สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1893

จนถึงขั้นนี้แล้ว เจียงเทียนสิงรู้สึกหมดหวังอย่างสิ้นเชิง

ต่อสู้ต่อไปคงไม่มีทางสู้ได้อย่างแน่นอน

ตอนนี้ทำได้เพียงรักษาชีวิตรอด หากยังต่อสู้กันไปแบบนี้ สถานการณ์ต้องเลวร้ายกว่าเดิมแน่!

มีเหรอที่อาจารย์ซีเหมินจะคิดไม่ได้?

เมื่อเห็นว่าเจียงเทียนสิงก็พูดออกมาแบบนี้แล้ว ฉะนั้นจึงทำได้เพียงเลือกที่จะยอมแพ้

ขณะนี้เอง เจียงเทียนสิงก็ถูกเจียงจืออี้ประคองขึ้นมาและค่อยๆ เดินไปหยุดตรงหน้าอาจารย์ซีเหมินพร้อมกับกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง "อาจารย์ซีเหมิน เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ล้วนเป็นเพราะผมไร้ความสามารถ แต่บุญคุณของคุณในครั้งนี้ ผมไม่มีวันลืมเด็ดขาด ผมขอรบกวนให้คุณไปที่สำนักสวรรค์อินทนิลเพื่อรายงานเรื่องที่เกิดขึ้น และบอกว่าหากผมมีชีวิตรอดกลับไปผมจะยอมรับโทษที่เกิดขึ้นทั้งหมดด้วยตัวเอง! !"

"ตกลง..."

อาจารย์ซีเหมินถอนหายใจ

จากนั้นอาจารย์ซีเหมินก็หันหลังและเตรียมจะมองของสิ่งนั้นให้กับหญิงสาวสวมหมวกสานไม้ไผ่

อันที่จริงเขาก็คิดไว้ว่าจะแอบโจมตีการปิดล้อม

ทว่าทุกคนกลับปฏิบัติตามกฎกติกาในการลงมือต่อสู้เป็นขั้นเป็นตอน หากจะแอบโจมตีการปิดล้อมอย่างเปิดเผยแบบนี้ คงมีแต่จะทำให้ทุกคนพากันดูถูกเหยียดหยามแน่นอน

เขาไม่อาจทำให้สำนักสวรรค์อินทนิลต้องเสียหน้าได้

อาจารย์ซีเหมินอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าด้วยความทำอะไรไม่ได้

เจียงเทียนสิงหยิบสิ่งหนึ่งออกมาด้วยอาการตัวสั่น

เมื่อมองเห็นถุงเล็กๆ นั้น หญิงสาวสวมหมวกสานไม้ไผ่ก็ดวงตาเปล่งประกายทันที

"รับไปซะ!"

เจียงเทียนสิงกล่าวด้วยเสียงแหบแห้ง

"ดี! ดีมาก! ดีมาก!"

หญิงสวมหมวกสานไม้ไผ่รีบเดินเข้ามารับ

แต่ขณะนี้เอง น้ำเสียงที่เยือกเย็นก็ดังขึ้น

"นี่ พวกคุณมาที่นี่ให้หมด!"

เมื่อได้ยิน หญิงสวมหมวกสานไม้ไผ่ก็ตกใจเล็กน้อย

ทุกคนต่างหันไปมองและเห็นว่าหลินหยางกำลังกอดซูเหยียนอยู่พร้อมกับจ้องมองไปที่หญิงสวมหมวกสานไม้ไผ่ด้วยสีหน้าเยือกเย็น "พวกคุณทำให้ภรรยาของผมตกใจ! รู้ไหม?"

"ภรรยาของคุณ?"

หญิงสวมหมวกสานไม้ไผ่ตกใจและหัวเราะเสียงดัง "งั้นเหรอ? แล้วคุณคิดจะทำยังไง?"

"รีบคุกเข่าลงแล้วตบหน้าตัวเอง จากนั้นก็ไสหัวออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!" หลินหยางกล่าวอย่างเยือกเย็น

เมื่อพูดจบ ทุกคนต่างพากันหัวเราะเสียงดัง

"เจ้าหมอนี่กำลังพูดอะไรของเขา?"