สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1610

หลินหยางพักอยู่ที่โรงแรมหนึ่งคืนและเช้าอีกวันก็นั่งเครื่องบินกลับเจียงเฉิน

ณ ที่แห่งหนึ่งภายในสนามบิน ชายคนหนึ่งหยิบโทรศัพท์ออกมาและกดโทรออก

"เป็นไงบ้าง? เขาไปหรือยัง?"

"ไปแล้ว กลับเจียงเฉินไปตั้งแต่เช้าแล้ว!"

"เหรอ? ก่อนจะไปได้ทำอะไร"

"ไม่นะ แต่...คืนก่อนที่หมอเทวดาหลินจะออกเดินทางเขาได้ไปที่บ้านพักของหนงถังกงและอยู่จนดึกดื่น"

"หนงถังกง? คุณแน่ใจเหรอ?"

"แน่! ตอนออกมาเจียงหนานซงก็อยู่ด้วย และท่าทางการแสดงออกต่อหมอเทวดาหลินก็ดูสุภาพนอบน้อมอย่างมาก!"

"หนงถังกง เจียงหนานซง...มีคนเหล่านี้อยู่ด้วย ถ้าหมอเทวดาหลินคิดจะมาปักธงที่เยี่ยนจิงจะต้องทำได้อย่างง่ายดายมากแน่ๆ"

"จากอำนาจของหมอเทวดาหลินในตอนนี้ เราไม่มีทางรับมือกับเขาได้แน่ จำเป็นต้องขอให้ท่านผู้นำส่งคนมาเสริม ไม่งั้นเขาจะต้องเข้ามาที่ตระกูลหลินเมื่อไรก็ได้แน่"

"วางใจได้ เรื่องนี้ได้รายงานไปยังผู้นำตระกูลแล้ว ผู้นำตระกูลกำลังสื่อสารกับหัวหน้าคนอื่นๆ คุณรีบส่งกำลังคนไปที่เจียงเฉินให้เร็วที่สุด และจับตามองหมอเทวดาหลินอย่างให้คาดสายตาไปได้!"

"ครับ"

เมื่อชายคนนั้นพูดจบก็วางโทรศัพท์ลง

การเดินทางครั้งนี้ของหลินหยาง จะต้องทำให้ตระกูลหลินตกตะลึงอย่างแน่นอน

ตอนนี้คงไม่มีเรื่องวุ่นวายอะไร

ทว่าหลินหยางไม่ใช่คนที่ยอมคนอื่น ตระกูลหลินได้เริ่มทำการตรวจสอบประวัติเบื้องลึกของเขา เขาจึงไม่มีเหตุผลที่จะไปเสแสร้งแกล้งทำดีต่อตระกูลหลินอีกแล้ว

"หากสมัชชาใหญ่มาเร็วกว่านี้ ผมจะต้องทำให้ตระกูลหลินและคนชั่วเหล่านั้นได้ชดใช้ในสิ่งที่พวกเขาทำทั้งหมด!" หลินหยางแสดงท่าทีเกรี้ยวกราดและเดินลงจากเครื่องบิน

เมื่อกลับมายังเจียงเฉิน หลินหยางได้เดินทางไปยังห้องใต้ดินที่ตัวเองเป็นคนสร้างขึ้นมา

ตอนนี้หัวหน้ากลุ่มธุรกิจซางเหมิงไป๋ฮั่วสุ่ย รวมไปถึงผู้พิพากษาและผู้ลงทัณฑ์ของสมัชชาใหญ่ต่างก็ถูกกักขังไว้ที่นี่

แน่นอนว่าหลินหยางได้จัดการเรื่องความเป็นอยู่ที่ดีที่สุดให้กับพวกเขา นอกจากห้ามออกไปข้างนอกแล้ว ไม่ว่าพวกเขาต้องการอะไรหลินหยางก็สามารถสนองความต้องการพวกเขา

"ประธานหลิน! คุณมาแล้ว"

ชวีเทียนก็อยู่ที่นี่ เขารับหน้าที่เป็นหนึ่งในบุคคลหลักที่ดูแลความปลอดภัยของห้องใต้ดินนี้

และการรักษาความปลอดภัยที่นี่มีเกาะหวางโยว สำนักฉีหลินและนิกายตงหวงเป็นผู้รับผิดชอบร่วมกัน คนเหล่านี้จำเป็นต้องตัดขาดกับการติดต่อกับโลกภายนอก เพื่อป้องกันพวกเขาหลบหนีออกไป

"ที่นี่ปกติดีใช่ไหม?" หลินหยางถาม

"ตอนนี้ยังไม่มีความผิดปกติอะไรครับ แต่...ช่วงหลายวันมานี้คนของสมัชชาใหญ่เข้ามาในเจียงเฉินมากขึ้นเรื่อยๆ นอกจากนี้ กลุ่มธุรกิจซางเหมิงก็ส่งคนเข้ามาอาศัยอยู่ในเจียงเฉิน คนกลุ่มแรกได้เข้ามาติดต่อกับหยางหัวแล้ว ประธานหลิน ถ้าผมเดาไม่ผิด คนเหล่านี้มาเพราะพวกเขา" ชวีเทียนกระซิบ

"ไม่มีความลับใดที่จะไม่มีวันรั่วไหล แม้ว่าผมจะกักขังพวกเขาไว้ แต่เวลาผ่านไปนานเท่าไร กลุ่มธุรกิจซางเหมิงและสมัชชาใหญ่ต้องรู้เบาะแสอะไรบางอย่างแน่ ถึงตอนนั้นเรื่องราวคงถูกเปิดเผยแน่ และจากอำนาจของผมในตอนนี้ ผมไม่มีทางสู้กลุ่มธุรกิจซางเหมิงและสมัชชาใหญ่ได้อย่างแน่นอน!" หลินหยางกล่าว

"งั้นประธานหลิน คุณคิดจะ...ปล่อยคนเหล่านี้ออกไป?" ชวีเทียนถามอย่างสงสัย

"ปล่อยกลับไป? แบบนั้นไม่เรียกว่าหาที่ตายเหรอ?" หลินหยางเหลือบมองเขาอย่างประหลาดใจ

"งั้นควรจะทำยังไงดีครับ?"

หลินหยางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า "หลอกล่อพวกเขาไปทางอื่น! เพียงแค่ทำให้พวกเขาไม่มุ่งเป้ามาที่พวกเรา แล้วเราก็ยื้อเวลาต่อไป รอให้การประชุมของสมัชชาใหญ่เริ่มขึ้น แล้วบุญคุณและแค้นทั้งหมดก็จะถูกสะสางลง"

"ประธานหลินคิดจะหลอกล่อไปที่บุคคลไหนเหรอครับ?" ชวีเทียนถาาม

"แน่นอนว่าต้องเป็นศัตรูสิ"

หลินหยางยิ้มและกระซิบบอกกับชวีเทียน

ชวีเทียนรับทราบและพยักหน้าอย่างต่อเนื่อง "ประธานหลินวางใจได้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม"

เมื่อพูดจบ เขาก็เดินจากไป

แต่ขณะนี้เอง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

หลินหยางรีบรับโทรศัพท์

เสียงในสายคือหม่าไห่ที่โทรเข้ามา

ชวีเทียนหยุดชะงักและมองมาที่หลินหยาง