สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1699

หน้าน้ำตกที่ไหลเชี่ยว ชายวัยกลางคนยืนอยู่บนก้อนหินมอสและกำลังหลับตาราวกับว่าเขากำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

แต่ถ้ามองให้ดี จะเห็นว่ามีชายหนุ่มเปลือยกายยืนอยู่ใต้น้ำตกที่ไหลเชี่ยว

ชายหนุ่มถูกโซ่เหล็กใส่กุญแจมือและไม่สามารถขยับไปไหนได้ ทำได้เพียงปล่อยให้น้ำตกตกกระทบใส่เขาอย่างแรง

ชายหนุ่มเอาแต่คร่ำครวญ แต่ก็ไม่เป็นผล

ในเวลานี้ ชายคนหนึ่งในชุดคลุมสีดำวิ่งเหยาะๆ มายืนอยู่ข้างหลังชายวัยกลางคน โค้งคำนับด้วยความเคารพ และกระซิบ "คุณท่าขอรับ เกิดเรื่องขึ้นแล้วครับ"

"เกิดอะไรขึ้น?" ชายวัยกลางคนถามอย่างใจเย็น

"คนที่ส่งออกไปไม่มีใครกลับมาเลยสักคนครับ ทั้งหมดถูกหยางหัวถูกจับตัวไปครับ!"

"นายว่ายังไงนะ?"

ชายวัยกลางคนหันกลับมาและแสดงสีหน้าเคร่งขรึม "คนพวกนี้กินหญ้าเป็นอาหารหรือไง? หมอเทวดาหลินเพียงคนเดียวก็จัดการไม่ได้! ตระกูลเฉียวของฉันอับอายขายหน้าจนไม่มีที่จะยืนแล้ว!"

"นายท่าน เกรงว่าหมอเทวดาหลินจะไม่ได้ธรรมดาเหมือนอย่างที่เราคิดไว้ เมื่อสักครู่เราได้รับข่าวมาว่าการเดินทางไปญี่ปุ่นของหมอเทวดาหลิน ไม่ได้เพียงเพื่อไปทำให้จงชวนต้องพ่ายแพ้เท่านั้น แต่ก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าเขาจะจัดการลงมือกับยามาตะ ผู้เป็นถึงเทพผู้พิทักษ์และกองกำลังเรือรบของญี่ปุ่นลงอย่างราบคาบ ทั้งนี้ที่ปรึกษาของตระกูลได้ลงความเห็นว่าพละกำลังความสามารถของหมอเทวดาหลินนั้นอยู่ในระดับของมนุษย์ และเมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับระดับพื้นดินนั้นจะประมาทไม่ได้ครับ!" ชายคนนั้นกล่าว

"แค่ระดับมนุษย์เท่านั้นเองเหรอ? ฮึ ไม่รู้จักดูตัวเองเอาซะเลย ตระกูลเฉียวของเรามียอดฝีมือระดับสวรรค์ วิธีการไก่กาของเขาจะไปสู้อะไรได้?" ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"นายท่าน ท่านหมายความว่าจะส่งยอดฝีมือระดับสวรรค์ไปยังเจียงเฉินอย่างนั้นเหรอ?"

"ไม่ ทำไมต้องใช้ค้อนขนาดใหญ่เพื่อฆ่าไก่ด้วย? สั่งให้เฉียวหู่และเฉียวเป้าเดินทางไป!"

"พยัคฆ์หู่และพยัคฆ์เป้า?"

"สองคนนี้มีความสามารถระดับพื้นดินและคงเพียงพอที่จะจัดการกับหมอเทวดาหลิน! บอกพวกเขาว่าไม่ต้องฆ่าเขาให้ตาย แล้วพาตัวเขากลับมา ฉันจะพูดคุยกับไอ้คนที่ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำคนนี้สักหน่อย!" ชายวัยกลางคนกล่าว

"ครับ!" ชายคนนั้นยกกำปั้นขึ้นและหันหลังวิ่งออกไป

ชายวัยกลางคนได้หันไปจดจ่ออยู่กับชายหนุ่มที่อยู่ในน้ำตก

ขณะนี้เองก็เห็นชายหนุ่มกำลังตะโกนออกมาอย่างโอดครวญ "คุณท่าน...ผม...ผมทนไม่ไหวแล้ว ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะครับ..."

