สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1589

นักศิลปะการต่อสู้คนนั้นตกตะลึงและมองไปยังชายวัยกลางคนด้วยความไม่เต็มใจเล็กน้อย ทว่าเขาก็ไม่อาจปฏิเสธหมอเทวดาหลินได้ จากนั้นจึงงึมงำออกมาด้วยอาการตัวสั่น "หมอเทวดาหลิน ผมให้คุณยืมดาบได้ แต่...แต่สิ่งที่คุณจะทำหลังจากนี้ ไม่เกี่ยวอะไรกับผมทั้งสิ้น...ผมขอพูดให้เคลียร์ก่อน..."

"ไม่ต้องกังวล! คุณคิดซะว่าคุณทำดาบนี้หล่นหายแล้วผมบังเอิญเก็บได้แล้วกัน!"

หลินหยางกล่าวและชักดาบออกมา จากนั้นจึงเดินไปหาชายวัยกลางคน

ทุกคนต่างพากันจับจ้องอย่างจดจ่อ

ผู้คนจำนวนไม่น้อยต่างพากันถดถอยหลังออกไป

"หมอเทวดาหลิน คุณคิดจะทำอะไร?" เจียงหนานซงขมวดคิ้วและถามขึ้นมาอย่างเคร่งเครียด

"หัวหน้าเจียง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ เรื่องของผมและคุณ เดี๋ยวผมจะจัดการกับคุณทีหลัง!" หลินหยางกล่าว

"บังอาจ!" จู่ๆ เจียงหนานซงก็โมโหขึ้นมา "ผมขอเตือนอะไรคุณนะหมอเทวดาหลิน! ที่นี่คืองานเลี้ยงแลกเปลี่ยนความรู้ด้านการต่อสู้! ที่นี่คือเยี่ยนจิง! คุณไม่ควรทำอะไรบ้าๆ ที่นี่! ผมเตือนคุณนะ ถ้าคุณกล้าทำร้ายคนที่นี่! ระวังผมจะไม่เกรงใจคุณล่ะ!"

หลินหยางคิดไม่ถึงว่าคำพูดของเจียงหนานซงจะเกรี้ยวกราดเช่นนี้

หรือว่าพิษในร่างกายของเขาจะถูกกำจัดไปหมดแล้ว?

"หัวหน้าเจียง คุณไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องนี้ ผมอยากจะเห็นเหมือนกันว่าพ่อหนุ่มน้อยคนนี้จะลงมือทำร้ายคนอื่นต่อหน้าผมยังไง! ผมก็อยากจะเห็นความสามารถของเขาเหมือนกัน" ชายวัยกลางคนเอามือไพล่หลังและกล่าวขึ้นมาอย่างเฉยเมย

"เอ่อ...ก็ได้ครับ"

เจียงหนานซงลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอยออกไปข้างหลัง

"คุณลงมือได้แล้ว แต่ผมขอเตือนอะไรอย่างหนึ่ง คุณมีโอกาสเพียงครั้งเดียวเท่านั้น เพราะหากคุณลงมือแล้วไม่สำเร็จ ผมก็จะกำจัดคุณทันที! เดิมทีผมเตรียมที่จะฆ่าคุณ แต่ที่นี่เป็นสถานที่ของหัวหน้าเจียง ผมให้เกียรติเขา! แน่นอนว่าถ้าคุณรู้สึกผิด จะคุกเข่าลงตอนนี้ก็ยังไม่สาย แต่ยังไงผมก็ยังต้องสั่งสอนคุณอยู่ดี! เพราะไม่เคยมีใครยั่วยุผม และยิ่งไปกว่านั้นคือไม่เคยมีใครคิดทำร้ายลูกชายของผม! เข้าใจไหม?" ชายวัยกลางคนกล่าว

ท่าทางที่เย่อหยิ่งเหยียดหยามของเขา ทำให้เขาดูเหมือนราชาผู้สูงส่ง

หลินหยางส่ายหน้าและกล่าวว่า "ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมก็ขอจัดการพวกคุณทั้งสองคนพ่อลูกพร้อมกันเลยแล้วกัน"

"บ้าบิ่นมาก!"

"ฮ่าๆๆ เขาพูดอะไรนะ?"

"แค่คนเสียสติที่พูดไปเรื่อยเท่านั้น!"

"แค่พูดปากเก่งไปเท่านั้นเอง!"

ผู้คนรอบๆ จำนวนไม่น้อยต่างหัวเราะชอบใจ

ชายวัยกลางคนรู้สึกขบขันยิ่งกว่า

"ไอ้ลูกหมาไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!"

และในขณะนี้เอง

ควับ!

หลินหยางลงมือแล้ว

เขาเคลื่อนตัวมุ่งหน้าไปที่ทั้งสองคนอย่างกับพายุ

"อะไรนะ?"

รอยยิ้มของชายวัยรุ่นแข็งทื่อ

"หืม?"

ชายวัยกลางคนตกตะลึงและรีบก้าวเท้าออกไปเพื่อจะขัดขวางการพุ่งโจมตีของหลินหยาง

และการเคลื่อนไหวนี้ก็ทำให้หลินหยางรู้ได้ถึงพละกำลังและความสามารถของชายวัยกลางคนคนนี้ได้

การลงมือของชายวัยกลางคนนี้ไม่ด้อยไปกว่าจ้านอี้ตาวเลยสักนิด และถึงขั้นที่เรียกได้ว่าไม่ด้อยไปกว่าหลินหยางเลย!

แขกในงานกลับมองไม่เห็นท่าทางการเคลื่อนไหวของทั้งสองคนด้วยซ้ำ พวกเขาเห็นเพียงเงาที่ราวกับชนกระแทกไปมาด้วยความเร็ว ถึงขั้นที่ทุกคนคิดว่าตัวเองเห็นภาพลวงตาปรากฏขึ้น

เช่นเดียวกับชายวัยรุ่น

การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของหลินหยาง ทำให้เขารู้สึกสะพรึงกลัวและจากนั้นก็ถดถอยออกไปอย่างต่อเนื่อง

ทว่าเมื่อถอยไปได้เพียงสองสามก้าว ชายวัยกลางคนก็ตะโกนออกมาสุดเสียง "หลินเอ๋อร์! อย่าขยับ!"

ชายวัยรุ่นตกใจจนตัวสั่นและรีบกลับไปที่เดิมโดยไม่กล้าขยับเขยื้อนอีก

พวกเขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและชนกระแทกไปทั่วกว่ายี่สิบสามสิบครั้งและในที่สุดก็หยุดลง

ทั้งสองกลับไปยืนอยู่ที่เดิม

ร่างกายของชายวัยกลางคนแทบไม่ได้รับบาดเจ็บเลยสักนิด

ส่วนหยางก็ไม่มีบาดแผลอะไร เพียงแต่หายใจหอบเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด ดูเหมือนจะไม่ใช่เกมการต่อสู้ที่ดีเท่าไรนัก

ในมือของเขายังถือดาบที่ยืมมา ทว่าดาบนั้นไม่มีคราบเลือดสักนิด คาดว่าคงแตะต้องตัวชายวัยกลางคนไม่ได้แน่

"มีความสามารถเพียงแค่นี้เหรอ? ช่างน่าผิดหวังเหลือเกิน" ชายวัยกลางคนส่ายหน้า

"ทำไมเหรอ? แค่นี้ก็ผิดหวังแล้วเหรอ?" หลินหยางถามกลับ

"อ้อ?"

หลินหยางยกดาบในมือขึ้นมา