สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1649

"ไม่ฆ่าเขา? ซวนเหม่ย พวกเขาทำร้ายเธอขนาดนี้จนทำให้เธอเสียโฉมและร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล ถ้าพี่มาช้ากว่านี้ เธออาจไม่มีชีวิตรอดด้วยซ้ำ! พวกเขาทำกับเธอขนาดนี้ เธอยอมให้อภัยพวกเขาได้ยังไง?" หลินหยางถาม

"พี่คะ กู่ซานคนนี้มีศีลธรรมอันต่ำทราม...ไม่สมควรเป็นอาจารย์ แต่ถึงยังไงเขาก็เป็นอาจารย์ของฉัน...ถ้าวันนี้พี่ทำอะไรเขาแล้วถูกแพร่ข่าวออกไป ฉันก็จะกลายเป็นคนที่ได้ชื่อว่าทำร้ายอาจารย์ตัวเอง และก็จะทำให้พี่ได้รับผลเสียไปด้วย ฉะนั้น...พี่คะ ช่างเถอะค่ะ เรากลับกันเถอะ อย่าไปทำอะไรพวกเขาอีกเลย...." เหลียงซวนเหม่ยจับแขนของหลินหยางแน่นและร่างกายก็แนบชิดมาที่แผ่นหลังของเขาและกล่าวออกมาอย่างอ่อนล้า

หลินหยางนิ่งเงียบอยู่นาน และสุดท้ายก็วางเข็มเงินลงไป

การปักเข็มเงินลงไปนั้น เขารู้สึกดีอย่างมาก ทว่าเชื่อว่าสำหรับเหลียงซวนเหม่ยแล้วนั้น กลับก่อให้เกิดผลเสียที่ตามมาอย่างหนักหนา

ต่อให้กู่ซานจะเป็นคนที่น่ารังเกียจมากแค่ไหน แต่สุดท้ายก็เป็นอาจารย์ของเหลียงซวนเหม่ย

หลินหยางจำเป็นต้องคำนึงถึงเหลียงซวนเหม่ย

"ได้! ซวนเหม่ย พี่เชื่อเธอก็ได้ เธอบอกว่าไม่ทำก็ไม่ทำ!"

หลินหยางผลักกู่ซานออกไป จากนั้นร่างกายของเธอก็ล้มลงใส่คนในครอบครัวกู่ที่อยู่ข้างหลัง

"แม่!"

"อาจารย์ อาจารย์ไม่เป็นไรใช่ไหม!"

ทุกคนต่างรีบพยุงกู่ซานไปที่เตียง

กู่ซานหอบเหงื่อและร่างกายสั่นสะท้าน และมีอาการหน้าแดงอย่างงแปลกประหลาด

"แย่แล้ว! อาการของแม่กำเริบแล้ว เร็วเข้า! รีบหยิบยามาเร็วเข้า!"

"ใช้โสมโลหิต! ใช้โสมโลหิตพันปีนั้นเร็วเข้า!"

คนในครอบครัวกู่ตะโกนอย่างร้อนใจ

จากนั้นโสมโลหิตของหวงเยี่ยนหงก็ถูกแกะออก และเตรียมจะตัดมาให้กู่ซานอมเอาไว้

"อะไรกัน? นี่มันยุคไหนแล้วที่ยังใช้ยาปลอมในการรักษาอาการป่วยอยู่อีก?"

หลินหยางกล่าวออกมา

"ยาปลอม?"

ทุกคนต่างตกตะลึง

"คุณจะไปรู้อะไร! นี่เป็นถึงโสมโลหิตพันปีเชียวนะ!" กู่อวี๋ตะคอกใส่

"โสมโลหิต? ฮึ หัวไชเท้าย้อมสีละสิไม่ว่า!"

หลินหยางส่ายหน้าและพยุงเหลียงซวนเหม่ยเดินออกไปจากห้อง

"หัวไชเท้า?"

กู่อวี๋ตกตะลึง

ผู้คนต่างหลบทาง

แต่ขณะที่เดินผ่านซูไท่นั้น หลินหยางก็หยุดฝีเท้าลง

"คุณควรจะขอบคุณนะ ถ้าน้องสาวของผมไม่ขอร้องให้หยุด ไม่งั้นวันนี้คุณไม่มีทางเดินออกไปจากบ้านครอบครัวกู่ได้แน่นอน" หลินหยางกล่าว

"หมอเทวดาหลิน ที่นี่คือเยี่ยนจิง ไม่ใช่ว่าทุกคนจะกลัวคุณไปหมด! ผมคนหนึ่งที่ไม่กลัว!" ซูไท่กล่าวและแววตาก็เต็มไปด้วยความยั่วยุ

หลินหยางไม่พูดอะไรอีกและพาเหลียงซวนเหม่ยออกไปจากที่นี่

หลินหยางออกไปแล้ว ทำให้สถานการณ์ที่วุ่นวายโกลาหลกลับมาเป็นปกติสงบสุขอีกครั้ง

"หมอเทวดาหลิน! อวดดีมากเกินไปแล้ว!"

"ที่นี่คือเยี่ยนจิง ไม่ใช่เจียงเฉินของเขาสักหน่อย! ทำไมเขาถึงทำอะไรไม่ยำเกรงกฎหมายขนาดนี้?"

"ต้องจัดการให้เข็ด! ให้เขาเข็ดหลาบสักหน่อยแล้ว!"

"ใช่!"