สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1592

แต่เมื่อมือที่ซูบผอมเคลื่อนเข้ามา พลังงานที่ปกคลุมเส้นเอ็นและกระดูกในร่างกายก็เกิดความโกลาหลและกระจัดกระจายไปทั่วทุกทิศทาง บ้างก็ถูกดึงเส้นเลือดเส้นเอ็น และบ้างก็ได้รับบาดเจ็บจากพลังงานที่ว่านี้

ทุกคนมองเห็นหลินหยางถอยหลังออกไปสองสามก้าว และร่างกายเกิดสั่นสะท้านขึ้นมา

เห็นได้ชัดว่าหลินหยางเป็นฝ่ายเสียเปรียบ และเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของบรรพบุรุษกายเทียนจงเลยสักนิด

อย่างไรก็ตาม ทุกคนต่างไม่รู้ว่าสถานการณ์ที่หลินหยางพบเจอเมื่อสักครู่นั้นมีความอันตรายและรุนแรงมากแค่ไหน

หากเขาไม่บังคับให้มือที่ซูบผอมนั้นถอนร่นออกไปได้ทันเวลา และเมื่อมือนั้นสัมผัสเข้ามาที่ร่างกายของเขาก็จะทำให้พลังงานที่ปกคลุมเส้นเอ็นและกระดูกของเขาดึงดูดให้มันทำลายทุกอย่างจนแตกเป็นเสี่ยงๆ

ถึงตอนนั้น หลินหยางก็จะเหมือนแขกในงานก่อนหน้านี้ที่ถูกทำลายลงทันที และกลายเป็นเนื้อที่เน่าเละกองอยู่กับพื้น!

นี่ถือเป็นกระบวนท่าที่น่าเกรงกลัวกว่าท่าไม้ตายเสียอีก!

อดพูดไม่ได้ว่าฝีมือของบรรพบุรุษกายเทียนจงนั้นน่าสะพรึงกลัวมาก!

"มีสองเข็ม!"

บรรพบุรุษกายเทียนจงเหลือบมองเข็มเงินในฝ่ามือและสะบัดเบาๆ จากนั้นเข็มเงินก็ลอยกระเด็นกลับออกไปปักที่หลินหยาง

หลินหยางคิดจะรับเข็ม แต่เข็มเงินเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ทำให้ฝืนรับไม่ได้ จึงต้องหลบออกมา

ฉึก!

เข็มเงินทะลุเข้าไปยังผนังและทะลุออกไปอีกฝั่งที่อยู่ข้างนอก

เมื่อเห็นฉากนี้ หลินหยางก็ขมวดคิ้วแน่น

พละกำลังขนาดนี้...เขาอาจจะไม่มีทางชนะบรรพบุรุษกายเทียนจงก็ได้!

"คุณหลิน คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายคนนี้เลย! กลัวว่าต่อให้รวมผมไปด้วยก็อาจไม่มีทางชนะ รีบออกไปจากที่นี่ก่อนจะดีกว่า!" จ้านอี้ตาวรู้ว่าสถานการณ์ไม่ปกติ จึงได้รีบกล่าวกระซิบเตือน

พละกำลังของบรรพบุรุษกายเทียนจงเพิ่มขึ้นมากกว่าตอนที่เขาและจ้านอี้ตาวได้เคยต่อสู้กันไม่รู้กี่เท่าต่อกี่เท่า

สิ่งที่จ้านอี้ตาวรับรู้ได้สำหรับบรรพบุรุษกายเทียนจงในตอนนี้มีเพียงสองคำเท่านั้น

น่ากลัว!

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้านทานได้อย่างแน่นอนในตอนนี้

"คุณหลิน บรรพบุรุษกายเทียนจงคนนี้จะต้องใช้วิชาชั่วร้ายเพื่อเพิ่มระดับความสามารถของตัวเองอีกแน่ๆ เราไม่มีทางรับมือได้แน่! ไปกันเถอะ ถ้ายังไม่รีบหนีไป กลัวว่าคงหนีไม่พ้นแน่!"

เมื่อเห็นว่าหลินหยางไม่มีทีท่าขยับ จ้านอี้ตาวจึงได้พูดเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง

"อาจารย์ ไปกันเถอะ!"

ปิงชางจุนก็รีบกล่าวออกมาด้วยความร้อนใจ

แต่ไม่เป็นผล!

หลินหยางเอามือไพล่หลังและยืนอยู่ที่เดิมจ้องมองไปที่บรรพบุรุษกายเทียนจงโดยไม่มีสีหน้าหวาดกลัวเลยสักนิด

ทั้งสองร้อนใจอย่างมากและเดินไปมาราวกับมดที่โดนความร้อน

ท่าทีที่นิ่งเฉยนี้ ทำให้บรรพบุรุษกายเทียนจงรู้สึกตื่นตัวเล็กน้อย

"พ่อหนุ่ม แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ยังไม่คิดหนีไปอีก! ทำไม? แกยังคิดจะประลองกับฉันอีกงั้นเหรอ? ทำไม? แกไม่กลับฉันเหรอ?" บรรพบุรุษกายเทียนจงถาม

"ทำไมผมต้องกลัวคุณด้วย?"

"ไม่เห็นโลงศพ ไม่หลังน้ำตา! ก็ได้ ฉันจะหักแขนและขาของแกก่อน แล้วค่อยควักอวัยวะภายในของแกออกมา และสุดท้ายก็ตัดหัวของแกซะ"

บรรพบุรุษกายเทียนจงกล่าวอย่างเรียบเฉยและรัศมีอาฆาตก็แผ่ซ่านปะทุออกมา เขาพุ่งเข้าหาหลินหยางเสมือนสัตว์ร้าย

แต่จังหวะนี้เอง หลินหยางที่ยืนอยู่ไกลออกไปกลับไม่สะทกสะท้านและกล่าวว่า "คุณต้องการฆ่างั้นผมปล่อยให้คุณฆ่า! ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าระหว่างเราสองคน ใครจะตายลงอย่างน่าอนาถกว่ากัน!"

เมื่อพูดจบ ทุกคนต่างสูดลมหายใจแน่นและไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่ายังไง

บรรพบุรุษกายเทียนจงหรี่ตาลงเล็กน้อย

ทว่าเขายังไม่หยุด และฝ่ามือก็พุ่งเข้ามาที่ใบหน้าของหลินหยาง

และขณะที่ฝ่ามือกำลังจะสัมผัสใบหน้าของหลินหยาง หลินหยางกลับไม่เคลื่อนไหวแต่อย่างไร!

นี่เป็นสิ่งที่ทำให้บรรพบุรุษกายเทียนจงตกตะลึงอย่างมาก!

เขารีบหยุดการลงมือและพลังงานอันเดือดพล่านก็หยุดลงในทันที

"แกหมายความว่ายังไง?" บรรพบุรุษกายเทียนจงจ้องมองหลินหยางอย่างเยือกเย็น

"ผมบอกแล้วว่าคุณทำร้ายผมไม่ได้! และไม่มีทางฆ่าผมได้ ไม่งั้น พวกคุณจะตายลงอย่างน่าอนาถยิ่งกว่าผม" หลินหยางกล่าว

"ฮ่าๆๆ ฉันฆ่าคนมานักต่อนักแล้วทั้งชีวิต ยังไม่เคยเจอใครที่ฆ่าไม่ได้สักคน! แกคิดว่าแกเป็นใคร? แกบอกว่าฉันฆ่าแกไม่ได้! งั้นฉันจะฆ่าให้แกดูเดี๋ยวนี้!"

บรรพบุรุษกายเทียนจงหัวเราะอย่างชอบใจและยกฝ่ามือขึ้นมาอีกครั้งโดยไม่รีรอ มือที่ซูบผอมที่เต็มไปด้วยพละกำลังเคลื่อนที่เข้าไปสู่หลินหยาง

แต่จังหวะวิกฤตินี้ จู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น

"หยุดเดี๋ยวนี้! ใครกล้าทำอะไรหมอเทวดาหลินแม้เพียงปลายนิ้ว! ไม่ว่าใครก็ตามต้องตาย!"

เสียงที่ดุดันและเกรี้ยวกราดดังขึ้นกลางงานเลี้ยง