สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1863

เมื่อเห็นว่าผู้นำสูงสุดหอเซวียนชิงเสียเปรียบทำให้ทุกคนต่างพากันเบิกตากว้าง!

"เป็นไปได้ยังไง?"

"เขา...เขาทำให้ผู้นำสูงสุดได้รับบาดเจ็บ?"

"ไม่ใช่แน่ๆ! ต้องเป็นเพราะผู้นำสูงสุดไม่ได้ออกแรงทั้งหมด ทำให้เขาหาโอกาสโจมตีได้! ไม่งั้นด้วยความสามารถของเขาแล้วไม่มีทางทำอะไรผู้นำสูงสุดได้แน่นอน"

"ใช่!"

ผู้คนต่างพูดขึ้นด้วยอาการตัวสั่น แม้จะพูดออกไปแบบนั้น ทว่าแต่ละคนก็รู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก

"เจ้าหมอนี่...ไม่ธรรมดาเลย!"

แววตาของหมอนักบุญแสดงความเสียใจ "ฉันคิดมาตลอดว่าอยากให้เขาเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านหมอนักบุญของเรา เพื่อทำประโยชน์ให้กับฉัน แต่เขาเป็นคนที่มีนิสัยดื้อรั้นมากเกินไปและไม่รู้ที่ต่ำที่สูง! น่าเสียดายที่วันนี้ต้องกำจัดเขาลง น่าเสียดายมาก น่าเสียดายจริงๆ..."

"พี่ใหญ่ ไม่มีอะไรน่าเสียดาย โลกนี้สิ่งที่มีไม่ขาดเลยคือคนที่มีพรสวรรค์! เขาคนนี้เป็นคนดื้อรั้นเอาแต่ใจตัวเองแม้จะทำให้เขายอมเข้ามาอยู่ในหมู่บ้านของเราก็ถือเป็นปัญหาใหญ่! ตอนนี้เราก็ได้สร้างความโกรธแค้นให้กับเขาแล้วและวันนี้จะต้องกำจัดเขาให้ได้ ไม่งั้นก็เหมือนกับปล่อยเสื้อเข้าไปในป่า!" หมอซานโส่วกล่าว

"พูดถูก"

หมอนักบุญพยักหน้า

ผู้นำสูงสุดหอเซวียนชิงคลานขึ้นมาจากพื้นที่แตกร้าว

วินาทีนี้ ห้องโถงใหญ่ได้เกิดการสั่นสะเทือนและกำลังจะทรุดลงมา

"พวกคุณทั้งสอง หากต้องการต่อสู้กันก็ออกไปต่อสู้กันข้างนอก ห้องโถงนี้ไม่อาจต้านทานต่อการถูกทำลายได้" หมอนักบุญกล่าว

ผู้นำสูงสุดหอเซวียนชิงแสดงสีหน้าเยือกเย็น "งั้นก็ออกไปข้างนอก จะได้สู้ได้อย่างเต็มกำลัง!"

"ได้!"

หลินหยางก้าวเท้าเดินไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ปฏิเสธ

ผู้นำสูงสุดหอเซวียนชิงก้าวเท้าออกไป

ปัง!

พื้นดินเกิดการสั่นสะเทือนขึ้นอีกครั้งและเกิดเป็นหลุมลึกกว่าเดิม

จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องโถงและพุ่งไปยังหลินหยางที่กำลังเดินออกไปราวกับลูกศรที่คมกริบ

ครั้งนี้เขาไม่มีทางออมมือแน่นอน

เขาจะระเบิดพลังออกมาให้ถึงที่สุด

แกร๊ง!

จากนั้นก็เห็นแสงสีน้ำเงินลึกลับระเบิดออกมาจากหน้าอกของเขา

แสงสีน้ำเงินเสมือนควันที่พวยพุ่งออกไปทั่วทุกทิศ

หลินหยางขมวดคิ้ว

แสงสีน้ำเงินที่เหมือนควันนี้คือพลังชี่?

เหลือเชื่อมาก!

พลังชี่ของคนเราสามารถควบแน่นได้ถึงระดับขั้นนี้! ช่างเป็นอะไรที่สยองขวัญมาก

แสงสีน้ำเงินรวมตัวเป็นวงกลมเมฆขนาดใหญ่ล้อมรอบหลินหยาง

ผู้นำสูงสุดหอเซวียนชิงพุ่งชนเข้ากับวงกลมเมฆ คว้าเข้าไปในวงกลมเมฆด้วยกำปั้นทั้งสอง ดึงมีดเมฆาและดาบเมฆาออกมาและฟันไปที่หลินหยาง

ดาบและมีดร่ายรำไปพร้อมกัน เป็นกระบวนท่าที่เหมือนภูเขาและทะเลกำลังโหมกระหน่ำ ราวกับว่าพวกมันสามารถทำลายทุกสิ่งในโลกได้ แม้แต่ท้องฟ้าก็ดูเหมือนจะเขาแยกออกจากกัน

เมื่อเห็นว่าไม่สามารถหลบได้ หลินหยางจึงเปิดใช้งานร่างเทพยุทธทันที

พลังของดาบแต่ละเล่มมีพลังนับพันนับหมื่น ราวกับว่าสามารถแยกภูเขาและตัดแม่น้ำและทะเลได้

และทุกวินาที หลินหยางต้องทนรับต่อการโจมตีนับแสนครั้ง!

เพื่อป้องกันการโจมตีในทุกครั้ง เขาต้องใช้พลังงานจำนวนมากเพื่อรักษาร่างเทพยุทธของเขา!

ภายในเวลาไม่ถึงนาที พลังงานของหลินหยางถูกใช้ไปกว่าครึ่ง

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าต้องตายแน่

"เขาทนไม่ได้แล้ว!"

"ผู้นำสูงสุด! สู้ๆ!"

"ฮ่าๆ แค่มดตัวเล็กๆ กล้าที่จะยั่วยุและสร้างความขุ่นเคืองให้กับผู้นำสูงสุดของเราได้?"

"ตอนนี้รู้ถึงความร้ายกาจของผู้นำสูงสุดเราแล้วใช่ไหม?"

คนของหอเซวียนชิงต่างตะโกนออกมาด้วยความดีใจและท่ามกลางเสียงหัวเราะของพวกเขาก็เต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยาม

แววตาของคนหมู่บ้านหมอนักบุญเป็นประกายขึ้นมาเช่นกัน

"ไม่เสียชื่อผู้นำสูงสุดหอเซวียนชิงเลยจริงๆ! ฝีมือระดับนี้เก่งกาจยิ่งกว่าเทพเทวดาเสียอีก!" หมอนักบุญกล่าวพร้อมกับพยักหน้า

"ปิงชิง เห็นแล้วใช่ไหม? นี่คือความสามารถที่แท้จริงของพ่อของผม!"

สิงชวีจ่างจับจ้องอย่างไม่คาดสายตาและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ต้องมีสักวันที่ผมจะมีฝีมือระดับคุณพ่อของผม วันหนึ่งผมจะมีพละกำลังไม่สิ้นสุดและครอบครองโลกใบนี้!"

"ชวีจ่าง ฉันเชื่อว่าคุณต้องทำได้สักวันหนึ่งแน่นอน!"

จื้อปิงชิงพิงไปที่อ้อมแขนของสิงชวีจ่างอย่างอ่อนโยนและกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง