สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1593

เพียงชั่วพริบตา มือที่กำลังจะลงมือของบรรพบุรุษกายเทียนจงก็หยุดชะงักลงทันที

เขาอ้าปากและตาเบิกกว้าง จากนั้นหันกลับไปมองเจียงหนานซงอย่างไม่เชื่อ "คุณพูดมา...เป็นความจริงเหรอ?"

"จะโกหกคุณได้ยังไง? เป็นเรื่องจริงทั้งหมดครับ คนจำนวนมากในงานต่างก็รู้จัก!" เจียงหนานซงกล่าว

สีหน้าของบรรพบุรุษกายเทียนจงเคร่งเครียดและแย่ลงอย่างมาก

เห็นได้ชัดว่าเจียงหนานซงได้บอกถึงบุคคลผู้อยู่เบื้องหลังของชายคนนี้ให้บรรพบุรุษกายเทียนจงรู้แล้ว

คนคนนั้น เป็นคนที่บรรพบุรุษกายเทียนจงไม่สามารถมีเรื่องด้วยได้!

หากบรรพบุรุษกายเทียนจงแตะต้องชายคนนี้ กลัวว่าทุกคนของสำนักกายเทียนจงจะต้องจบชีวิตลงที่เยี่ยนจิงวันนี้แน่นอน...

และนี่จะเป็นการฆ่ายกสำนักอย่างแน่นอน!

แม้ว่าพละกำลังความสามารถของบรรพบุรุษกายเทียนจงจะค้ำฟ้าและไม่มีใครเทียบได้ แต่ในเรื่องของอำนาจบางประการ พละกำลังที่แข็งแกร่งก็อาจสู้ไม่ได้...

ขณะนี้หลินหยางได้เดินเข้ามาและผลักมือของบรรพบุรุษกายเทียนจงออกไป และช่วยช่วยชีวิตชายคนนั้นออกจากมือที่ซูบผอมนั้น

"แค่กๆ...แค่กๆๆ..."

ชายคนนั้นเกือบจะล้มลงกับพื้น ทว่าหลินหยางรีบเข้าไปประคองตัวเขาขึ้นมาและขณะเดียวกันก็แตะไปที่บริเวณลำคอของเขา

ด้วยวิธีการที่เชี่ยวชาญ ทำให้คอที่เปลี่ยนรูปและหายใจติดขัดของชายคนนั้นกลับมาเกือบเป็นปกติ แต่เขายังคงมีอาการไออย่างหนัก

"เป็นยังไงบ้าง? ดีขึ้นบ้างไหม?" หลินหยางถาม

"แค่กๆ...ดี...ดีขึ้นมากแล้ว...หมอเทวดาหลิน...ขอบคุณมาก..."

ชายคนนั้นกล่าวอย่างนอบน้อม

ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็รู้สึกดีขึ้นและเอามือลูปหน้าอกก่อนจะมองไปที่บรรพบุรุษกายเทียนจง

"คุณต้องการฆ่าผมใช่ไหม?" ชายคนนั้นกัดฟันกรอดและถามกลับ

บรรพบุรุษกายเทียนจงสีหน้าเคร่งเครียดและทำหน้าไม่ถูก "เข้าใจผิดแล้วพ่อหนุ่ม ฉัน...ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น! ฉันคิดว่าเราควรพูดจากันดีๆ มากกว่า"

"หยุดพูดจาเหลวไหลสักที!"

ชายคนนั้นโมโหหนักมากและตบไปที่ใบหน้าของบรรพบุรุษกายเทียนจงอีกครั้ง

และแม้ว่าบรรพบุรุษกายเทียนจงจะหวาดกลัวผู้ที่อยู่เบื้องหลังของชายคนนี้ ทว่าเขาก็ไม่ยอมถูกตบฟรีๆ แบบนี้

และการตบครั้งนี้ของชายคนนั้น กลับกลายเป็นตบเข้าไปในอากาศ

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่คนธรรมดา แต่ถ้าพูดถึงความสามารถละก็ เขาไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของบรรพบุรุษกายเทียนจงได้เลยสักนิด

เขาตบไปไม่โดนและเกือบจะล้มลงพื้น

"พ่อหนุ่ม เรื่องเมื่อกี้เป็นความผิดของฉันเอง ฉันขอโทษและหวังว่าคุณจะยกโทษให้และไม่โกรธเคืองกันอีก" บรรพบุรุษกายเทียนจงกล่าวเสียงทุ้มต่ำ

คนเราเมื่อถึงคราวลำบากก็จำเป็นต้องก้มหัว และเมื่อรู้ว่าเขาคนนี้เป็นใคร เขาจึงจำเป็นต้องยอมจำนนและอ่อนข้อให้

ไม่งั้น สำนักกายเทียนจงของเขาคงไม่มีที่ยืนอยู่ในประเทศได้อีกต่อไปแน่...

"คุณ...สารเลว!"

ชายคนนั้นโมโหอย่างมากและเขายังไม่ยอมแพ้ จากนั้นยกฝ่ามือขึ้นเพื่อตบอีกครั้ง

และบรรพบุรุษกายเทียนจงก็หลบฝ่ามือนี้ได้อีกครั้ง

บรรพบุรุษกายเทียนจงไม่กล้าแตะต้องชายคนนี้ แต่ก็ปล่อยให้ชายคนนี้เหยียดหยามเขาต่อหน้าทุกคนไม่ได้ แบบนั้นจะทำให้เขากลายเป็นตัวตลกในสายตาของคนอื่น และอนาคตเขาคงไม่มีหน้าอยู่ต่อไปอีกแน่นอน

"คุณ..."

ชายคนนั้นโกรธแค้นจนแทบระเบิดออกมา

"พ่อหนุ่ม หยุดพักก่อนเถอะ ถ้าคุณมีอะไรไม่พอใจ เราสามารถพูดคุยกันดีๆ ได้" บรรพบุรุษกายเทียนจงกล่าว

แต่เมื่อเขาเพิ่งจะพูดจบ

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือที่ลอยมาจากข้างๆ ก็ตบเข้ามาที่ใบหน้าของเขาอย่างแรง

ทำให้บรรพบุรุษกายเทียนจงกระเด็นลอยออกไปและชนกระแทกเข้ากับโต๊ะสองตัวและตกลงสู่พื้นที่เต็มไปด้วยเศษแก้วที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ใบหน้าเขาเป็นรอยแดงรูปฝ่ามือและเสียงนั้นก็ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ...

วินาทีนั้น ทุกคนต่างเงียบกริบไม่พูดไม่จา

ทุกคนต่างหันไปมอง

เจ้าของฝ่ามือนั้นคือหลินหยางนั่นเอง

เขายืนอยู่ข้างชายคนนั้นด้วยสีหน้านิ่งเฉย และจ้องมองไปที่บรรพบุรุษกายเทียนจงที่อยู่ไกลออกไป

บรรพบุรุษกายเทียนจงสามารถหลบฝ่ามือของชายคนนั้นได้ แต่ฝ่ามือของหลินหยาง ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะหลบได้

สถานการณ์ดูโกลาหลวุ่นวาย

หลินหยางกลับลงมือออกมา!

สถานการณ์เป็นไปอย่างเคร่งเครียดอีกครั้ง

"หมอเทวดาหลิน! คุณทำอะไร?"

คนของสำนักกายเทียนจงต่างโมโหเดือด