สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1851

"หมอเทวดาหลิน! คุณคิดจะทำอะไร? หยุดเดี๋ยวนี้นะ! !"

ทุกคนต่างตื่นตระหนกและต่างพุ่งไปหาหลินหยาง

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

หลินหยางตะโกนออกไปพร้อมกับออกแรงที่มือ

คอของสิงชวีจ่างได้เปลี่ยนรูปไปแล้วและสีหน้าของเขาก็เขียวช้ำขึ้นมา ใบหน้าของเขาดูเจ็บปวดทรมานอย่างมาก เสมือนกับกำลังจะหมดลมหายใจยังไงยังงั้น

สิ่งนี้ทำให้ทุกคนต่างพากันตกใจและต่างถอยหลังออกไปโดยไม่กล้าเข้าใกล้

"สารเลว! รีบปล่อยคุณชายของเราเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นเราจัดการสับคุณเละเป็นชิ้นๆ แน่!"

"รีบปล่อยคุณชายของเราเดี๋ยวนี้เลย!"

"บังอาจ! หากคุณคิดทำอะไรคุณชายของเราละก็ คุณตายแน่!"

คนของหอเซวียนชิงต่างพากันตะโกนออกมาด้วยความโกรธและพากันชี้ดาบไปที่หลินหยาง

"หมอเทวดาหลิน! คุณอยากตายเหรอ! คุณไม่รู้เหรอว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่?"

"เขาเป็นถึงผู้นำน้อยแห่งหอเซวียนชิง! คุณกล้าทำถึงขั้นนี้เลยเหรอ?"

จื้อปิงชิงร้อนใจขึ้นรีบตะโกนขึ้นมา

หลินหยางกลับยิ้มออกมาและหันไปกล่าว "ทำไมผมจะทำแบบนี้ไม่ได้? เป็นเพราะพวกคุณยั่วยุผมก่อน! ผมลงมือแล้วจะทำไมอย่างนั้นเหรอ?"

"หมอเทวดาหลิน..." หมอซานโส่วร้องอุทานและดูเหมือนจะพูดอะไรอีก ทว่ากลับถูกสายตาแห่งความโกรธของหลินหยางหยุดยั้งเอาไว้

"หมอซานโส่วคงไม่ผิดคำพูดของตัวเองใช่ไหม? เมื่อกี้คุณบอกว่าคุณเกลี้ยกล่อมเขาไม่ได้และไม่สนใจเรื่องนี้แล้ว! ตอนนี้ผมคิดจะฆ่าเขา คุณคงไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวใช่ไหม! หรือคุณคิดจะผิดคำพูดของตัวเองต่อหน้าลูกศิษย์ของตัวเองที่ยืนอยู่กันเต็มไปหมดนี้เหรอ?" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"เรื่องนี้ไม่เหมือนกัน! พวกเขาไม่ได้มีความคิดจะฆ่าคุณสักหน่อย!" หมอซานโส่วกล่าวอย่างร้อนใจ

"แต่พวกเขาคิดจะทำร้ายผมถึงขั้นพิการ!"

"ฉะนั้นเรื่องนี้ไม่เหมือนกันไง! หากพวกเขาคิดจะฆ่าคุณ! ผมไม่มีทางอยู่เฉยแน่!" หมอซานโส่วร้องอุทานขึ้นมาอย่างกระวนกระวายใจ

แต่เมื่อพูดจบ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปและหุบปากทันที

และ....ไม่ทันแล้ว!

จากนั้นก็เห็นหลินหยางยิ้มและหรี่ตามองหมอซานโส่ว "หมายความว่า ผมจะฆ่าเขาไม่ได้ แต่ผมสามารถทำให้เขาพิการได้ ใช่ไหม?"

"เอ่อ...เอ่อ...ไม่ใช่...หมอเทวดาหลิน เรามีอะไรค่อยๆ พูดกันก็ได้..."

หมอซานโส่วรีบอธิบาย

แต่วินาทีต่อมา

"อ๊า! ! ! !"

เสียงกรีดร้องดังกึกก้องไปทั่วทั้งเรือน

จากนั้นก็เห็นมือข้างหนึ่งของสิงชวีจ่างหักลงต่อหน้าต่อตา ข้อศอกของแขนข้างนั้นถูกหักลงโดยสมบูรณ์และเหลือเพียงหนังที่หุ้มเนื้อเท่านั้น...

"คุณชาย! !"

"ชวีจ่าง!"

จื้อปิงชิงและคนของหอเซวียนชิงต่างพากันกรีดร้องออกมา

ทว่ากลับไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะตอนนี้ หลินหยางได้ยื่นมือออกไปเพื่อจะหักแขนของเขาอีกข้างหนึ่ง ต่อให้เขาจะร้องตะโกนและดิ้นทุรนทุรายมากแค่ไหนก็ไม่สามารถทำอะไรได้

"บังอาจ! ฆ่า! !"

"จัดการเขาซะ! !"

ทุกคนต่างพากันตะโกนเสียงดังและพุ่งเข้าไปหาหลินหยางอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับอาวุธต่างๆ นานา