สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1928

เมื่อฟังมาถึงตอนนี้ คนของสำนักสวรรค์อินทนิลที่แอบซ่อนอยู่ต่างตกใจและแสดงสีหน้าตื่นตระหนก

ถูกจับได้แล้วเหรอ?

คราวนี้ต้องแย่แน่ๆ!

ทุกคนต่างพากันตื่นตระหนกตกใจ

หลินหยางเห็นแบบนี้ก็ทำการเดินออกมาจากหลังโลงศพไม้โดยไม่พยายามแอบซ่อนต่อไป

"ผมคิดว่าพวกเขาแอบซ่อนตัวได้ดีมาก คุณเห็นพวกเขาได้ยังไง?" หลินหยางถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"ง่ายมาก เพราะคนของนิกายเทียนเหย้าเหล่านั้นไม่มีทางเปิดประตูห้องลับแห่งนี้ได้ภายในระยะเวลาอันรวดเร็วขนาดนี้ เมื่อครู่ตอนที่ผมเดินเข้ามาก็พบว่าประตูทองสัมฤทธิ์มีน้ำหนักราวๆ ห้าตัน พวกเขาถูกผมไล่ฆ่ามาจะสามารถเปิดประตูนี้ได้เร็วขนาดนั้นได้ยังไง? ฉะนั้นที่นี่จะต้องมีคนอื่นมาถึงก่อนแล้ว!" ไท่ชางหลงกล่าวด้วยเสียงหัวเราะและมองไปที่หลินหยางด้วยความสงสัย

เขารู้สึกว่าเหมือนเขาเคยพบคนคนนี้ที่ไหนมาก่อน แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

"ไม่แปลกที่เป็นเทียนเจียวลำดับที่สาม ทักษะการสังเกตของคุณน่าทึ่งมาก" หลินหยางพยักหน้า

"ไม่จำเป็นต้องชมผมหรอก เพราะเดี๋ยวพวกคุณก็ต้องไปอยู่เป็นเพื่อนกับคนของนิกายเทียนเหย้าเหล่านั้น! ก่อนหน้านี้ผมได้พูดเอาไว้ว่าใครกล้าเข้ามาในนี้ ผมจะฆ่าเขาคนนั้น! ในเมื่อพวกคุณไม่สนใจคำพูดของผม งั้นก็อย่าโทษผมก็แล้วกัน" ไท่ชางหลงกล่าวพร้อมกับมองไปที่คนของสำนักสวรรค์อินทนิลด้วยสายตาแห่งความอาฆาต

คนของสำนักสวรรค์อินทนิลต่างพากันตกใจจนหน้าถอดสี

เว่ยซินเจี้ยนก็แสดงสีหน้าเคร่งเครียดและเบิกตากว้างจ้องมองไปยังไท่ชางหลงโดยไม่รู้ว่าควรทำยังไงต่อไปดี

ทว่าหลินหยางกลับนิ่งเฉยและกล่าวเพียง "ถ้าต้องการต่อสู้ก็เริ่มเลย! แต่ที่นี่ไม่เหมาะจะลงมือเท่าไร ถ้าคุณกล้า งั้นเราออกไปต่อสู้กันข้างนอกจะดีกว่า!"

เมื่อพูดออกไป ไท่ชางหลงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ต่อสู้? คุณช่างน่าสนใจมาก! ทำไม? คิดว่าความสามารถอย่างพวกคุณจะสู้กับผมได้อย่างนั้นเหรอ?"

"ทำไม? ไท่ชางหลง คุณคิดว่าตัวเองเก่งที่สุดและไม่มีใครเทียบได้งั้นเหรอ?" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม "คุณช่างเหมือนกับในกะลาเหลือเกิน! ผมไม่คิดว่าคุณจะเก่งกาจอะไรขนาดนั้น การจะทำให้คุณแพ้นั้นเป็นเรื่องง่ายนิดเดียวเท่านั้น!"

"กล้ามาก!"

ไท่ชางหลงโมโหและกล่าวอย่างเย็นชา "ถ้าอย่างนั้นก็ลงมือเลยสิ! ทำไมต้องออกไปข้างนอกด้วย? ผมจะลองดูว่าคนที่บ้าระห่ำอย่างคุณจะแน่สักแค่ไหน!"

เมื่อพูดจบก็เตรียมลงมือ