สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 162

หลินหยางยืนอยู่ตรงที่เดิมไม่พูดอะไร

"คุณหลิน!"

หม่าไห่เดินเข้ามา

"ไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่ยายของผม อีกอย่าง ส่งคนไปจัดการหัวหม่านเฉินคนนี้!" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

"วางใจได้คุณหลิน ผมรู้ว่าคุณจะทำยังไง"

หม่าไห่พยักหน้า เดินจากไปทันที

หลินหยางหันไปมองห้องผู้ป่วยแวบหนึ่ง หลังจากนั้นเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก

การแก้แค้นของตระกูลไคและตระกูลเยว่ทำให้เขาโกรธจนสุดขีด ตอนนี้มีหัวหม่านเฉินปรากฏตัวขึ้นอีกคน จะให้เขาทนได้ยังไงอีก?

ตอนที่กลับมาถึงคลินิกของลั่วเฉียนเป็นเวลาตอนเที่ยงแล้ว ลั่วเฉินสั่งอาหารจากข้างนอกเผื่อหลินหยางด้วย หลังจากนั้นนั่งลงกินข้าวบนโต๊ะพร้อมกับเสี่ยวตง

หลินหยางไม่ได้กินสักคำ

"หลินหยาง คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?" ลั่วเฉียนถามด้วยความสงสัย

"ไม่เป็นอะไร ใช่แล้ว คุณเคยได้ยินเรื่องของคนชื่อหัวหม่านเฉินหรือเปล่า?" หลินหยางถามขึ้นอย่างกะทันหัน

ลั่วเฉียนเป็นเพื่อนสนิทของซูเหยียน เธอน่าจะรู้อะไรบ้าง

ใครจะไปคิดหลังจากที่ลั่วเฉียนได้ยิน สีหน้าถึงกับดูไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมาทันที

"คุณรู้จักชื่อนี้ได้ยังไง?"

"ดูเหมือนคุณก็รู้จักเขาเหมือนกันสินะ" หลินหยางขมวดคิ้ว

"รู้จักสิ จะไม่รู้จักได้ยังไง? ก่อนหน้านี้คนคนนี้แอบยัดเงินใต้โต๊ะให้กับซูเป่ยลุงสี่ของคุณหนึ่งล้าน หลังจากนั้นเข้าไปทำงานในเซิงหัวกรุ๊ปของตระกูลซู เป้าหมายของเขาก็คือตามจีบซูเหยียน เสี่ยวเหยียนเคยพูดถึงเขาไม่น้อย ตอนนั้นเสี่ยวเหยียนรู้สึกรำคาญมากที่โดนเขาไล่ตามจีบ ช่วงนั้นฉันจะเป็นคนไปรับเธอหลังเลิกงานตลอด ไม่อย่างนั้นเสี่ยวเหยียนคงออกจากประตูของบริษัทไม่ได้ด้วยซ้ำ"

"จริงเหรอ? แต่เสี่ยวเหยียนไม่เคยบอกเรื่องนี้กับผมเลย"

"ตอนนั้นสภาพของคุณเป็นยังไงคุณเองก็น่าจะรู้ดี บอกกับคุณแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร? เสี่ยวเหยียนยังจะไปคาดหวังว่าคุณจะช่วยเธอได้เหรอ?" ลั่วเฉียนมองหลินหยางอย่างไม่สบอารมณ์แวบหนึ่ง

หลินหยางไม่ได้พูดอะไร

"อยู่ดีๆคุณพูดถึงคนคนนี้ทำไม?" ลั่วเฉียนถาม

"เขามาเจียงเฉินแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังมาเพื่อหาเาสี่ยวเหยียน" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"งั้นก็แย่สิ" ลั่วเฉียนขมวดคิ้วแน่น

"ทำไม? ภูมิหลังของคนคนนี้ไม่ธรรมดาเหรอ?" หลินหยางถาม

ลั่วเฉียนรู้จักสถานะของหลินหยาง แต่รู้แค่ว่าเขาไม่ใช่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านที่ไร้ประโยชน์ แต่ถ้าหากเป็นคนธรรมดาทั่วไป งั้นก็คงไม่ถึงขั้นต้องใช้คำว่าแย่กับหลินหยาง

"ก่อนหน้านี้เพื่อที่จะช่วยเสี่ยวเหยียนจัดการเรื่องนี้ ฉันเคยขอร้องให้คุณปู่ช่วย ฉันอยากจะใช้เส้นสายของคุณปู่เตือนคนคนนี้ บอกให้เขาเลิกมายุ่งกับเสี่ยวเหยียนได้แล้ว แต่ใครจะไปคิดหลังจากที่คุณปู่ลองตรวจสอบเขา กลับหันมาเตือนฉันแทน เขาบอกให้ฉันอย่ายื่นมือเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้ ตอนแรกฉันก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ต่อมาถึงจะรู้ว่าหัวหม่านเฉินคนนี้ที่แท้เป็นคนของตระกูลใหญ่ในซ่านหู้ พวกเขามีอิทธิพลมาก และถึงขั้นยังมีเส้นสายในเยี้ยนจิน คนเจียงเฉินอย่างเราจะเอาอะไรไปงัดข้อกับเขา?"

"คนของตระกูลจากซางหู้?" แววตาของหลินหยางปรากฏให้เห็นความเย็นชา

"หลินหยาง ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนไม่ธรรมดา แต่ท้ายที่สุดเจียงเฉินก็คือเจียงเฉิน คุณจะเอาอะไรไปสู้กับตระกูลที่อยู่ทางซ่านหู้ คุณทำอะไรไม่ได้แน่นอน…ยังไงคุณก็กำลังจะหย่ากับเสี่ยวเหยียนแล้ว หรือไม่คุณอย่ายื่นมือเข้าไปยุ่งกับเรื่องนี้จะดีกว่า ที่ฉันพูดแบบนี้ก็เพราะหวังดีต่อคุณ และมันจะดีต่อเสี่ยวเหยียน…" ลั่วเฉียนลังเลสักพัก สุดท้ายก็พูดสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดออกไป

หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีก พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "ผมรู้จักแยกแยะ รีบกินข้าวเถอะ"

ลั่วเฉียนถอนหายใจ รู้ดีว่าหลินหยางไม่ยอมหยุดแค่นี้แน่นอน จึงทำได้แต่ปล่อยไป

ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของหลินหยางสั่น

หลินหยางขมวดคิ้ว หยิบโทรศัพท์ออกมา เป็นเบอร์โทรของหม่าไห่

"มีอะไร?" หลินหยางถาม

"คุณหลิน แผน…เกิดข้อผิดพลาด" หม่าไห่พูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

หลินหยางได้ยินแล้วรู้สึกอึ้งทันที

คนที่หม่าไห่ส่งไปล้วนแต่เป็นมือดี เป็นไปไม่ได้ที่จัดการไม่ได้แม้กระทั่งหัวหม่านเฉินเพียงคนเดียว

สีหน้าของหลินหยางเคร่งขรึมลง ก็ลุกขึ้นขับรถตรงไปที่โรงพยาบาลทันที