สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 175

มีเสียงกรีดร้องที่แสบแก้วหูดังขึ้นไม่หยุด

ไม่รู้มีกระดูกแตกหักไปกี่ท่อนแล้ว

ผ่านไปไม่นาน คนกลุ่มนั้นปล่อยมือ ร่างกายของหัวหม่านเฉินทรุดลงกับพื้นเหมือนดินโคลน เขาในตอนนี้แทบหมดสติ

กระดูกแขนขาทั้งสี่ของเขาแตกหักไปหมด กระดูกซี่โครงก็หักไปหลายซี่ ร่างกายชักกระตุกอย่างต่อเนื่อง

หลินหยางเดินเข้าไป จิกผมของหัวหม่านเฉินยกหัวของเขาให้เงยหน้าขึ้น

"สบายดีหรือเปล่า?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ตระกูล…ตระกูลหัว…จะต้องแก้แค้น…" หัวหม่านเฉินพยายามลืมตาขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"แต่น่าเสียดาย คุณไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว"

หลินหยางหยิบเข็มเงินออกมาเล่มหนึ่งหมุนไปหมุนมาต่อหน้าหัวหม่านเฉินสักพัก หลังจากนั้นแทงลงตรงกลางหว่างคิ้วของเขา

ทันทีที่แทงเข็มลงไป ร่างกายของหัวหม่านเฉินชักกระตุกไปสักพัก

"คุณทำอะไรลงไป?" หัวหม่านเฉินถามด้วยเสียงที่สั่นเทา

แต่หลินหยางไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่เลิกเสื้อของเขาขึ้น หลังจากนั้นแทงเข็มลงตรงหน้าท้องของเขา

เพียงแค่พริบตาเดียว หัวหม่านเฉินถูกทิ้งให้นอนกองกับพื้น ร่างกายของเขาสั่นไม่หยุดราวกับโดนไฟฟ้าปกคลุม ในขณะเดียวกันตรงท้องของเขามีกระแสที่อบอุ่นไหลเวียน ช่วงล่างของเขาถึงขั้นมีปฏิกิริยา

เห็นเพียงใบหน้าของเขาแดงก่ำ อ้าปากว้าง ท่าทางเหมือนกำลังจะขึ้นสวรรค์อะไรแบบนั้น หลังจากนั้นมีกลิ่นคาวลอยอบอวลไปทั่ว

ผู้คนที่อยู่โดยรอบขมวดคิ้วก้าวถอยหลัง

แต่หัวหม่านเฉินไม่ได้หยุดเพียงเท่านี้ แต่ร่างกายของเขายังคงสั่นไม่หยุด กางเกงของเขาเริ่มเปียกอย่างเห็นได้ชัดเจน มีของเหลวหนืดและเหนียวปรากฏขึ้นจำนวนมาก

ไม่นาน ร่างกายของหัวหม่านเฉินหยุดนิ่งไม่มีการเคลื่อนไหว ร่างกายของเขาดูผอมลงมากอย่างน่าประหลาด สีหน้าซีดขาวจนถึงขีดสุด แววตาทั้งคู่ดูมืดมน ราวกับคนที่กำลังใกล้จะตาย…

ผู้คนที่อยู่รอบข้างเบิกตากว้างมองหัวหม่านเฉิน ไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"คุณ…คุณทำอะไรกับผม?" หัวหม่านเฉินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง

"ไม่ได้ทำอะไร ก็แค่ทำให้น้องชายของคุณใช้งานไม่ได้อีก" หลินหยางพูด

"อะไรนะ?"

หัวหม่านเฉินตกใจจนหน้าซีด เขาเบิกตากว้างมองหลินหยาง หนังศีรษะชาไปหมด ตะคอกด้วยเสียงที่อ่อนแรงมาก "คุณ…คุณทำให้มันใช้ไม่ได้? คุณทำให้มันใช้ไม่ได้? คุณกับผมอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้! หลินหยาง! คุณกับผมอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้!"

