สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 163

"นี่…ประธานหลิน ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับคุณ แบบนั้นก็เป็นเรื่องใหญ่สิ…" หม่าไห่เริ่มร้อนรนแล้ว

หยางหัวเพิ่งอยู่ในช่วงของการก่อตั้ง หลินหยางเป็นอะไรไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นต้องจบสิ้นแน่นอน

"ไม่จำเป็นต้องห่วง ผมรู้จักแยกแยะ"

หลินหยางมองเวลาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "ผมยังมีธุระขอตัวก่อน คุณส่งคนไปปกป้องซูเหยียนให้ดี แล้วก็เฝ้าดูการเคลื่อนไหวของหัวหม่านเฉินด้วย ถ้ามีเรื่องอะไรรีบมารายงานผมทันที!"

พูดจบ หลินหยางหันหลังแล้วเดินออกจากโรงพยาบาล

หม่าไห่ที่เห็นสถานการณ์ทำได้แต่ถอนหายใจยาว

.....

.....

เรื่องของซูเหยียน หลินหยางรู้ดีว่าไม่ควรทำอะไรวู่วามเกินไป แต่เขาก็เชื่อว่าอีกไม่นานเรื่องมันก็จะจบ

แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลามาอยู่ในโรงพยาบาลต่อแล้ว เพราะถึงเวลาที่ต้องไปรักษาเจิ้งหนานเทียน ตอนนี้ถ้าหากเขาไปบ้านพักคนชราช้ากว่าก่อนกำหนด มันจะส่งผลกระทบต่อขั้นตอนการรักษา

รถปอร์เช่สไปเดอร์918สีแดงเพลิงขับออกจากโรงพยาบาล หลินหยางแวะไปซื้อยาสมุนไพรที่ร้านขายยาก่อน หลังจากนั้นขับตรงไปที่เขตชานเมือง

ได้แล้วหลังจากที่รถยนต์เขาไปถึงบนเส้นทางที่มีผู้คนสัญจรไปมาน้อย หลินหยางอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เขามองผ่านกระจกหลัง

สังเกตเห็นรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูสีดำคันหนึ่งขับตามตัวเองมา

ดูเหมือนจะขับตามมาตั้งแต่ตอนออกจากโรงพยาบาล

บริเวณแถวนี้ไม่มีอาคารหรือที่พัก ยิ่งไปกว่านั้นบ้านพักคนชราก็ไม่มีรถแบบนี้

คิดถึงตรงนี้ หลินหยางเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง เขาชะลอรถลงทันที

และหลังจากที่เขาชะลอลดลง รถบีเอ็มดับเบิ้ลยูเร่งความเร็วแซงเข้ามาปาดหน้าหลินหยางอย่างกะทันหัน ทำให้เขาต้องเบรค…

หลินหยางก้าวเท้าเดินลงจากรถ

ประตูของรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูก็ถูกเปิดเหมือนกัน หลังจากนั้นคนขับรถก้าวลงมาพร้อมกับชายชราคนหนึ่ง

ชายชราคนนั้น…คือโจวป๋ออี้อาจารย์ของหัวหม่านเฉิน

"ดูเหมือนหัวหม่านเฉินจะรอไม่ไหวแล้ว?" หลินหยางพูด

"คุณชายไม่ชอบปล่อยให้ความแค้นข้ามคืน! มีแค้นอะไรเขาต้องสะสางทันที" โจวป๋ออี้พูด

"ผมก็ไม่ชอบเหมือนกัน ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะผมติดธุระ ผมก็คงไม่ปล่อยให้พวกคุณเป็นฝ่ายลงมือกับผมก่อน" หลินหยางส่ายหัว

"ในเมื่อคุณมีความคิดแบบนี้ก็ถือว่าช่วยลดความยุ่งยากไปไม่น้อย พูดมาเถอะ คุณจะลงมือเองหรือจะให้ผมเป็นคนลงมือ?" โจวป๋ออี้พูด

"ลงมืออะไร?"

