สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1852

เพล้ง!

ถ้วยชาลายครามสีน้ำเงินและสีขาวตกลงบนพื้นอย่างแรงและแตกลงเป็นเสี่ยงๆ

หมอนักบุญยืนขึ้นและชี้ไปที่หมอซานโส่วที่อยู่ด้านล่างด้วยความโกรธ "น่าละอายมาก! น่าละอายที่สุดเลย! แขกผู้มีเกียรติของหมู่บ้านเรากลับถูกคนอื่นทำร้ายถึงขึ้นพิการในที่ของตัวเอง! หมอซานโส่ว! คุณทำอะไรของคุณ?"

"พี่ใหญ่ เป็นเพราะผมละเลยในหน้าที่เอง ผมคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าหมอเทวดาหลินจะโหดเหี้ยมมากขนาดนี้...ผม...ผมสมควรถูกลงโทษ..." หมอซานโส่วคุกเข่าลง

"ส่งคนมานี่! จัดการสับมือของคนไร้ประโยชน์คนนี้! แล้วโยนเขาเข้าไปในคุกซะ!" ท่านหมอนักบุญกล่าวด้วยความโกรธ

"ครับ!"

ลูกศิษย์ที่ปฏิบัติตามกฎเดินเข้ามาในห้อง

"จะทำแบบนี้ไม่ได้นะท่านหมอนักบุญ!"

"ท่านหมอนักบุญได้โปรดระงับความโกรธ! เรื่องนี้จะโทษหมอซานโส่วฝ่ายเดียวไม่ได้!"

"ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของหมอเทวดาหลินที่ทำเกินไป! ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหมอซานโส่วเลยสักนิด!"

ผู้อาวุโสของหมู่บ้านหมอนักบุญต่างพากันลุกขึ้นเพื่อคุกเข่าขอร้องให้หมอซานโส่ว

ทว่าท่านหมอนักบุญกลับไม่ฟังและดูเหมือนคำพูดเกลี้ยกล่อมจะไร้ประโยชน์ จากนั้นเขาก็ตะคอกออกมา "สับ! ลากตัวออกไปสับซะ! เร็วเข้า! !"

"รับทราบ!"

ลูกศิษย์ที่รับคำสั่งรีบลากตัวหมอซานโส่วออกไปโดยไม่รีรอ

หมอซานโส่วไม่พูดอะไรและดูเหมือนจะยอมรับในสิ่งที่จะเกิดขึ้น

"จะทำแบบนี้ไม่ได้นะท่านหมอนักบุญ!"

บรรดาผู้อาวุโสของหมู่บ้านหมอนักบุญต่างร้องไห้ฟูมฟายและตะโกนออกมา

ทว่าในเมื่อท่านหมอนักบุญตัดสินใจไปแล้ว ใครก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้!

และตอนนี้เอง สิงชิงรองผู้นำหอเซวียนชิงก็กล่าวขึ้นมา

"ทุกท่าน ผมคิดว่า...ปล่อยหมอซานโส่วไปเถอะ! เรื่องนี้จะโทษหมอซานโส่วคนเดียวไม่ได้ เขาพยายามปรับความเข้าใจแต่ถูกหมอเทวดาหลินพูดต้อนจนทำให้ผิดคำพูดตัวเองไม่ได้และเข้าไปยุ่งเกี่ยวไม่ได้ ฉะนั้นจะโทษเขาไม่ได้!" สิงชิงกล่าวเสียงแหบแห้ง

เมื่อท่านหมอนักบุญได้ยินเข้าก็แอบสบถออกมาและหันไปกล่าว "วันนี้หากไม่ใช่เพราะรองผู้นำหอขอเอาไว้ ผมไม่มีทางปล่อยคุณไปแน่!"

"ครับ...ครับ...ขอบคุณมากครับพี่ใหญ่..."

"ขอบคุณฉัน?" ท่านหมอนักบุญถามอย่างเย็นชา

หมอซานโส่วสะดุ้งและรีบหันไปโขกศีรษะให้กับสิงชิง "ขอบคุณรองผู้นำหอสิงมากครับ!"

สีหน้าของสิงชิงเคร่งเครียดอย่างมากและรวมถึงคนของหอเซวียนชิงที่มีสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างกัน

ทุกคนไม่ได้โง่ มีเหรอที่จะดูไม่ออกว่าท่านหมอนักบุญกำลังแสร้งแสดงขึ้นมาให้เห็นเท่านั้น

เขาเหรอจะกล้าสับหรือทำร้ายหมอซานโส่วจริง? เขาเพียงแค่แสร้งทำเป็นพูดขึ้นมาเพื่อรอให้สิงชิงขอร้องเท่านั้น!

สิงชิงก็รู้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเรื่องก็เกิดขึ้นมาจนถึงขั้นนี้แล้วและไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ ฉะนั้นสิ่งที่ควรทำตอนนี้คือทำยังไงที่จะเรียกคืนเกียรติและศักดิ์ศรีของตัวเองกลับมาให้ได้

"คุณหมอซานโส่ว! คุณชายของเราก็ถูกกระทำขึ้นต่อหน้าของคุณ! อันที่จริงผมจะถามหาความรับผิดชอบจากคุณไหมก็ไม่สำคัญอะไรแล้ว ตอนนี้ผมมีปัญหาสองเรื่อง! หนึ่ง ตอนนี้คุณชายของเราก็แขนขาขาดทั้งหมด เขาจะเข้าพิธีแต่งงานในวันพรุ่งนี้ได้ยังไง? สอง เกียรติและศักดิ์ศรีที่หอเซวียนชิงเสื่อมเสียไปจะเรียกกลับคืนมาได้ยังไง? หากทุกคนไม่จัดการเรื่องเหล่านี้ งั้นผมคงต้องขอโทษทุกคนด้วยเพราะหากพรุ่งนี้ผู้นำหอของเรามาก็อาจจะโกรธแค้นอย่างมาก และอาจถึงขั้นลงมือทำอะไรด้วยความอุกอาจ!"