สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1942

เมื่อคนของสำนักสวรรค์อินทนิลเห็นเข้าก็แสดงสีหน้าเคร่งเครียด

"หมอเทวดาหลิน ผมว่า...เรานำสมบัติมีค่าออกมาแลกกับความปลอดภัยของเราด้วยดีกว่า!"

เชียนเย่เดินเข้าไปใกล้หลินหยางพร้อมกับกระซิบบอก

"หากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป สำนักสวรรค์อินทนิลจะมีหน้าอยู่บนโลกนี้ได้ยังไง? คุณเป็นถึงรองเจ้าสำนักสวรรค์อินทนิลแต่คุณกลับหนีปัญหาแบบนี้? คนอื่นเขาจะไม่หัวเราะดูถูกคุณได้ยังไง? อีกอย่างหากไม่ได้เพชรไท่อวี้เสินมาครอง สำนักสวรรค์อินทนิลของพวกคุณจะต้องเผชิญกับหายนะทุกสิ่งที่ถาโถมเข้ามา คุณคิดว่าเพิกเฉยต่อลูกศิษย์เหล่านี้โดยไม่สนในเลยเหรอ?" หลินหยางหันไปถาม

เชียนเย่ได้ยินเข้าก็ถอนหายใจ "ผมรู้แต่ผมแค่ต้องการถอยไปตั้งหลักก่อนเพื่อให้ไท่ชางหลงสงบลง! ตอนนี้เขาได้กินยาเพิ่มพละกำลังที่สะสมมาสามสิบปีไป ความสามารถของเขาในตอนนี้แข็งแกร่งยิ่งกว่าอะไรดี ต่อให้เราเข้าไปตอนนี้ก็อาจสู้เขาไม่ได้! เราออกไปจากที่นี่ก่อน ยาที่เขากินไปนั้นจะมีฤทธิ์อยู่เพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น และหลังจากยาหมดฤทธิ์ เราค่อยเข้ามากำจัดเขาและแย่งชิงเพชรไท่อวี้เสินไป แบบนี้จะไม่ดีไปกว่าเหรอ?"

"มันก็ถือเป็นวิธีที่ดี!" หลินหยางพยักหน้า "แต่ผมคิดว่าไม่จำเป็น!"

"ไม่...ไม่จำเป็น?"

เชียนเย่ตกตะลึง "แล้วหมอเทวดาหลินคุณคิดว่าควรทำยังไง?"

"ฆ่า!"

หลินหยางกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"คุณบ้าไปแล้วเหรอ?"

เชียนเย่อุทานเสียงหลง

คนอื่นของสำนักสวรรค์อินทนิลต่างพากันตกใจ

ทว่าเว่ยซินเจี้ยนกลับกล่าวอย่างเคร่งขรึม "อาจารย์ของผมไม่เกรงกลัวใคร! ทำไมต้องมากลัวเพียงแค่ไท่ชางหลงคนเดียว? รองเจ้าสำนัก! แอบหลบออกไปตั้งหลักไม่ใช่วิธีการที่ดีอะไร ลองสู้กับเขาสักตั้งแล้วเราค่อยว่ากัน!"

"รนหาที่ตาย! พวกคุณต่างก็รนหาที่ตาย!"

เชียนเย่กระทืบเท้าด้วยความโมโห

ขณะนี้เอง ไท่ชางหลงที่อยู่บนสังเวียนก็หันมามองหลินหยางและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ทำไม? พวกคุณไม่คิดจะมอบสมบัติให้กับผมเพื่อแลกกับชีวิตของพวกคุณอย่างนั้นเหรอ?"

"ให้! เราให้คุณ!"

เชียนเย่รีบพูด