สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1676

"อาจารย์?"

มิอุระเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นว่าผู้เฒ่าหนีไป จากนั้นเขาจึงหยุดกะทันหัน และตะโกนออกมาด้วยความประหลาดใจ

“เราถูก...อาจารย์ทอดทิ้ง?” โยริฮิสูญเสียจิตวิญญาณการต่อสู้ไปเช่นกัน

พวกเขาไม่คิดว่าผู้เฒ่าจะหนี

ในขณะนี้ เสียงของผู้เฒ่าลอยมาแต่ไกล

"โบริฮิ มิอุระ! พวกแกต้องช่วยฉันจับคนคนนี้ ฉันเป็นนักบุญอุปถัมภ์แห่งอาณาจักรซากระ ถ้าฉันตายที่นี่ ชื่อเสียงของอาณาจักรซากรุจะถูกทำลาย และผู้คนทั่วโลกจะหัวเราะเยาะพวกเรา ไปเดี๋ยวนี้ ยืนหยัดและยื้อเวลาให้ฉัน!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทั้งสองก็ตกตะลึง และมองออกไป

หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็กลับมามีสติ

“อาจารย์พูดถูก เราฆ่าหมอหลินไม่ได้ อาจารย์ไม่ใช่คู่ต่อสู้* และอาจารย์เป็นตัวแทนของอาณาจักรซากุระอันยิ่งใหญ่ของพวกเรา เขาไม่สามารถเอาชนะได้ ! ดังนั้นเราต้องยื้อให้เขา!” โยริฮิกัดฟันพร้อมกับตะโกนว่า "มิอุระ ไปกันเถอะ! เพื่ออาณาจักรซากุระอันยิ่งใหญ่ของเรา!"

"ได้..."

มิอุระน้ำตาอาบแก้ม แต่เขาพยักหน้าเห็นด้วย

ทั้งสองเผชิญหน้ากับความตาย กำดาบแน่น และหันศีรษะไปในทันที

แต่เมื่อเขาหันกลับมา สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขาคือผมสีขาวของหลินหยางที่ปลิวไสวไปตามสายลม

ทันใดนั้นบริเวณข้างเคียงก็กลายเป็นน้ำแข็ง!

หลินหยางยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา

ทั้งสองคนเกร็งไม่กล้าขยับ

เมื่อมองไปที่ดวงตาที่เฉยเมยและสงบของหลินหยาง ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเขาสองคนรู้สึกว่าพวกเขาหวาดกลัว !

ความกลัวไม่มีที่สิ้นสุด

พวกเขาจ้องมอง และอ้าปากกว้าง เหงื่อไหลหยดลงมาอาบแก้ม

ไม่มีจิตวิญญาณการต่อสู้อีกต่อไป

พวกเขามีลางสังหรณ์ว่าถ้าพวกเขามุ่งเป้าไปที่หลินหยาง พวกเขาสองคนจะถูกตัดหัว และเสียชีวิตทันทีในวินาทีถัดไป

ปัง!

ในที่สุดโยริฮิที่สั่นเทาอย่างรุนแรงก็ปล่อยมือ

ดาบในมือร่วงลงกับพื้น

มิอุระไม่สามารถถืออีกต่อไป และปล่อยดาบ

ทั้งสองยอมวางอาวุธ!

หลินหยางทำให้พวกเขาตกใจจนต้องวางอาวุธ...

หลินหยางตบแขนของทั้งสองคนอย่างไม่พูดอะไรสักคำ เพียงแค่ก้าวไปข้างหน้า และด้วย 'เสียงร้อง' ผู้คนก็ทะยานออกไปราวกับลูกธนูแหลมคม ไล่ตามชายชราในระยะไกล

จากระยะสายตาเหมือนกับมุมกล้องระยะไกล

หลายคนเงียบสงบ ตัวสั่นอย่างรุนแรง จ้องมองที่หลังหลินหยางด้วยความว่างเปล่า ไม่สามารถพูดได้ชั่วขณะ

พวกเขาไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่