สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1916

บางคนเริ่มลังเลและไม่กล้าขึ้นไปบนวัด

แต่คนส่วนใหญ่ก็ยังคงขึ้นไปอย่างกล้าหาญ

ไม่มีทางยอมแพ้เพียงเพราะคำพูดของธิดาอี้เยว่ ไม่งั้นหากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป ต้องถูกหัวเราะเยาะแน่

เป็นผลให้ ทุกคนต่างพากันมุ่งหน้าขึ้นไปบนวัด

หลินหยางก็เช่นกัน

“มีคนที่ไม่รู้สึกเสียดายชีวิตตัวเองมากเหรอเกิน!”

เสียงดังออกมาจากเกี้ยวที่วางอยู่หน้าวัดไท่อวี้เสิน

หลายคนต่างหน้าถอดสี

ทว่าหลินหยางกลับไม่สนใจและเงยหน้าขึ้นมองไปที่วัดไท่อวี้เสิน

และเห็นว่าวัดนี้มีสภาพทรุดโทรมเก่าแก่มาก

วัดมีขนาดใหญ่มากและครอบคลุมพื้นที่บริเวณกว้าง และถูกสร้างขึ้นบนยอดเขาแห่งนี้

แต่เนื่องจากเวลาที่ผ่านมาเนิ่นนาน ทำให้เสาหลายต้นที่ค้ำวิหารวัดพังทลายลงกว่าครึ่ง มีอิฐและเศษหินที่แตกร้าวกระจัดกระจายไปทั่วพื้น และยังมีวัชพืชชูชันออกมาจากช่องว่างบนขั้นบันได

แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้น วัดแห่งนี้ยังคงดูยิ่งใหญ่และศักดิ์สิทธิ์น่าเกรงขามเมื่อมองจากระยะไกล

หลินหยางมองไปรอบๆ วัดโดยที่ไม่รู้ว่ามีคนเดินทางมาที่วัดมากขึ้นเรื่อยๆ

หนึ่งในนั้นคือยอดฝีมือที่มีความสามารถแข็งแกร่งและน่าสะพรึงกลัว

ชายหนุ่มหน้าขาวและชายสวมชุดดาบยืนอยู่ข้างก้อนหินที่อยู่ข้างวิหารและมองไปที่ชายหนุ่มที่กำลังมาถึงด้วยความประหลาดใจ

“คุณชายจั่วปี้มาแล้ว!”

“พระเจ้า นั่นคือคงอันเสินนี่? เขามาที่นี่ด้วยเหรอ?”

“กู้อี้เชียง! กู้อี้เชียงจริงด้วย! เขาเป็นราชานักแม่นปืนที่อายุน้อยที่สุด!”

“เหลือเชื่อมาก! ยอดอัจฉริยะทางการต่อสู้ต่างมาที่นี่กันจำนวนมาก….”