สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1700

ทั้งสองไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวแต่อย่างใด

ในสายตาของพวกเขาแล้ว เขาสามารถใช้มือข้างเดียวบีบคนอย่างหลินหยางให้ตายได้

หลินหยางเป็นคนนำทางด้วยตัวเอง คงไม่มีแผนการหลอกล่ออะไรแน่

หากเขากล้าคิดอะไรไม่ดี พวกเขาเพียงแค่ประกบหลินหยาง แล้วจับเขาเป็นตัวประกัน

อีกอย่างพวกเขาไม่คิดว่าหลินหยางจะมีปัญญาจัดการทำอะไรพวกเขาได้ เพราะพวกเขาเป็นยอดฝีมือจากตระกูลเฉียว!

สุดยอดฝีมือระดับพื้นดินที่น่าเกรงขาม!

มีหรือจะหวาดกลัวคนธรรมดาเหล่านี้?

หมอเทวดาหลินคนนี้อาจจะมีแผนการชั่วร้าย ทว่าทักษะการแพทย์และการต่อสู้แบบนี้ล้วนเป็นสิ่งนอกรีตทั้งสิ้น!

หลินหยางดื่มชาในมือจนหมดและลุกขึ้นยืน จากนั้นเดินเข้าไปในห้อง

มีปุ่มที่แอบซ่อนอยู่ในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ เมื่อกดปุ่มและเอาอิฐออกจำนวนหนึ่งก็ปรากฏให้เห็นประตูเหล็ก

และเมื่อเปิดประตูเหล็กออก สิ่งที่ปรากฏให้เห็นก็คือบันไดที่นำไปสู่ทางใต้ดิน

"คนกระจอกก็ยังเป็นคนกระจอกอยู่วันยังค่ำ มีแต่จะทำเรื่องไร้ยางอาย" เฉียวเป้ากล่าวอย่างไม่แยแส

"ต้องขอโทษทั้งสองด้วย แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะดูไม่สบายตาเท่าไรนัก แต่ก็มีประโยชน์อย่างมาก ไม่งั้นหากเกิดอะไรขึ้นมาผมก็คงไม่สบายใจเท่าไร"

หลินหยางกล่าวและเดินต่อไป

"คุณสร้างสถานที่แบบนี้ขึ้นมาเพื่อกักขังคุณชายของเราอย่างนั้นเหรอ? ก็ใช่ หากเปลี่ยนเป็นที่อื่นคุณคงคุ้มกันเอาไว้ไม่ได้ แบบนี้เราคงพาตัวคุณชายของเราไปได้อย่างง่ายดาย จะว่าไปแล้วอย่าเรียกว่าสร้างไว้กักขังเลย เรียกว่าสร้างไว้แอบซ่อนจะดูกว่า" เฉียวหู่กล่าว

หลินหยางไม่ปฏิเสธใดๆ

ทุกคนเดินลงบันไดและเดินผ่านระเบียงยาว

แม้ว่าสถานที่แห่งนี้จะสร้างขึ้นใต้ดิน ทว่าการตกแต่งเป็นไปอย่างหรูหราและงดงามอย่างมาก และระเบียงทางเดินเองก็มีความกว้างขวางอย่างมาก และไม่ได้ทำให้รู้สึกหดหู่เลยสักนิด ภายในดูสว่างไสว ราวกับเดินอยู่ในระเบียงทางเดินของโรงแรมระดับหรูแห่งหนึ่ง

ภายในห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่แห่งหนึ่งในสถาปัตยกรรมใต้ดิน

มีคนกำลังอ่านหนังสือ เล่นบิลเลียด และยังมีคนที่กำลังรอให้บาร์เทนเดอร์ผสมเหล้าให้กับพวกเขา

เฉียวซินก็อยู่ในนั้นด้วย

ทว่าเขาดูเหมือนไม่พอใจเท่าไรนักและตะโกนอย่างต่อเนื่อง "รีบปล่อยฉันออกไป! สั่งให้หมอเทวดาหลินของพวกนายมาเดี๋ยวนี้ บอกว่าถ้ายังไม่ปล่อยตัวฉันออกไป ตระกูลเฉียวของฉันจะต้องมาทำลายบริษัทหยางหัวของเขาให้ย่อยยับแน่ และยังฆ่าหั่นศพหมอเทวดาหลินให้ละเอียดเป็นพันๆ ชิ้นเลยคอยดู!!"

เฉียวซินคำรามออกมาและโยนข้าวของในห้องนั่งเล่นจนกระจัดกระจาย

ทว่ากลับไม่มีใครสนใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว

สิ่งนี้ทำให้เฉียวซินรู้สึกโมโหและหงุดหงิดอย่างมาก

ตั้งแต่ที่เขาถูกส่งตัวมาที่นี่ ก็ไม่มีใครสนใจเขาอีกเลย

โดยเฉพาะคนแปลกๆ ที่อยู่รอบข้างเขาเหล่านี้ แต่ละคนล้วนสนใจแต่เรื่องของตัวเองและเห็นเขาเป็นเพียงอากาศเท่านั้น

"เฮ้ พวกคุณไม่ได้ยินที่ผมพูดหรือไง? หมอเทวดาหลินล่ะ? บอกว่าหมอเทวดาหลินออกมาเดี๋ยวนี้!" เฉียวซินเดินไปที่โต๊ะบิลเลียดและตะคอกใส่คนสองคนที่กำลังเล่นบิลเลียดอยู่

ทว่าทั้งสองยังคงไม่สนใจเขาและเล่นบิลเลียดของตัวเองต่อไป