อารมณ์ของเขาในตอนนี้พล่างพล่านมาก อยากจะลุกขึ้นมาชกหน้าหลินหยางแต่ร่างกายไม่เอื้ออำนวย สุดท้ายเนื่องจากอารมณ์ที่พลุ่งพล่านและร่างกายที่อ่อนแอเกินไป ทำให้หัวหม่านเฉินหมดสติไปโดยตรง

หัวม่านเฉินในตอนนี้กลายเป็นคนไร้ประโยชน์ตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้ว

ผู้คนที่อยู่โดยรอบรู้สึกตกใจกับการกระทำที่โหดร้ายของหลินหยางมาก

"ประธานหลิน!"

หม่าไห่เดินเข้ามาพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "ในเมื่อคุณทำให้เขากลายเป็นคนพิการไปแล้ว ทำไมไม่ทำให้ถึงที่สุดเลย เก็บเขาทิ้งไปเลย ไม่อย่างนั้นหลังจากที่เขากลับไปอาจจะมีปัญหาตามมา!"

"คุณคิดว่าฆ่าเขาแล้วตระกูลหัวที่ซ่านหู้จะไม่สงสัยว่าเป็นฝีมือของพวกเราเหรอ?" หลินหยางส่ายหัว "ฆ่าคนปิดปาก มันเป็นการกระทำที่โง่มาก ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อไหร่ที่ทำแบบนี้ มันจะกลายเป็นว่าพวกเราทิ้งช่องโหว่ให้ตระกูลหัว ถึงเวลานั้นพวกเขาจะอาศัยช่องโหว่นี้เล่นงานพวกเราได้ง่ายขึ้น!"

"ความหมายของประธานหลินคือ…"

"ส่งเขากลับตระกูลหัวที่ซ่านหู้ นี่ถือว่าเป็นการแจ้งเตือนต่อตระกูลหัวก็แล้วกัน! สงครามครั้งนี้ได้เริ่มต้นขึ้นอย่างไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้แล้ว ในเมื่อเป็นแบบนั้นงั้นก็ไปให้สุดทางไปเลย ยิ่งไปกว่านั้นสำหรับผมแล้ว การที่ฆ่าเขาทิ้งถือว่าเป็นการปลดปล่อยเขาจากความทรมาน ปล่อยให้เขากลายเป็นคนไร้ประโยชน์แบบนี้ไปทั้งชีวิตไม่ดีกว่าเหรอ"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นหันหลังแล้วเดินจากไป

หม่าไห่ไม่ได้พูดอะไร

รอจนกระทั่งหลินหยางขับ918ของเขาออกจากที่นี่ กงซีหยุนที่อยู่ด้านข้างทนไม่ไหวอีกแล้ว เธอพูดออกมาโดยตรง

"ประธานหม่า แบบนี้มันจะยากเกินไปหรือเปล่า!"

"ผมรู้สึกว่ามันยากมากเลยแหละ แต่ในเมื่อประธานหลินพูดแล้ว พวกเราก็ไม่มีทางเลือกอื่น!" หม่าไห่ถอนหายใจแล้วพูด "ฝั่งนี้ก็ฝ่ายใต้ ฝั่งนั้นก็ตระกูลหัวจากซ่านหู้ หยางหัวกรุ๊ปของเรา…จะไหวจริงเหรอ?"

"หรือไม่ก็ลองหาเวลาคุยกับประธานหลินดู ถ้าหากปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเราคงจะต้องรับมือกับศัตรูทั้งสี่ด้าน…"

"ผมรู้ แต่เรื่องนี้จะโทษประธานหลินไม่ได้ เพราะยังไงคนคนนี้ก็กล้าคิดไม่ดีไม่ร้ายกับภรรยาของประธานหลิน ถึงว่าทำไมประธานหลินถึงโกรธมากขนาดนี้…ซีหยุน ช่วงนี้คุณก็ทำงานหนักหน่อยแล้วกัน คอยจับตาฝั่งของฝ่ายใต้ให้ดี แล้วก็ส่งคนไปจับตาดูทางตระกูลหัวที่ซ่านไห่ด้วย ผมจะหาเวลาไปคุยกับประธานหลินเอง ลำบากคุณแล้ว"

"ไม่ลำบาก…"

หลังจากที่ซูเหยียนลองชั่งน้ำหนักส่วนได้ส่วนเสีย สุดท้ายเธอตัดสินใจไปหาหัวม่านเฉิน