สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1585

ทว่าหนงถังกงส่ายหน้าและกล่าวว่า "ไม่ต้องหรอก คุณพูดถูก หน้าอกและแขนทั้งสองข้างของผมมีเส้นสีดำอยู่จริง...แต่ผมเคยไปให้หมอตรวจ เส้นสีดำที่ว่านี้เป็นเพียงรอยฟกช้ำที่เกิดจากโรคเมื่อตอนที่ผมยังเด็ก ไม่มีอะไรมาก เพียงแค่ทานยาเพื่อกระตุ้นเลือดและขจัดภาวะเลือดชะงักเท่านั้นก็พอ"

"กระตุ้นการไหลเวียนของเลือดและขจัดภาวะเลือดชะงัก? เอ่อ รักษาตามอาการแต่ไม่รักษาที่ต้นเหตุน่ะเหรอ อีกอย่าง ตอนนี้อวัยวะภายในของคุณมีปัญหาหนักมาก หากใช้เพียงยากระตุ้นการไหลเวียนเลือดและยาขจัดภาวะเลือดชะงักจะไม่สามารถรักษาอาการป่วยในร่างกายของคุณให้หายได้!"

เมื่อพูดจบ หลินหยางก็เดินไปหยิบเทน้ำอุ่นหนึ่งแก้วจากกระติกน้ำร้อนที่โต๊ะข้างๆ จากนั้นยื่นออกไป "คุณท่านดื่มสักหน่อยเถอะครับ!"

"ผม...ผมไม่ดื่มน้ำ ดื่มน้ำแล้วจะไอ ปกติแล้วผมดื่มน้ำชามาโดยตลอด ชาอะไรผมก็ดื่ม เพียงแต่ผมไม่ดื่มน้ำอุ่นเท่านั้นเอง" หนงถังกงขมวดคิ้ว

"คุณรู้ไหมว่าทำไมคุณถึงดื่มน้ำอุ่นไม่ได้?"

"เอ่อ...ผมไม่รู้ หมอก็ไม่รู้เหมือนกัน"

"นั่นก็เป็นเพราะระบบย่อยอาหารภายในร่างกายของคุณได้มีอาการซึมเศร้า! และตอนนี้ยังไม่ได้แสดงอาการออกมาชัดเจนมาก ถ้ารอถึงพรุ่งนี้ แม้แต่น้ำชาแก้วนี้ของคุณก็ไม่สามารถดื่มได้ ถึงตอนนั้นอาจต้องให้ของเหลวทางสายยางเพื่อรักษาสมดุลภายในร่างกายของคุณแน่" หลินหยางกล่าว

หนงถังกงสีหน้าเคร่งเครียด

ชายชุดดำตกใจจนตัวสั่น "อะไรนะ..."

"คุณหลิน ที่คุณพูดมา...เป็นเรื่องจริงเหรอ?"

"คุณท่านหนง ผมเพียงแค่พูดในส่วนที่คนเป็นหมอคนหนึ่งควรพูดออกมา จะเชื่อหรือไม่นั้นก็เป็นเรื่องของพวกคุณ" หลินหยางกล่าว

หนงถังกงเงียบไม่พูดอะไร

ชายชุดดำขยับเข้ามาใกล้และกระซิบ "หัวหน้า ท่านรักษาอาการป่วยที่หมอเทวดาเหยามาโดยตลอด และหมอเทวดาเหยาก็มีนิสัยแปลกประหลาด ถ้าเขารู้ว่าท่านให้หมอคนอื่นดูอาการให้ เขาจะต้องโกรธแน่ๆ และคงไม่รักษาให้ท่านอีกแน่ เรื่องนี้ควรไตร่ตรองให้ดีจะดีกว่านะครับ..."

"ฉันรู้นิสัยของเหล่าเหยาดี...แต่ทักษะด้านการแพทย์ของหมอหลินคนนี้ก็น่าทึ่งมาก และไม่ธรรมดาเลย..." หนงถังกงรู้สึกลำบากใจ

อันที่จริงเขาเชื่อหลินหยาง แต่หากหมอที่ทำการรักษาให้เขารู้ว่าเขาให้หลินหยางดูอาการให้ตัวเอง จะต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่

ถ้าผิดใจกันแล้วหลินหยางรักษาไม่หาย จะกลายเป็นว่าทางนั้นก็ไม่รักษาให้อีก แบบนั้นก็จะกลายเป็นไม่มีที่ไปน่ะสิ?

แต่ขณะนี้เอง หลินหยางก็หยิบขวดเล็กๆ ขวดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าและยื่นออกไป

"คุณท่านไม่ต้องลำบากใจ ผมไม่รักษาให้คุณตอนนี้ก็ได้ แต่สิ่งนี้เป็นยาที่รักษาชีวิต ผมให้คุณเก็บไว้ หากพรุ่งนี้อาการของคุณกำเริบขึ้นมาก็กินยานี้ซะ มันสามารถบรรเทาอาการได้ และถึงตอนนั้นค่อยติดต่อหาผมแล้วกัน"

หลินหยางยิ้ม

"อืม งั้นดี"

หนงถังกงพยักหน้า

เห็นได้ชัดว่าเขายอมรับในทักษะความสามารถทางด้านการแพทย์ของหลินหยาง แต่ก็ไม่คิดว่าทักษะทางการแพทย์ด้านอื่นจะสามารถเอาชนะทักษะที่หมอเทวดาเหยาทำการรักษาให้เขาได้

"ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมขอตัวลาล่ะ"

"อ้อ? คุณหลิน ไม่อยู่ดื่มเหล้ากับผมหน่อยเหรอ?"

"ไม่แล้วครับ คุณพักผ่อนเยอะๆ จะดีกว่า"

หลินหยางกล่าวและกลับออกไปทันที

คุณท่านหนงก็ไม่ได้ยื้อและปล่อยให้เสี่ยวหลิวไปส่งเขา

หลินหยางไม่ปฏิเสธ และเมื่อมาถึงหน้าประตูโรงแรม เสี่ยวหลิวจึงขับรถออกไป

ก่อนจะไป เขายังหันกลับมามองหลินหยางอีกครั้ง แววตานั้นเต็มไปด้วยรู้สึกซับซ้อนและเคร่งเครียด

เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่เชื่อในสิ่งที่หลินหยางพูด

หลินหยางยิ้มไม่พูดอะไรและเดินเข้าไปในโรงแรม

เมื่อเดินเข้าไปใกล้ประตู ก็กลับพบกลุ่มคนที่สวมชุดเครื่องแบบของคนในแวดวงศิลปะการต่อสู้รวมตัวกันอยู่หน้าโรงแรม

หลินหยางรู้จักชุดเครื่องแบบนี้

ชุดเครื่องแบบเหล่านี้...เป็นชุดเครื่องแบบของคนที่สมาคมศิลปะการต่อสู้!

หลินหยางขมวดคิ้วและเดินเข้าไป

มีสมาชิกของสมาคมศิลปะการต่อสู้หลายคนที่รู้จักหลินหยาง และทุกคนต่างพากันมองมาที่เขาด้วยแววตาที่แปลกประหลาด

หลินหยางไม่ได้สนใจกลุ่มคนเหล่านี้และเดินเข้าลิฟต์เพื่อกลับไปยังห้องพัก