สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 182

"คุณ…คุณคิดจะทำอะไร?"

ไคเหิงไคฉี๋ก้าวถอยหลังอย่างต่อเนื่อง บนใบหน้าถูกปกคลุมด้วยความหวาดกลัวและตกใจ

แม้แต่ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้อย่างเหล่าเน่ก็ยังเอาหลินหยางไม่ลง ปืนก็ทำอะไรเขาไม่ได้ คนคนนี้เป็นสัตว์ประหลาดหรือยังไง?

ใช่ เขาต้องเป็นสัตว์ประหลาดแน่นอน!

ไคเหิงตัวสั่นไปหมด ไคฉี๋ที่สีหน้านิ่งสงบมาโดยตลอดก็เริ่มปรากฏให้เห็นความหวาดกลัว

"คุณคิดว่าผมจะทำอะไรล่ะ?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง แต่ในแววตาเต็มไปด้วยความเย็นชา

"ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณกล้าทำลายตระกูลไคของผม ถ้าคุณทำแบบนั้น ไม่ว่าคุณจะเป็นใครคุณก็ต้องจบสิ้นแน่นอน!" ไคฉี๋พยายามทำตัวให้หนักแน่น พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ถ้าหากหลินหยางทำแบบนั้น ผลที่ตามมาก็จะต้องร้ายแรงมาก

แต่แล้วหลินหยางกลับส่ายหัว "การฆ่าคุณโดยไม่ทิ้งร่องรอยเป็นเรื่องที่ง่ายมากสำหรับผม แต่ผมก็รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ทำแบบนี้มันจะมีผลกระทบอะไรตามมา ผมไม่จำเป็นต้องเอาปัญหาแบบนี้มาใส่ตัว แต่คุณสบายใจได้ ผมยังมีวิธีอื่นที่รับประกันว่าพวกคุณจะต้องทรมานเหมือนกับตายทั้งเป็นแน่นอน "

"วิ…วิธีอะไร?" ไคเหิงพูดด้วยเสียงสั่นเทา

"เป็นอัมพาตเหมือนกับเขา"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นเดินตรงเข้าไปพร้อมกับเข็มเงิน

"หา?"

สีหน้าของคนทั้งสองซีดขาวจนถึงขีดสุด หัวใจเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง

ด้วยการกระทำก่อนหน้านี้ของหลินหยาง พวกเขาเชื่อว่าหลินหยางทำเรื่องแบบนั้นได้แน่นอน

"หลินหยาง คุณอย่าทำอะไรส่งเดช ผม…ผมจะโทรศัพท์เดี๋ยวนี้ ผมจะสั่งให้คนที่อยู่เจียงเฉินกลับมาเดี๋ยวนี้ แบบนี้เป็นยังไง? ผมจะโทรศัพท์เดี๋ยวนี้!"

"คุณไม่มีโอกาสอีกแล้ว"

หลินหยางเดินตรงไปจุดอยู่ตรงหน้าของไคฉี๋ เข็มเงินที่อยู่ในมือแทงลงบนไหล่ของไคฉี๋ เข็มเงินแทงทะลุเสื้อผ้าเสียบลงบนตัวของเขา

ความรู้สึกเหมือนกับยุงกัด

ร่างกายของไคฉี๋ชักกระตุกเหมือนโดนไฟช็อตสักพัก หลังจากนั้นร่างกายของเขาอ่อนแรงทรุดล้มลงกับพื้นโดยตรงเหมือนกับเหล่าเน่ไม่สามารถขยับตัวได้อีก

"พี่ใหญ่!"

