สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1917

เป่ยเซวียนชางคงคิดจะทำอะไร?

ยั่วยุธิดาอี้เยว่?

ทุกคนต่างเฝ้าจับตามองอย่างจดจ่อ!

แม้จะบอกว่าความสามารถของธิดาอี้เยว่นั้นร้ายกาจมากและการลงมือของเธอก็โหดเหี้ยมอำมหิต แต่เป่ยเซวียนชางคงก็ไม่น้อยหน้า! หากทั้งสองต่อสู้กันจะต้องน่าลุ้นระทึกอย่างมากแน่!

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

หลังจากที่เป่ยเซวียนชางคงเข้าใกล้ คนของตำหนักวังจันทร์ก็ตะโกนเสียงดัง

ทว่าเป่ยเซวียนชางคงกลับไม่หยุดและเดินต่อไป

"บังอาจ! หาที่ตาย!"

คนของตำหนักวังจันทร์โมโหและต่างชักดาบออกมาเตรียมจะลงมือ

ขณะนี้เองก็มีเสียงดังออกมาจากข้างในเกี้ยว

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

ทุกคนต่างตกตะลึงและพากันเก็บดาบพร้อมกับถอยหลังออกไป

"คุณชายเป่ยเซวียนมีอะไรเหรอ?"

ธิดาอี้เยว่ถามด้วยเสียงเรียบ

เป่ยเซวียนชางคงยิ้มและกล่าวว่า "ธิดาอี้เยว่มีความสามารถโดดเด่นและเฉลียวฉลาด แถมยังมีความน่ายำเกรง วันนี้ที่มานั้นก็เพื่อมาทำความรู้จักและคุ้นเคยกันเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาอื่นใด!"

"ฉันน้อมรับความจริงใจของคุณชายเป่ยเซวียนค่ะ แต่ครั้งนี้ฉันมาเพื่อเพชรไท่อวี้เสิน หากคุณไม่คาดหวังว่าเราทั้งสองฝ่ายจะลงมือต่อสู้กัน งั้นก็ขอเชิญให้คุณกลับออกไป ไม่งั้นหากเกิดการฆ่าฟันกันเกิดขึ้นอาจทำให้ผิดใจและบาดหมางกันก็อย่าโทษฉันแล้วกัน!" ธิดาอี้เย่กล่าว

เมื่อเป่ยเซวียนชางคงได้ยินเข้าก็หัวเราะเสียงดัง

"ฮ่าๆๆ ถ้าผมสู้ไม่ได้ผมก็แค่ยอมแพ้! ไม่ว่าคุณจะทำร้ายผม? หรือผมถูกคุณทำร้ายเข้า ผมก็ยินยอมและเต็มใจอย่างยิ่ง!"

คำพูดที่พูดออกมาเหล่านี้ ทุกคนต่างเผยให้เห็นสายตาเหยียดหยามและรังเกียจ

"ปัดโธ่ ก็คิดว่าเขาจะทำอะไร ที่แท้ก็คนกะล่อนปลิ้นปล้อน!" มีคนอดไม่ได้และบ่นพึมพำ

"แต่ทำไมธิดาอี้เยว่ถึงไม่ขัดขืน?" คนที่อยู่ข้างๆ หลินหยางถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