"คุณชายต้องการให้คุณแขนขาหักทั้งหมด ต้องพักฟื้นอยู่ในโรงพยาบาลอย่างน้อยหนึ่งปี คุณจะได้ไม่ต้องไปปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าคุณชายและคุณซูเหยียนทั้งวัน! จัดการคนอย่างคุณผมไม่อยากทำให้มือสกปรก ดังนั้นขึ้นอยู่กับว่าคุณรู้จักเจียมตัวหรือเปล่า! ถ้าหากคุณลงมือเองบางทีความเจ็บปวดมันอาจจะลดน้อยลง แต่ถ้าหากผมลงมือ สถานการณ์มันจะแตกต่างไปโดยสิ้นเชิง" โจวป๋ออี้พูดด้วยสีหน้าที่นิ่งสงบ แต่ในน้ำเสียงของเขากลับเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมที่ไม่สามารถปลดปล่อย

แม้ปัจจุบันอายุของเขาจะมากแล้ว แต่เผชิญหน้ากับหลินหยางที่ดูผอมแห้งแบบนี้ เขาแทบจะไม่เก็บเอาไปใส่ใจเลยด้วยซ้ำ

นี่เป็นการต่อสู้ที่น่าเบื่อ

โจวป๋ออี้ไม่ชอบแบบนี้

แต่คุณชายมีบุญคุณต่อเขา โดยส่วนมากแล้วเขาจะไม่ปฏิเสธคำสั่งของคุณชาย

เพียงแต่เขาดูถูกที่จะลงมือกับคนแบบนี้ ดังนั้นก็เลยต้องการให้หลินหยางหักแขนขาของตัวเอง

แต่แล้ววินาทีต่อมา สิ่งที่หลินหยางพูดมันเกินความคาดหมายของเขา

"งั้นก็ให้คุณลงมือก็แล้วกัน!"

"พูดดีๆไม่ชอบใช่ไหม? สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดก็คือคนที่ไม่รู้จักมองสถานการณ์ของตัวเองในปัจจุบัน!"

โจวป๋ออี้สะบัดแขนเสื้อพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"แล้วคุณตั้งใจว่าจะทำยังไง?" หลินหยางถาม

"โง่เขลาสิ้นดี!"

โจวป๋ออี้ขี้เกียจพูดไร้สาระแล้ว เขาส่ายหัวแล้วเดินตรงเข้าไปหาหลินหยาง

หลังจากที่เดินเข้ามาใกล้ เขายื่นมือข้างหนึ่งออกไปกดไหล่ของหลินหยางโดยตรง เขาต้องการหักแขนของคนที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำคนนี้ก่อน

เห็นเพียงเขาถอนหายใจ หลังจากนั้นพลังบนแขนของเขาระเบิดออกมาทันที นิ้วมือทั้งห้าที่ดูเหมือนกิ่งไม้เหี้ยวเฉาใกล้จะตายระเบิดแรงจำนวนมหาศาลบีบแขนของหลินหยางอย่างแรง

ถ้าหากเป็นคนทั่วไป กระดูกคงจะแตกหักไปหมดนานแล้ว

แต่…

หลินหยางกลับไม่เป็นอะไรเลยสักนิด!

เขายังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับตัว ยิ่งไปกว่านั้นบนใบหน้ายังไม่แสดงท่าทีของความเจ็บปวดออกมาแม้แต่นิดเดียว

ราวกับ…ทั้งหมดนี้ไม่เคยเกิดขึ้น…

"ฮืม?"

โจวป๋ออี้รู้สึกอึ้งเล็กน้อย

"ดูเหมือนแรงแค่นี้ของคุณมันจะยังไม่พอ ดูของผมดีกว่า!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นยกแขนอีกข้างขึ้นพุ่งเข้าไปหาแขนของโจวป๋ออี้อย่างกะทันหัน

แย่แล้ว!

สีหน้าของโจวป๋ออี้เปลี่ยนไปทันที เขารีบหลบไปด้านข้าง และหลังจากที่เขาเพิ่งกระโดดถอยหลังปล่อย มือของหลินหยางฟาดลงบนฝากระโปรงรถของรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูอย่างแรง

บูม!

ฝาdระโปรงรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูยุบเป็นหลุม เครื่องยนต์บิดเบี้ยวไปหมดทันที รถทั้งคันถึงขั้นสั่นสะเทือน…

คนขับรถที่อยู่ด้านหลังถึงกับสูดอากาศที่เย็นวูบ