สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1767

"ซางเหมิง?"

"ใช่ คุณอี้มอบให้ผมมาดูแลน่ะ ในบัตรบังเอิญมีเงินหนึ่งแสนล้านหยวนพอดี" หลินหยางกล่าว

ซูเหยียนอึ้ง

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าในตัวของซูเหยียนจะมีบัตรธนาคารของซางเหมิงอยู่หนึ่งใบ...

จากทรัพย์สินทั้งหมดของซางเหมิงแล้วนั้น อย่าว่าแต่หนึ่งแสนล้านเลย ต่อให้เป็นล้านล้านหยวนก็ไม่มีปัญหาสำหรับซางเหมิง!

สิ่งที่ซางเหมิงมีไม่ขาดเลยก็คือเงิน!

เมื่อเป็นแบบนี้ทุกอย่างก็ดูมีเหตุมีผลมากขึ้น

แต่...ทำไมหลินหยางถึงมีบัตรธนาคารของซางเหมิงได้?

ทำไมอี้เซียนเทียนถึงมอบบัตรใบนี้ให้กับเขา?

เขาอยู่ในตำแหน่งไหนในซางเหมิงกันแน่?

ซูเหยียนไม่อาจเข้าใจได้

แต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องแบบนี้แล้ว

"หลินหยาง คุณไปกับฉัน! คุณจะอยู่ที่นี่ทำไมอีก? ที่นี่อันตรายมาก!" ซูเหยียนกล่าวด้วยความร้อนใจ

"ผมไปไหนไม่ได้ พวกเขารูดเงินของผมไปแล้วหนึ่งแสนล้านหยวน ผมต้องคิดหาวิธีเอากลับมาให้ได้" หลินหยางกล่าว

"เหลวไหล! เงินหาอีกเมื่อไรก็ได้! หนึ่งแสนล้านหยวนให้พวกเขาไปแล้วก็ถือว่าให้ไปเถอะค่ะ สิ่งสำคัญก็คือเอาชีวิตรอดออกไปจากที่นี่! เรากลับไปกันก่อน แล้วฉันค่อยร่างหนังสือขายบริษัท ขายสมบัติทุกอย่างเพื่อรวบรวมเงินหนึ่งแสนล้านหยวนมาคืนให้กับพวกเขาให้ได้!" ซูเหยียนกล่าวออกมาจนแทบร้องไห้

เยว่เหยียนอินเตอร์เนชั่นแนลเป็นเสมือนเลือดเนื้อของเธอ หากไม่สำคัญจริงเธอไม่มีทางขายไปอย่างแน่นอน

แต่เพื่อหลินหยาง เธอกลับพูดออกมาอย่างไม่ลังเลใจ เพราะหลินหยางกล้าที่จะแตะต้องเงินของซางเหมิงเพื่อเธอ

แต่...ต่อให้ขายเยว่เหยียนอินเตอร์เนชั่นแนลไปก็ไม่สามารถรวบรวมเงินได้จำนวนมหาศาลขนาดนี้!

เกรงว่าซูฌหยียนต้องทำงานหนักต่อไปหลายสิบปีก็คงรวบรวมมาคืนได้ไม่ครบ

จากนั้นหลินหยางกลับยิ้มออกมา "เสี่ยวเหยียน คุณไม่ต้องเป็นห่วงผม! ผมบอกแล้วว่าผมจะออกไปก็ต้องออกไปให้ได้! เชื่อใจผมได้ไหม? คุณรีบออกไปจากที่นี่และไปหาคนมาช่วย! ไม่งั้นถ้าผมและคนออกไปจากที่นี่ และผมได้นำเงินของซางหมิงมาใช้ทั้งหมด ซางเหมิงจะต้องลงโทษผมอย่างหนัก! ถึงตอนนั้นเมื่อซางเหมิงลงโทษผมจริง ชีวิตของผมจะต้องเผชิญกับอันตรายอย่างแน่นอน"

ซูเหยียนได้ยินเข้าก็มีน้ำตาคลอ ทว่าเธอไม่ได้ยืดเยื้ออะไรอีก

แน่นอนว่าเธออยู่ที่นี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ออกไปขอให้คนมาช่วยจะดีซะกว่า จากนั้นเธอจึงพยักหน้า "หลินหยาง งั้นคุณต้องระมัดระวังตัวให้มาก ฉันจะรีบไปแจ้งตำรวจและพาตำรวจมาที่นี่! ฟังนะคะ คุณจะเป็นอะไรไม่ได้ ถ้าคุณตาย! ฉันจะตายตามคุณไปด้วย!"

ซูเหยียนกล่าวออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง

เธอไม่เคยพูดเล่นและเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นมาตลอด

หลินหยางมองใบหน้าที่เรียวเล็กของซูเหยียนและพยักหน้า "ไม่ต้องเป็นห่วง ผมไม่เป็นอะไรหรอก"

ซูเหยียนไม่พูดอะไรและรีบเดินออกไป

จากนั้นก็รีบไปแจ้งความที่เมืองหนางเฉิน

เมื่อเห็นซูเหยียนจากไป หลินหยางก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"คารวะหมอเทวดาหลิน!"