สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 183

หลังออกจากบ้านตระกูลไค หลินหยางตรงไปที่บ้านตระกูลเยว่ทันที

แน่นอน เขาต้องใช้มือข้างเดียวในการขับรถ

ถึงแม้เขาจะใช้เข็มเงินห้ามเลือดอาการบาดเจ็บมือขวาของตัวเองทันที แต่หลังจากนั้นก็ได้ทายาที่ตัวเองพกติดตัวมาเล็กน้อย ท้ายที่สุดเขาไม่ใช่เซียนวิเศษ โดยทั่วไปอาการบาดเจ็บแบบนี้อย่างน้อยต้องใช้เวลาถึงสามเดือนในการฟื้นฟู แม้แต่เขาก็ไม่สามารถทำให้หายดีได้ในพริบตาเดียว แต่หลังจากที่ผ่านไปสองชั่วโมง ถึงแม้นิ้วมือของเขาจะไม่หายดีจนหมด แต่ตอนนี้กลับสามารถขยับหยิบสิ่งของได้แล้ว

นี่แหละคือทักษะการแพทย์ของหลินหยาง

ตอนนี้ยังอยู่ห่างจากบ้านตระกูลเยว่ระยะหนึ่ง บ้านตระกูลเยว่ไม่ได้อยู่ในเมืองหวงเถา แต่อยู่ในตำบลเล็กๆแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างจากเมืองหวงเถาประมาณสองร้อยกิโลเมตร

ตำบลแห่งนี้มีชื่อว่าตำบลตระกูลเยว่ ผู้คนที่อยู่ในตำบลล้วนแต่แซ่เยว่ ตำบลแห่งนี้มีความพิเศษเฉพาะตัว นอกจากคนที่แต่งเข้ามาในตำบลตระกูลเยว่ ก็แทบจะไม่มีผู้คนแซ่อื่นที่อาศัยอยู่ในตำบลแห่งนี้

ว่ากันว่าในตำบลตระกูลเยว่มีคนผลิตยาพิษในปริมาณมาก ส่วนความมั่งคั่งของตระกูลเยว่ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับยาพิษ แน่นอน เรื่องพวกนี้เป็นเพียงแค่ข่าวลือเท่านั้น ไม่มีใครสามารถหาหลักฐานมายืนยัน แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่มั่นใจได้นั่นก็คือ ที่นี่ก็คือบ้านตระกูลเยว่

โดยรอบของตำบลไม่มีสถานที่ท่องเที่ยว ผู้คนส่วนใหญ่เป็นเพียงผู้ที่เดินทางผ่านไปมาเท่านั้น

ตอนนี้เป็นช่วงเย็น โรงเรียนที่อยู่ในตำบลเลิกเรียนแล้ว สามารถมองเห็นรถหรูที่จอดอยู่บนถนนไม่น้อย เพื่อรอรับลูกหลานของตัวเอง

คนพวกนี้ล้วนแต่เป็นคนของตระกูลเยว่

รถปอร์เช่สไปเดอร์918สีแดงเพลิงของหลินหยางค่อนข้างดูแสบตา ดึงดูดสายตาของผู้คนไม่น้อย

"ป้ายทะเบียนรถต่างถิ่น?"

"คงจะแค่ผ่านทางมั้ง?"

คนของตระกูลเยว่เริ่มพูดซุบซิบ

แต่หลังจากเห็นเส้นทางที่กำลังไปของรถ918คันนี้ สีหน้าของผู้คนดูไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมาทันที

เพราะเส้นทางที่รถ918คันนี้ไปไม่ได้มุ่งตรงไปทางหลวง แต่กำลังขับเข้าไปในตำบลแทน

ในที่สุด

เอี๊ยด!

รถสปอร์ตหยุดลงที่หน้าประตูวิลล่าหลังหนึ่ง

น่าจะเป็นเพราะมีคนโทรมาแจ้งก่อนแล้ว มีชายหนุ่มคนหนึ่งพาคนหลายคนวิ่งออกมาที่หน้าประตูทันที

"คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า?"

