สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1861

"คุณคิดจะทำอะไร?"

จื้อปิงชิงรู้สึกหวาดกลัวและจ้องมองหลินหยางด้วยอาการตัวสั่น

"คนที่ควรเข้าพิธีกราบไหว้ฟ้าดินกับคุณควรเป็นผม! สัญญาฉบับนี้คุณเป็นคนเขียนขึ้นเอง หรือคุณคิดจะผิดคำพูด?" หลินหยางกล่าว

"ผิดคำพูด? ตอนนั้นฉันถูกคุณบังคับต่างหาก ทำไมถึงบอกว่าฉันผิดคำพูดล่ะ?" จื้อปิงชิงกัดฟันกล่าว

"ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ยอมรับสินะ!"

"คุณหลิน คุณ...คุณอย่าทำเกินไปนะ! ! ชวีจ่าง! คุณพูดอะไรหน่อยสิ คุณ...คุณช่วยฉันหน่อยสิ..." จื้อปิงชิงหันไปมองสิงชวีจ่างและน้ำตาไหลออกมา

"พ่อ!"

สิงชวีจ่างกัดฟันกรอดและโมโหอย่างมาก จากนั้นก็คุกเข่าลงต่อหน้าผู้นำสูงสุดของหอเซวียนชิงโดยไม่พูดอะไร

ผู้นำสูงสุดของหอเซวียนชิงลุกขึ้นยืน

คนของหอเซวียนชิงก็ต่างพากันลุกขึ้นยืน

สายตาของทุกคนต่างแสดงให้เห็นถึงความโกรธเคืองและไม่พอใจ

วินาทีนี้ หมอนักบุญเพิ่งจะรู้สึกตัวจากความตกใจ

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าหมอเทวดาหลินจะกล้าฆ่าคน!

เขากลับกล้าฆ่าผู้อาวุโสคนนั้นของหอเซวียนชิง...ต่อหน้าผู้นำสูงสุดของหอเซวียนชิง! !

"พี่ใหญ่ เรื่องนี้...ดูเหมือนจะเกินกว่าที่เราคาดคิดเอาไว้แล้วล่ะ..."

หมอซานโส่ววิ่งเข้ามาและพูดขึ้นด้วยอาการตัวสั่น

"ใช่ คราวนี้จัดการได้ยากแน่ จู่ๆ หมอเทวดาหลินก็ฆ่าผู้อาวุโสของหอเซวียนชิงภายในพริบตา เห็นได้ชัดว่าเขามีความสามารถมากแค่ไหน และผู้นำสูงสุดของหอเซวียนชิงไม่มีทางยอมแน่ที่ผู้อาวุโสของเขาตายไป เกรงว่าคำพูดที่เราเตรียมไว้จะใช้ไม่ได้ผลแล้วล่ะ!" หมอนักบุญกระซิบ

"งั้นพี่ใหญ่...ตอนนี้เราควรทำยังไงดี?" หมอซานโส่วถามขึ้นด้วยความระมัดระวัง

"ไม่มีทางอื่นนอกจากเลือกที่จะยอมสละเขาคนนี้แล้วล่ะ!"

"จะปล่อยไป...แบบนี้เหรอ?"

"ฮึ ไม่งั้นจะทำยังไงล่ะ? เขาดูเอาแต่ใจตัวเองและเราจะทำให้คนอื่นโกรธเคืองไม่ได้ ฉันเคยให้โอกาสเขาหลายครั้ง แต่เขาไม่เคยรักษาไว้สักครั้ง วันนี้ถ้าเขาจะตายก็เป็นเพราะเขาทำตัวเอง!" หมอนักบุญกล่าวอย่างเย็นชา

หมอซานโส่วพยักหน้าและไม่พูดอะไร

พูดดีด้วยไม่ชอบ งั้นก็สมควรตาย!

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเพราะหลินหยางหาเรื่องใส่ตัวทั้งสิ้น

"ตอนนี้ขอเชิญแขกผู้มีเกียรติทุกคนออกไปจากงานพิธีก่อน! ที่นี่เกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น แต่ไม่ต้องกังวล เราจะพยายามจัดการให้เสร็จเรียบร้อย!"

หมอนักบุญลุกขึ้นกล่าว

บรรดาแขกผู้มีเกียรติต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและเมื่อได้ยินสิ่งที่หมอนักบุญกล่าวขึ้นมาก็ต่างพากันลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไปโดยไม่ลังเล

แต่วินาทีนี้เอง ผู้นำสูงสุดของหอเซวียนชิงก็กล่าวขึ้นมา

"ห้ามไปไหนทั้งนั้น!"

บรรดาแขกผู้มีเกียรติต่างตกใจ

"เขาฆ่าผู้อาวุโสของหอเซวียนชิงต่อหน้าของผม ฉะนั้นผมจะกำจัดเขาต่อหน้าทุกคนที่อยู่ที่นี่!" ผู้นำสูงสุดของหอเซวียนชิงกล่าวอย่างเยือกเย็น

และหลังจากที่พูดจบ

วูบ!

จากท่าทางนี้ ดูเหมือนว่าเขาต้องการที่จะแข่งขันกับผู้นำสูงสุด!

"บ้าไปแล้ว!"

"แกเป็นใครกัน? คิดจะต่อสู้กับผู้นำสูงสุดของเรางั้นเหรอ?"

"ไม่รู้จักเกรงกลัวบ้างเลยไอ้ลูกหมา!"

คนของหอเซวียนชิงต่างพากันตะโกนด่าทอด้วยความโกรธ

แขกในงานและคนของหมู่บ้านหมอนักบุญต่างพากันหัวเราะชอบใจและแสดงสีหน้าเย้ยหยัน

เขาเป็นถึงผู้นำสูงสุดของหอเซวียนชิงเชียวนะ!

หมอเทวดาหลินอายุเพียงยี่สิบกว่าปีเท่านั้น เขาคิดยังไงถึงกล้าต่อสู้กับผู้ที่มีความแข็งแกร่งมากขนาดนี้? คิดว่าตัวเองฆ่าผู้อาวุโสสามได้ก็สามารถทำอะไรกับหอเซวียนชิงได้อย่างนั้นเหรอ?

"เขาสมควรตาย! เขาสมควรตาย!"

จื้อปิงชิงตะโกนด่าทอออกมา

"วางใจได้ปิงชิง! การกระทำของเขาถือเป็นการยั่วยุพ่อของผม! ใครก็ตามที่มายั่วยุพ่อของผม ตอนนี้มีเขาเพียงคนเดียว! จุดจบของเขาก็คือความตายเท่านั้น!" สิงชวีจ่างหัวเราะอย่างเยือกเย็นและจ้องมองไปที่หลินหยาง

ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถจินตนาการได้ถึงภาพหลินหยางที่ถูกจัดการลงอย่างน่าอนาถ

แต่ขณะเดียวกัน จู่ๆ ก็มีคนสองคนโผล่เข้ามาในห้องโถงใหญ่และรีบไปหยุดตรงหน้าของหลินหยาง

"หืม?"

สีหน้าของผู้นำสูงสุดของหอเซวียนชิงเปลี่ยนไปอย่างมาก จากนั้นก็หยุดการเคลื่อนไหวลงทันที!

"จื่ออี้? จื่อเหิง?"