สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1598

แม้แต่ทักษะวิชาที่หมอเทวดาเหยาร่ำเรียนมาตลอดชีวิตก็ไม่สามารถช่วยชีวิตหนงถังกงได้ หมอเทวดาหลินใช้เพียงยาเม็ดเดียวก็สามารถทำให้เขาฟื้นมาได้งั้นเหรอ?

อันที่จริงในสายตาของเสี่ยวหลิวแล้ว ทักษะการรักษาของหมอเทวดาเหยานั้นสูงและเชี่ยวชาญกว่าหมอเทวดาหลินมาก

แต่...ตอนนี้ไม่มีหนทางอื่นแล้ว!

หนงถังกงกำลังจะตายและเหลือเพียงลมหายใจสุดท้าย หากยังไม่ให้เขากินยานี้เข้าไป เกรงว่าชีวิตนี้ของเขาต้องจบลงอย่างแน่นอน!

เสี่ยวหลิวกัดฟันและกล่าวน้ำเสียงทุ้มต่ำ “พี่ซิน! พี่เหมย! ผมรู้ว่าพวกคุณไม่เชื่อ อันที่จริงแล้วผมก็ไม่เชื่อ แต่ตอนนี้เราไม่มีเวลาแล้ว! พวกคุณถอยไป ให้ผมได้ลองดูหน่อยเถอะ!”

“เหลวไหล! ลองอะไรของแก? แกต้องต้องการทำร้ายพ่อของฉันอีกงั้นเหรอ? ปล่อยให้เขาจากไปอย่างสงบไม่ได้เลยเหรอ?” หนงซินตะคอกออกมาด้วยอารมณ์โกรธ

“พี่ซิน!”

“เสี่ยวหลิว ฟังนะ คุณมาที่นี่เดี๋ยวนี้! รอให้เราได้ส่งคุณพ่อเป็นครั้งสุดท้าย แล้วฉันจะคิดบัญชีกับคุณ! หมอเทวดาหลินนั่นก็อย่าคิดหนีไปไหน เราจะต้องคิดบัญชีกับเขาอย่างสาสม!” หนงเสี่ยวเหมยกล่าว

เมื่อเห็นว่าคนของตระกูลหนงต่างไม่ฟังคำพูดเกลี้ยกล่อม เสี่ยวหลิวก็คิดจะวิ่งเข้าไปฝืนบังคับป้อนยาเข้าไปในปากของหนงถังกง

ทว่าคนของตระกูลหนงมือไวมากและรีบคว้าตัวเสี่ยวหลิวเอาไว้ทัน

พวกเขาร่วมมือกันคว้าและจับมือเท้าของเสี่ยวหลิว หนงซินโถมเข้ามาและต่อยไปที่ใบหน้าของเสี่ยวหลิวอย่างแรง

ตุ่บ!

เสี่ยวหลิวถูกต่อยจนล้มไปกองกับพื้นและมีเลือดกบปาก และดูเหมือนว่าจะถูกต่อยจนฟันหลุดจากปาก

“อ้านิ้วมือของเขา!”

หนงซินตวาดออกไป

คนของตระกูลหนงรีบเข้าไปจับมือขวาของเสี่ยวหลิวไว้และจับนิ้วทั้งห้าของเขาอ้าออก

เสี่ยวหลิวโมโหและรีบเกร็งนิ้วมือทั้งห้าไว้

จากนั้น...กำลังของเขากลับไม่สู้กำลังของคนของตระกูลหนงจำนวนมาก

แกร่ก!

นิ้วมือทั้งห้าของเขาถูกอ้าออก

ยาที่กุมอยู่ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคน

หนงซินรีบคว้ายานั้นไว้และโยนลงกับพื้นแล้วเหยียบขยี้

ยาเม็ดนั้นกลายเป็นฝุ่นผง

เสี่ยวหลิวเบิกตากว้างและตกใจ

"ยา...ยา...ถูกทำลายอีกแล้ว"

เสี่ยวหลิวจ้องมองฝ่าเท้าของหนงซินอย่างเหม่อลอย

เมื่อหนงซินยกฝ่าเท้าขึ้น ยาเม็ดกลมๆ ก็กลับกลายเป็นเศษผงที่ไม่ต่างไปจากเศษดิน

หัวใจของเขาเต้นแรงและความรู้สึกมากมายถาโถมขึ้นมา ยังไม่ทันพูดอะไรหนงซินก็พุ่งเข้ามาและตบใบหน้าของเสี่ยวหลิวอย่างแรง

เสี่ยวหลิวถูกตบจนรู้สึกเวียนศีรษะ

หนงซินคว้าปกคอเสื้อของเขาและกล่าวอย่างเยือกเย็น "ฟังนะ! หลิวอวี้อี! ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของแกและพ่อของฉันเป็นเพื่อนรักกัน ฉันฆ่าแกไปนานแล้ว! บัญชีของแกฉันจะคิดทีหลัง ตอนนี้แกบอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าหมอเทวดาหลินอยู่ที่ไหน?"

"ใช่! หมอเทวดาหลินอยู่ไหน? บอกฉันมาเดี๋ยวนี้!"

"รีบบอกเรามาเดี๋ยวนี้นะ!"

"หมอเทวดาหลินอยู่ไหน? รีบส่งคนไปจับเขามาเดี๋ยวนี้!"

คนของตระกูลหนงต่างพากันตวาดถามและต่างโมโหอย่างเดือดดาล

คนของหมอเทวดาเหยามองหน้ากันและแอบยิ้มอย่างสะใจ

เรื่องราวได้เปลี่ยนแปลงไปในทางที่พวกเขาคาดหวังเอาไว้อย่างราบรื่น

หากเป็นอย่างนี้ต่อไป ทุกความรับผิดชอบก็จะตกไปอยู่ที่หมอเทวดาหลิน โดยไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ในทางกลับกัน พวกเขาจะได้ชื่อว่าเป็นหมอที่มีความเมตตาและมีความเห็นอกเห็นใจอย่างน่าวิเศษ!

เสี่ยวหลิวถูกต่อยจนใบหน้าบวมช้ำและมีอาการเวียนศีรษะ

เขารู้ดีว่าหากเป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่มีอะไรดีขึ้นมา เขาอ้าปากคิดจะพูดอะไร แต่ลูกศิษย์คนหนึ่งของหมอเทวดาเหยาวิ่งเข้ามา

"อาจารย์! อาจารย์! แย่แล้ว เกิดเรื่องขึ้นแล้ว!" ลูกศิษย์คนนั้นตะโกนร้อง

ทุกคนต่างตื่นตระหนก

"เกิดเรื่อง? มีอะไรเหรอ? มีใครกล้าสร้างปัญหาขึ้นที่นี่อีกเหรอ?" ผู้อาวุโสคนหนึ่งถาม

"ใครกันที่กล้าและอุกอาจขนาดนั้น? เขาไม่รู้เหรอว่าที่นี่ที่ไหน? เห็นทีถ้าเราไม่จัดการซะบ้าง คงมีคนคิดว่าเราอ่อนแอไม่สู้คนสินะ!" ผู้อาวุโสอีกคนด่าทอ

"ใครกัน?"

หมอเทวดาเหยาไม่พูดมากและถามตัดบทออกมา

คาดไม่ถึงว่าลูกศิษย์คนนั้นอ้าปากตะโกนออกมา "หมอเทวดาหลิน!"

คำง่ายๆ ออกมาจากปาก กลับทำให้ทุกคนต่างตกตะลึง

หมอเทวดาหลิน?

มาทำอะไรที่นี่?