ชายวัยกลางคนมองรถสปอร์ตหรูคันนี้แล้วอดไม่ได้ที่จะหันไปมองหลินหยางที่กำลังก้าวเดินลงจากรถด้วยสายตาที่กังวล

"คนดูแลบ้านตระกูลเยว่เป็นใคร? สั่งให้เขาออกมาพบผม" หลินหยางปิดประตูรถแล้วพูด

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปทันที

"คุณเป็นใคร?" ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"หลินหยาง"

"หลินหยาง? เคยได้ยินชื่อนี้หรือเปล่า?"

"ไม่เคย ใครเนี่ย?"

"รู้สึกว่ามณฑลกวงหลิวของเราจะไม่มีคนชื่อหลินหยางมั้ง?"

ทุกคนสบตากัน ล้วนแต่งงเป็นไก่ตาแตก

"คุณหลินมาจากไหน?" ชายหนุ่มคนนั้นก็ไม่เคยได้ยินชื่อนี้เหมือนกัน เขาจึงอดไม่ได้ที่จะถาม

"คุณถามมากเกินไปแล้ว ผมต้องการพบผู้ดูแลของคุณ รีบไปเรียกเขาออกมาพบผมเถอะ ถ้าหากไม่ได้ งั้นผมก็คงต้องเดินเข้าไปหาเขาเอง" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ไม่มีความเกรงใจเลยสักนิด!

ทุกคนเงียบลงทันที ในแววตาเต็มไปด้วยความโกรธ

"คุณหลิน คุณมีเรื่องอะไรคุยกับผมก็ได้ พ่อของผมก็คือเยว่ตง!" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"ฮืม? แสดงว่าคุณก็คือเยว่เซียงพี่ชายของเยว่หยาน?" หลินหยางขมวดคิ้วแล้วพูด

"ใช่" เยว่เซียงพูด

"งั้นผมขอถามอะไรคุณหน่อย คนที่ไปเล่นงานครอบครัวของฅซูกวงที่เจียงเฉิน คุณและเยว่หยานเป็นคนส่งไปใช่หรือเปล่า?" หลินหยางถาม

เยว่เซียงและคนอื่นรู้สึกอึ้ง หลังจากนั้นเข้าใจอะไรขึ้นมาทันที

"ที่แท้คุณก็มาเพราะเรื่องของครอบครัวซูเหยียน?" เยว่เซียงพูดด้วยความประหลาดใจ

"ใช่" หลินหยางพูด

"เหอะ ผมก็คิดว่าเป็นคนใหญ่คนโตที่ไหน ที่แท้ก็แค่คนที่มาจากเจียงเฉิน!" เยว่เซียงยิ้มอย่างเย็นชาทันที หลังจากที่รู้ว่าผู้มาไม่ใช่คนใหญ่คนโตที่ไหน ความกังวลของเขาหายไปทันที

เจียงเฉินไม่มีคนใหญ่คนโตคนไหนที่ตระกูลเยว่ของพวกเขาต้องเกรงกลัว…

"โอ๊ย มองไม่ออกเลยว่าหมอนี่ที่มาจากเจียงเฉินจะรวยใช้ได้นี่นะ แต่ว่าสถานที่แบบนั้น ถึงมีเงินมากมายแล้วจะมีประโยชน์อะไร? สู้ตระกูลเยว่ของเราได้หรือเปล่า? น่าขำ"

"ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่คุณจะมาทำตัวอวดดี คุณชื่อหลินหยางใช่หรือเปล่า? ผมจะให้โอกาสคุณสักครั้ง รีบไสหัวไป ไม่อย่างนั้นก็อย่าหาว่าพวกเราไม่เกรงใจ!"

คนทั้งกลุ่มพูดเยาะเย้ยด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา เยว่เซียงเดินออกมาข้างหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

แต่วินาทีต่อมา หลินหยางยกมือซ้ายขึ้นคว้าคอของเยว่เซียงอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นเหวี่ยงใส่ประตูใหญ่ของวิลล่า

โครม…

ร่างกายของเยว่เซียงพุ่งชนเข้าใส่ประตูอย่างแรงจนพัง

"หา?"