สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1675

“นี่… นี่มัน… ผมควรทำอย่างไรดี ?” โยริฮิตื่นตระหนก

"เขาฆ่าไม่ตาย ! เขาเป็นปีศาจหรือ ? หรือร่างกายเขาเป็นอมตะ ?" มิอุระยังคงตัวสั่น

“พวกแกตามฉันมาจัดการด้วยกัน !”

ในที่สุดผู้เฒ่าก็ไม่ฝืนต่อไป เขาหาคนช่วย

ทั้งสองกลืนน้ำลาย และไปข้างหน้า

“อาจารย์เราจะทำอย่างไรดี ? ” มิอุระถาม

“ไม่ต้องกลัว แม้ว่าเขาจะไม่ถูกฆ่า แต่เขาก็ไม่ได้อยู่ยงคงกระพัน เขายังมีจุดบอด ฉันรู้วิธีที่จะฆ่าเขา ! มากับฉัน และช่วยฉันจัดการคนผู้นี้ ! ความเร็ว ความแข็งแกร่ง แม้แต่ปฏิกิริยาตอบสนองก็ไม่ดีเท่าของเขา ตราบใดที่ปราบเขาได้ ฉันก็สามารถทะลวงหัวใจของเขาได้เช่นกัน ไม่เชื่อว่าคนเราจะอยู่ได้อย่างไร้หัวใจ!” ผู้ฒ่าพูดอย่างเย็นชา

เมื่อทั้งสองได้ยินเสียงเช่นนั้น ตาของทั้งสองก็เบิกกว้า

“อาจารย์ เราเริ่มปฏิบัติการกันเลยเถอะ !” มิอุระถาม

“จัดการ !”

ชายชราตะโกน

ทั้งสองคนรีบออกไป

ไม่รู้ว่าพวกเขาดึงดาบสั้นออกมาจากที่ไหน ซึ่งดูเหมือนดาบซามูไร แต่ไม่เรียวเหมือนดาบซามูไร คล้าย ๆ ดาบนินจา

หลินหยางยืนนิ่ง และมองไปด้านข้าง

คนจากฝั่งซ้าย และขวาวิ่งหนีหายไป

ราวกับสายฟ้าแลบ

เมื่อเห็นสิ่งนี้หลินหยางก็เข้าใจ

คนสองคนนี้ชื่อโยริฮิกับมิอุระ พวกเขาทั้งสองเก่งวิชานินจาและซามูไร

หวด หวด หวด...

มีเสียงเสียดแทงมากมายจากด้านบน

หลินหยางมองขึ้นไปบนท้องฟ้า เขาเห็นอักขระต่าง ๆ ร่องรอยอยู่บนท้องฟ้า ตกลงมาสู่พื้นดินราวกับสายฝน

ขณะที่เขากำลังจะหลบ เขาเห็นร่างสองร่างแวบเข้ามาข้าง ๆ เขา โจมตีและสังหารด้วยดาบอันแหลมคมที่น่าสะพรึงกลัว 2 เล่ม จากนั้นพวกเขาก็ปิดกั้นเส้นทางหลบหนีของเขา

หลินหยางไม่สามารถออกไปได้

โชคดีที่ดาบไม่แทงทะลุเนื้อ

หลินหยางต่อสู้กลับ

เพ้ง! พ้าง! พิ้ง! เพี้ยง! พ้าง...

อักขระคาถาเหล่านั้นแตกสลายในทันที จากนั้นการระเบิดที่รุนแรงก็ปะทะเข้าที่ตัวของหลินหยาง

โยริฮิ และมิอุระเคลื่อนไหวอย่างลนลานไปรอบ ๆ หลินหยาง

พวกเขาไม่ใช้ดาบอีกต่อไป เขาทั้งสองเปลี่ยนอาวุธเป็นโซ่เหล็ก

หลังจากผ่านไปประมาณยี่สิบวินาที ทั้งสองก็หอบ

ทั้งสองเหงื่อออกมาก และเหนื่อยจนแทบยืนไม่ไหว แต่มือยังคงจับโซ่เหล็กไว้แน่น

หลังจากการระเบิดสิ้นสุดลง ฝุ่นละอองต่าง ๆ ก็ตกลงมา เผยให้เห็นรูปลักษณ์ของหลินหยาง

เสื้อผ้าเขาขาดรุ่งริ่ง แต่เนื้อหนังยังคงสภาพเดิม ไม่มีรอยแผลเป็นใด ๆ เขาถูกล่ามด้วยโซ่ 3 ครั้งข้างใน โยริฮิและมิอุระต่างจับปลายโซ่ข้างหนึ่งแล้วออกแรง

โซ่นี้ไม่ใช่โซ่เหล็กธรรมดา ไม่ต้องพูดถึงความพิเศษ บนโซ่ตราที่เป็นเอกลักษณ์ ซึ่งติดแน่นและหลุดออกยาก

“อาจารย์ ! ” ทั้งสองตะโกนอย่างเร่งรีบ

“ ทำได้ดีมาก! ส่งมาให้ฉันต่อได้เลย! ”

ผู้เฒ่าตะโกนบอกและจ้องไปที่หลินหยาง จากนั้นก็รีบไปคว้าหลินหยางด้วยมือข้างเดียว

ในขณะนี้ มือที่ลีบนั้นดูเหมือนจะแข็งยิ่งกว่าเหล็ก คมยิ่งกว่าดาบ

หลินหยางรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นอันขมขื่น และพลังงานดาบก่อนที่มือของเขาจะเข้าใกล้ ...

“ผู้เฒ่า เรามาต่อสู้กันตัวต่อตัวเถอะ ?” หลินหยางตะโกนอย่างเร่งรีบ

ผู้เฒ่าไม่ได้สนใจ และแววตาของเขานั้นเต็มไปด้วยแรงอาฆาต!

ในขณะนี้ หลินหยางต้องการฆ่าเขาเท่านั้น!

หลินหยางขมวดคิ้ว และเมื่อเห็นชายชราไม่ยอมหยุด เขาก็รวบรวมพลังของเขาทันที จากนั้นตั้งใจที่จะเปิดตัวเทพยุทธอันศักดิ์สิทธิ์เพื่อป้องกันการต่อสู้นี้

แต่ในขณะที่ร่างกายของเขากำลังจะขยับ เขารู้สึกถึงกระแสอากาศแปลกๆ ที่ไหลออกมาจากโซ่เหล็ก

หลินหยางตกตะลึงและรีบหยุดใช้เทพยุทธนี้

ในตอนนี้ มันสายเกินไปที่จะใช้ร่างของเทพยุทธ ดังนั้นเราทำได้แค่ป้องกันเส้นชีวิตไว้ก่อน