สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1595

เรือนรับรองหมอเทวดาบนยอดเขาได้มีผู้คนรอต่อแถวกันอย่างเนืองแน่น

ผู้คนเหล่านี้ล้วนมาเพื่อรับการรักษา

หลายคนรออยู่ที่นี่มาเป็นเวลาหลายวันแล้ว เพราะหมอเทวดาเหยาจะรับดูอาการเพียงแค่สิบคนเท่านั้น ฉะนั้นการมาต่อแถวกะทันหันไม่มีทางได้เข้ารับการรักษาอย่างแน่นอน มีเพียงแค่มารอแต่เนิ่นๆ เท่านั้นจึงจะมีโอกาส

แต่เพราะกฎของหมอเทวดาเหยาเองทำให้ผู้ป่วยจำนวนมากอาการแย่ลงและทรุดหนัก จนอาจถึงขั้นหมดลมหายใจลงโดยที่ยังไม่ได้รับการรักษาจากหมอเทวดาเหยาเลยแม้แต่นิดเดียว

แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ ก็ไม่มีใครพูดอะไรได้

"หลบไป หลบไปให้หมดเดี๋ยวนี้!"

ผู้หญิงที่วิ่งขึ้นไปถึงยอดเขาทำการวิ่งเข้าไปที่หน้าประตูพร้อมกับตะโกนออกมา

"นี่ๆ คุณจะทำอะไร? มาหาหมอก็ไปต่อแถวสิ!"

คนที่บ้านพักหมอเทวดารีบเข้ามาขวางผู้หญิงคนนั้น

ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะยกฝ่ามือขึ้นตบไปอย่างแรงที่ใบหน้าของคนคนนั้นและกล่าวตำหนิ "ไม่หัดดูตาม้าตาเรือ! ไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร? รีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้ ไปตามหมอเทวดาเหยามารักษาอาการป่วยของพ่อฉันเดี๋ยวนี้! ฉันจะบอกอะไรให้นะ ถ้าพ่อฉันเป็นอะไรไป! พวกแกต้องรับผิดชอบ!"

"พ่อของคุณเป็นใครกัน? ฉันจะบอกคุณให้นะ ต่อให้หวางเซี่ยหลินที่รวยที่สุดในประเทศมาก็ต้องเข้าคิว! นี่คือกฎของที่นี่!" คนคนนั้นกล่าวด้วยความโมโห

หญิงคนนั้นยกมือขึ้นตบอีกครั้งและตวาดออกไป "พ่อของฉันคือหนงถังกง!"

เสียงนี้ดังกึกก้องกังวานไปทั่วบริเวณ

และคนคนนั้นกุมใบหน้าตัวเองด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"หูหนวกหรือไง? ยังไม่รีบเข้าไปเชิญหมอเทวดาเหยาอีก?" หญิงคนนั้นตะโกนขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนคนนั้นเหม่อลอยอ้าปากค้าง

คนคนนั้นตัวสั่นและรีบตะโกน "คุณผู้หญิงไม่ต้องเป็นกังวล! เดี๋ยวผมจะรีบเข้าไปตามอาจารย์! เข้าไปตามอาจารย์เดี๋ยวนี้ครับ!"

เมื่อพูดจบ ชายคนนั้นก็หันหลังวิ่งเข้าไป

ทุกคนต่างตัวแข็งทื่อ

เวลาผ่านไปไม่นาน ชายคนก่อนหน้าก็วิ่งออกมาและตะโกนอย่างสุดเสียง

"วันนี้ปิดการรักษา!"

"เชิญทุกคนกลับไปได้! วันนี้ไม่มีการดูอาการแล้ว!"

"กลับไปได้แล้ว!"

เมื่อพูดจบ ลูกศิษย์ของหมอเทวดาเหยาก็เริ่มปิดประตู

คนนอกที่เห็นก็ต่างร้อนใจ

"เฮ้อ? อะไรกันเนี่ย? ฉันรอมาสี่วันแล้ว อีกไม่นานก็จะถึงคิวฉันแล้ว ทำไมต้องปิดรับการรักษาด้วย?" มีคนเดินเข้าไปถาม

"นี่คือความต้องการของหมอเทวดาเหยา! เพราะอะไร? คุณเข้าไปถามหมอเทวดาเหยาเองสิ!"

ลูกศิษย์คนนั้นกล่าวและเบื่อหน่ายที่จะสนใจคนเหล่านี้ จากนั้นจึงทำการปิดประตูทันที

"น้องชาย อย่า! อย่าปิดเลยนะ ขอร้องล่ะ ช่วยไปเชิญหมอเทวดาเหยามารักษาพ่อของฉันหน่อยเถอะ! วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการวินิจฉัยการรับการรักษาพ่อของฉันแล้ว หากผ่านวันนี้ไป พ่อของฉันต้องไม่รอดแน่! ขอร้องล่ะเข้าไปเชิญหมอเทวดาเหยาให้หน่อยเถอะนะ ฉันโขกศีรษะให้คุณก็ได้!"

"ใช่ๆ อาการป่วยลูกชายของผมก็วิกฤติอย่างมาก กลัวว่าจะรอไม่ได้ถึงวันพรุ่งนี้ ตามลำดับแล้ววันนี้ผมจะได้เข้าไปรับการรักษาเป็นลำดับที่ห้า ได้โปรดเข้าไปบอกหมอเทวดาเหยาให้เขารักดูอาการให้ลูกชายของผมหน่อยเถอะนะ ขอร้องล่ะ"

"หมอเทวดาเหยาได้โปรดรักษาอาการป่วยให้พวกเราด้วยเถอะ"

"เรารอได้ แต่คนป่วยรอไม่ได้"

"ขอร้องล่ะ!"

ผู้คนที่อยู่ด้านนอกต่างคุกเข่าลงอ้อนวอนและร้องไห้ออกมา

ทว่าคนเหล่านี้กลับไม่สนใจ

"อาจารย์บอกมาแล้วว่าให้รอก็รอสิ! พวกคุณรออยู่ดีๆ ล่ะ ถ้าไม่อยากรอก็กลับไปซะ ไม่มีใครห้ามพวกคุณไว้!"

เมื่อพูดจบ ชายคนนั้นก็โบกมือ "ปิด!"

"ครับ!"

เมื่อพูดจบ ประตูใหญ่ก็ค่อยๆ ปิดลง

"หมอเทวดาเหยา! หมอเทวดาเหยา!"

ผู้คนที่อยู่ด้านนอกต่างร้องอย่างโอดครวญ แต่ละคนเผยให้เห็นแววตาแห่งความสิ้นหวัง

ทว่า...กลับไม่มีประโยชน์

ทุกคนต่างร้องไห้ระงมอยู่หน้าบ้านพัก