แววตาทั้งคู่ของไคเหิงสั่นไหว เขาพุ่งเข้าไปหาหลินหยางพร้อมกับเสียงคำราม คิดจะลองสู้ตายสักครั้ง

แต่ทว่ามันกลับไม่มีประโยชน์อะไร

หลินหยางดีดนิ้ว เข็มเงินพุ่งออกไปเสียบลงบนหน้าอกของไคเหิง ไคเหิงที่เป็นชายฉกรรจ์รูปร่างสูงหนึ่งเมตรแปดก็ล้มลงพื้นเหมือนคนไม่มีกระดูกอีกคน

"ถึงแม้ผมจะไม่ฆ่าคนของตระกูลไคทั้งหมด แต่ผมสามารถทำให้ตระกูลไคหายไปจากมณฑลกวงหลิว ชีวิตที่เหลือของพวกคุณนอนรอความตายอยู่บนเตียงไปก็แล้วกัน นี่ถือว่าเป็นเครื่องบรรณาการที่ผมหลินหยางมอบให้กับตระกูลไคของพวกคุณ"

หลินหยางพูดจบ หันหลังแล้วเดินตรงเข้าไปหาคนของตระกูลไคคนอื่น

"หยุดเดี๋ยวนี้ รีบหยุดเดี๋ยวนี้! !"

ไคฉี๋ที่นอนอยู่บนพื้นส่งเสียงคำรามดังลั่น

แต่มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยสักนิด

เข็มเงินของหลินหยางทำให้คนของตระกูลไคล้มลงพื้นทีละคน

พวกเขาจะไม่ตาย แต่ทั้งชีวิตที่เหลือของพวกเขาจะต้องนอนอยู่บนเตียงตลอดไป

หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย หลินหยางหยิบโทรศัพท์ออกจากตัวของไคฉี๋ กดหาเบอร์ของไคโม่แล้วโทรออก

ตอนนี้ไคโม่กำลังดื่มเหล้าพูดคุยกับผู้หญิงในสถานบันเทิงแห่งหนึ่ง เนื่องจากอารมณ์ดีหลังจากที่เห็นโทรศัพท์ของตัวเองดัง เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว หลังจากนั้นกดรับสาย

"พ่อ มีอะไรหรือเปล่า?" ไคโม่ยิ้มแล้วถาม

"รีบกลับมาที่บ้านตระกูลไคเถอะ" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"เสียงนี้คุ้นหูมาก…คุณเป็นใคร?" ไคโม่พูดพึมพำ หลังจากนั้นรีบถาม

หลินหยางกดวางสายไปแล้ว

ส่วนไคฉี๋กำลังตะโกนอย่างสุดชีวิต "เสี่ยวโม่ อย่ากลับมา! อย่ากลับมา!"

แต่ไคโม่ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

"ขอร้อง! ขอร้อง! อย่างน้อยก็ช่วยปล่อยไคโม่ไปเถอะ ขอร้อง!" ไคฉี๋พูดอ้อนวอนขอร้องหลินหยางทั้งน้ำตา

ในเวลานี้ เขายอมให้ตัวเองตายเสียดีกว่า

"แล้วตระกูลไคของพวกคุณเคยคิดจะปล่อยผมไปหรือเปล่า?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ลมหายใจของไคฉี๋หยุดชะงักพูดอะไรไม่ออก

ถูกต้อง

ถ้าหากหลินหยางไม่มีความสามารถแบบนี้ งั้นคนที่ต้องตายก็คือครอบครัวของซูกวง

ระหว่างคนทั้งสองเป็นศัตรูที่ไม่สามารถอยู่ร่วมโลกกันได้อีกแล้ว

ปฏิบัติต่อศัตรูของตัวเอง หลินหยางจะใจอ่อนได้ยังไง?

หลังจากนั้นประมาณสิบนาที เสียงเครื่องยนต์ของรถลัมโบกินี่ดังขึ้นที่หน้าประตูใหญ่ของบ้านตระกูลไค

สีหน้าของไคฉี๋ซีดขาวเหมือนกระดาษ ไคเหิงก็พูดอะไรไม่ออกแล้ว

เห็นเพียงมีเสียงฝีเท้ที่เร่งรีบดังขึ้น ผ่านไปสักพักเสียงของไคโม่ตะโกนดังลั่น