ที่แท้ชายคนนี้ก็คือลูกน้องคนสนิทของเฉียวซินที่กลับมาจากงานเลี้ยงของกลุ่มธุรกิจซางเหมิงที่ชื่อว่าเฉียวเหมานั่นเอง

เฉียวซินถูกจับตัวไป ทำให้ตระกูลเฉียวเสียหน้าอย่างมาก ฉะนั้นจึงจำเป็นต้องหาใครมารับโทษ เพราะเหตุนี้เองเฉียวเหมาจึงถูกจับตัวมาที่นี่

เขาถูกขังอยู่ที่นี่มาเกือบหนึ่งวันเต็มๆ แล้ว เขาเองรู้สึกแทบจะตัวฉีกขาดไปหมดแล้ว หากเป็นแบบนี้ต่อไป ร่างกายของเขาอาจเปื่อยเน่าฉีกขาดอยู่ที่นี่แน่

ทว่าชายวัยกลางคนกลับไม่มีทีท่าจะหยุดและกล่าวอย่างเย็นชา "ผ่านไปแค่เท่าไรเอง? ทำให้ชื่อเสียงของตระกูลเฉียวต้องป่นปี้แล้วยังจะร้องขอความเมตตาอีกเหรอ? อยู่ตรงนี้ต่อไปเถอะ! วางใจได้ คนทั่วไปสามารถฝืนอยู่ได้สามวัน หลังจากนี้ก็จะมีคนมาเก็บศพของแกเอง!"

เมื่อพูดจบ ชายวัยกลางคนก็หันหลังเดินกลับไป

"ไม่! คุณท่าน! ให้โอกาสผมอีกสักครั้งเถอะครับ! คุณท่าน! คุณท่าน..."

ชายหนุ่มตะโกนร้องสุดเสียงและไม่เป็นผลใดๆ ทั้งสิ้น...

......

......

ความโกลาหลวุ่นวายในบริษัทหยางหัวได้สงบลงเพราะรปภ.ที่ถูกฝึกฝนมาเป็นอย่างดีของหม่าไห่

หลินหยางได้ทำการรักษาอาการบาดเจ็บให้กับรปภ.เหล่านั้นและในขณะเดียวกันก็ได้มอบเงินเป็นสินน้ำใจให้พวกเขา

ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

หลินหยางก็คิดไม่ถึงว่าตระกูลเฉียวจะส่งคนมาและยังลงมือจัดการโดยไม่พูดอะไร

หม่าไห่และชวีเทียนได้เพิ่มความแข็งแกร่งในการป้องกันและควบคุมตามจุดต่างๆ ในเจียงเฉิน

สนามบิน ทางหลวงและแม้แต่ทางด่วนเองก็ได้ส่งคนไปสอดส่อง

เพียงแค่มีคนนอกเข้ามายังเจียงเฉินก็จะทำการตรวจสอบในวินาทีแรกที่เข้ามา

ทั้งหมดได้เป็นไปตามที่หลินหยางคิดไว้ คนของตระกูลเฉียวกลุ่มที่สองก็ได้เข้ามา

ชายสองคนที่มีรูปร่างสูงและเตี้ยได้ขับรถเข้ามายังเจียงเฉิน

พวกเขาเดินทางเข้ามาโดยถนนทางหลวง คนของชวีเทียนมองเห็นป้ายทะเบียนรถต่างถิ่นบริเวณเขตทางหลวง จากนั้นก็โบกมือและวิ่งออกไป

ทั้งสองก็ไม่ได้ขับรถหนีไป แต่กลับจอดลงและเปิดกระจกรถ

ทั้งสองสวมแว่นดำและแสดงสีหน้านิ่งเฉย