สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1745

เมืองอาวเฉิงถือเป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรืองมากแห่งหนึ่งในแดนมังกร

สถานที่แห่งนี้ตั้งอยู่ในพื้นที่ชายฝั่งทะเลของแดนมังกรและมีท่าเรือการค้าที่มีชื่อเสียงซึ่งมีผู้คนมากมาย เมืองนี้เต็มไปด้วยความเย้ายวนใจของสถานบันเทิงที่กำลังบานสะพรั่งไปทุกที่ ใครก็ตามที่มีเงินทองต่างก็มาที่นี่เพื่อความสนุกและความตื่นเต้น แน่นอนว่าหลายคนที่เล่นพนันจนสูญเสียทั้งเงินและครอบครัวไปก็มีด้วยกัน

ท่านถงเลือกที่จะจัดการประมูลที่นี่ เพราะเขาจับตามองผู้คนที่มีเงินมากมายที่อยู่ที่นี่

เนื่องจากไม่นานมานี้ มีการประชุมการค้าระหว่างประเทศจัดขึ้นที่นี่ และบริษัทผู้ประกอบการที่มีชื่อเสียงจากในและต่างประเทศก็มาที่นี่ และแม้แต่หม่าไห่ก็ได้รับเชิญ แต่เขายุ่งกับงานมากเกินไป ดังนั้นเขาจึงขอให้ลูกน้องของเขาเข้าร่วมการประชุม

เกรงว่าจุดประสงค์ของท่านถงในการประมูลคือการจัดการคนกลุ่มนี้อย่างเด็ดขาด

แต่เขาไม่คาดคิดว่า ฮวาอันได้ฉีกหน้าของเขาแล้วและนำคนไปยังสถานที่ประมูลอย่างเปิดเผย

เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการต่อสู้กับท่านถง

เมื่อข่าวแพร่ออกไป สายตานับไม่ถ้วนก็หันไปทางเมืองอาวเฉิง

ไม่เพียงแต่คนของกลุ่มธุรกิจซางเหมิงเท่านั้น แต่พรรคและนิกายต่างๆ ภายนอกก็หาช่องทางเพื่อแอบเข้าร่วมการประมูล

ทุกคนกำลังรอให้เกิดความวุ่นวายของกลุ่มธุรกิจซางเหมิงเพื่อได้ประโยชน์จากสิ่งนี้

ทันทีที่ซูเหยียนลงจากเครื่องบิน เธอก็ถูกดึงดูดโดยเมืองที่พลุกพล่านของอาวเฉิงทันที

แม้ว่าเศรษฐกิจของหยางหัวในเจียงเฉิงจะพัฒนาอย่างรวดเร็วและกำลังไต่ขึ้นสู่ลำดับต้นๆ แต่ก็ไม่สามารถเทียบได้กับเมืองที่มีข้อได้เปรียบที่ไม่เหมือนใครเช่นเมืองเฉิง

เมื่อมองไปที่ถนนที่เต็มไปด้วยแสงไฟและเงินทอง ดวงตาของซูเหยียนก็เต็มไปด้วยความงุนงง

"ยังเช้าอยู่เลย เสี่ยวเหยียน เราไปเดินเล่นแล้วทานข้าวกันก่อนแล้วค่อยไปงานประมูลเถอะนะ" หลินหยางเหลือบมองดูนาฬิกาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ยังมีเวลาเดินเล่นที่ไหนกัน? การประมูลครั้งนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่จะผูกมิตรกับคนดังและดึงดูดผู้สนับสนุนและลูกค้า ฉันต้องไปที่โรงแรมเพื่อเตรียมตัว! ฉันต้องหาวิธีที่จะรู้ว่าใครจะเข้าร่วมการประมูลและศึกษาข้อมูลของคนเหล่านี้ ไม่งั้นรอพูดคุยกับผู้คนในงานประมูลด้วยความไม่พร้อมจะแย่ยิ่งกว่า" ซูเหยียนกล่าว

หลินหยางอดหัวเราะไม่ได้ "เสี่ยวเหยียน คุณพยายามมากเกินไปแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเลย อีกอย่างเราเป็นมนุษย์ อย่างน้อยก็ควรต้องทานข้าวหน่า! ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอก"

ซูเหยียนพยักหน้าและชำเลืองมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ "ก็ได้ งั้นไปเดินเล่นแล้วซื้อของสักเล็กน้อยแล้วกัน"

ทั้งสองเดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอาวเฉิง

ภายในห้างสรรพสินค้ามีสินค้าแบรนด์เนมชื่อดังอยู่เป็นจำนวนมาก และไม่มีส่วนลด ไม่มียกเว้นภาษี ทว่าคนที่มาที่นี่กลับไม่สนใจสิ่งเหล่านั้น ต่อให้ราคาจะสูงลิบลิ่ว แต่คนที่มาช้อปปิ้งกลับล้นหลาม

ซูเหยียนเดินช้อปอยู่หลายร้านและคิดอยากซื้อชุด แต่เมื่อมองราคาของชุดที่ชอบกลับยิ้มด้วยความขมขื่นและล้มเลิกความคิด

"เสี่ยวเหยียน คุณอยากซื้ออะไรก็ซื้อเลย เรื่องเงินไม่สำคัญ" หลินหยางกล่าว

"เรื่องเงินไม่สำคัญ? คุณมีเงินมากเหรอ?" ซูเหยียนกลอกตามองบน

"มีนิดหน่อย"

"เงินที่ได้มาก็ควรจะเก็บไว้ให้ดี แม้ว่าช่วงนี้เราจะมีใช้ไม่ขาด แต่ก็อย่าลืมอดีตที่เคยลำบาก เราควรใช้เงินกับเรื่องจำเป็นเท่านั้น ส่วนของที่นี่แต่เดินดูก็พอแล้ว" ซูเหยียนถอนหายใจ

ความประหยัดมัธยัสถ์ของเธอทำให้หลินหยางถึงกับพูดไม่ออก

"บ้านนอกไม่มีเงินก็ไสหัวออกไป มายืนจับให้เสื้อผ้าสกปรกอยู่ได้ ฉันซื้อไม่ลงหรอกนะ!"

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากข้างๆ

ซูเหยียนตกใจและมองออกไป จากนั้นก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวสวยงามน่าเย้ายวนคนหนึ่ง

เธอโกรธมาก แต่ไม่ได้ทำอะไร จากนั้นก็ก้มหน้าลากหลินหยางจะออกไป

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

ขณะนี้เอง พนักงานร้านก็มาขวางซูเหยียนไว้

"ทำไมเหรอ?" ซูเหยียนถามด้วยความตกใจ

"คุณคะ ทำไมคุณคิดจะหยิบเสื้อของร้านเราไปโดยไม่จ่ายเงินคะ?" พนักงานร้านกล่าวด้วยความโกรธ

ซูเหยียนตกใจและพบว่าในมือของเธอยังถือชุดไว้อยู่ชุดหนึ่ง

"อ๋า? เอ่อ...ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันระวัง เดี๋ยวฉันเอากลับไปแขวนให้เดี๋ยวนี้ค่ะ" ซูเหยียนรีบกล่าวขอโทษ

"ไม่ทันระวัง! เห็นได้ชัดว่าคุณตั้งใจจะขโมยชุดนี้ไป!" พนักงานคว้าแขนของซูเหยียนและลากไปข้างนอก "คุณมันขี้ขโมย! ไปหาตำรวจกับฉันเดี๋ยวนี้เลย!"

"คุณคะ ฟังฉันอธิบายก่อนค่ะ! คุณคะ..." ซูเหยียนร้องตะโกน