สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1693

หลินหยางออกไป ผู้ติดตามที่อยู่ข้างหลังเฉียวซินก็ตามออกไป

มีแขกจำนวนมากต่างเห็นเข้าและแอบส่ายหน้าเพราะรู้แผนการของเฉียวซิน

ครั้งนี้หมอเทวดาหลินจะต้องโชคร้ายแน่ๆ

มีคนแอบถอนหายใจ

ไช่ม่านเหยียนก็เห็นว่ากลุ่มคนที่เดินออกไปเป็นคนของตระกูลเฉียว จากนั้นก็รู้สึกโกรธและเดินเข้าไปด้วยสีหน้าเย็นชา "เฉียวซิน! คนของคุณไปไหนเหรอ?"

"มีธุระต้องจัดการ"

"ทำเรื่องอะไร? คงไม่ใช่ไปแอบลอบทำร้ายหมอเทวดาหลินหรอกนะ? ฉันจะบอกอะไรคุณให้นะเฉียวซิน! คุณอย่าคิดทำอะไรบ้าๆ รีบเรียกพวกเขากลับมาเดี๋ยวนี้!" ไช่ม่านเหยียนตวาด

เฉียวซินยิ้ม "ม่านเหยียน คนของผมออกไปทำธุระก็ต้องถามความเห็นจากคุณเหรอ? คุณไม่คิดว่าเป็นการยุ่งเรื่องคนอื่นเกินไปหน่อยเหรอ? คุณไม่ใช่คนของตระกูลเฉียวซะหน่อย คุณไม่มีสิทธิ์จะถาม"

"คุณว่ายังไงนะ? คุณอย่ามาดูถูกฉันนะ" ไช่ม่านเหยียนโกรธเคือง

เฉียวซินยิ้มอย่างดูถูก "ไม่เลย ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น! แต่ผมเห็นว่าคุณดูสนใจกับตระกูลเฉียวของผมมากทีเดียว เอางี้แล้วกันม่านเหยียน ผมสอนอะไรคุณอย่างหนึ่งที่สามารถทำให้คุณรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับตระกูลเฉียวของผม!"

"วิธีการอะไร?"

"ง่ายมาก คุณแค่แต่งงานเข้ามาอยู่ในตระกูลเฉียวของผมและกลายเป็นคนของตระกูลเฉียวไง" เฉียวซินยิ้ม

"ฮ่าๆ...."

บรรดาแขกที่อยู่รอบๆ ต่างพากันหัวเราะชอบใจ

ไช่ม่านเหยียนโกรธจัดและคิ้วที่สวยงามก็ขมวดจัด

แต่สุดท้ายเธอก็เก็บอั้นความโกรธและพยักหน้า "ดี! ดีมากเฉียวซิน! คุณแน่มาก เรื่องของเรายังไม่จบแค่นี้หรอก!"

เมื่อพูดจบก็หันหน้าเดินออกไป

เฉียวซินหรี่ตาลงมองไช่ม่านเหยียนและยกมุมปากขึ้นด้วยความสะใจ

"ผู้หญิงชั่ว ถ้าไม่ใช่เพราะอำนาจของตระกูลไช่ของเธอละก็ ฉันไม่มีทางสสนใจเธอหรอก" เฉียวซินแอบบ่นพึมพำ

"คุณชายเฉียว เราเริ่มทำการรักษาให้คุณอี้เซียนเทียนได้หรือยังครับ? หากยังไม่รักษา เกรงว่าจะช้าเกินไป" ฮวาอันเดินเข้ามากล่าว

"อ้อ....รักษา! รักษา! ช่วยชีวิตคนสำคัญกว่า!"

เฉียวซินยิ้มและรีบหันไปและเดินไปที่โซฟา

อี้เซียนเทียนถูกหามไปนอนบนโซฟาและมีคนกดเขาเอาไว้ เพื่อไม่ให้เขาชักเกร็งจนกัดลิ้นตัวเอง

เฉียวซินเดินเข้าไปจากนั้นก็ส่งสัญญาณทางสายตาให้คนข้างๆ โดยไม่ทำอะไร จากนั้นคนข้างๆ ก็รีบหยิบกล่องไม้สวยหรูออกมาส่งให้เฉียวซิน

เฉียวซินเปิดกล่องไม้และพบว่าภายในมีขวดอยู่เป็นจำนวนมาก

เขาหยิบออกมาหนึ่งขวดและเทยาออกมาจำนวนหนึ่ง จากนั้นก็ยัดเข้าปากของอี้เซียนเทียน

และทันใดนั้นอี้เซียนเทียนที่กำลังตัวสั่นชักเกร็งก็หยุดชะงักลงและถอนหายใจเป็นลมหมดสติไป

"เอ๊ะ? ไม่ชักเกร็งแล้ว?"

"เขา....หายแล้วเหรอ?"

"พระเจ้า หมอเทวดาเหรอเนี่ย!"

"สุดยอดเลย เยี่ยมสุดๆ!"

ทุกคนต่างพากันตกตะลึง

ยาเม็ดเล็กๆ ก็ทำให้อี้เซียนหายดีเป็นปกติได้?

น่าทึ่งมากเลย

"คุณชายเฉียว เอ่อ...ไม่เป็นไปแล้วเหรอครับ?" ฮวาอันตกใจและอดไม่ได้ที่จะถามออกมา

"ใช่! คุณอี้ไม่เป็นอะไรแล้ว อีกอย่างผมสาบานได้ว่าร่างกายเขาแข็งแรงดี!" เฉียวซินยิ้ม

คนรอบๆ ได้ยินต่างก็แสดงสีหน้าไม่เชื่อ

"ยาเพียงเม็ดเดียวก็สามารถรักษาอาการป่วยของคุณอี้ได้? น่าอัศจรรย์ขนาดนั้นเลยเหรอ? หรือจะเป็นยาอายุวัฒนะ?" มีแขกในงานอดไม่ได้ถามขึ้นมา

"ไม่ใช่ยาอายุวัฒนะ แต่ฤทธิ์ของมันดียิ่งกว่ายาอายุวัฒนะ!" เฉียวซินยิ้ม

ฮวาอันหันไปกล่าว "ส่งคนไปตรวจสอบ"

"ครับ!"

ชายคนหนึ่งของกลุ่มธุรกิจซางเหมิงรีบเดินเข้าไป

แต่ในขณะเดียวกัน อี้เซียนเทียนที่นอนอยู่ที่โซฟาก็ได้ลืมตาขึ้นมา

"เอ๊ะ เอ๊ะ ฟื้นแล้ว! ฟื้นแล้ว!"

มีคนร้องอุทาน

ผู้คนรอบๆ ต่างรายล้อมเข้าไป

"คุณอี้ คุณเป็นยังไงบ้าง?"

"รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?"

"ยังรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?"

ผู้คนโดยรอบต่างถามไถ่

อี้เซียนเทียนรู้สึกงุนงงและมองไปรอบๆ จากนั้นกล่าวว่า "เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"