สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1945

ทุกคนต่างไม่มีทางถอยหรือทางเลือกอื่น และเวลานี้ทำได้เพียงพยายามสู้ต่อไปอย่างสุดชีวิต!

แต่เขาก็เป็นถึงยอดผู้ปราดเปรื่องเทียนเจียวลำดับที่สามเชียวนะ!

เขาคือไท่ชางหลงเชียวนะ!

เมื่อไม่มีหลินหยางคอยช่วย พวกเขาจึงไม่รู้ว่าจะเอาอะไรไปสู้กับเขา!

อีกอย่างพวกเขาก็ค่อนข้างโชคร้าย ทว่าพวกเขามีกันเยอะมากขนาดนี้ แต่กลับไม่มีใครได้ยาเพิ่มพละกำลังมากกว่าสิบปีเลยสักคน อย่างดีที่สุดก็คงเป็นเว่ยซินเจี้ยนที่ได้กินยาเพิ่มพละกำลังไปแปดปี

และเมื่อเทียบกับไท่ชางหลงแล้วนั้น นับว่าสู้อะไรไม่ได้เลยสักนิด!

"ทุกคนอย่าตื่นตระหนก! โล่ดาบอินทนิล!"

ได้ยินเสียงของศิษย์คนหนึ่งของสำนักอินทนิลตะโกนออกมา จากนั้นทุกคนก็ยกดาบขึ้นพร้อมกับกระโจนออกไปและปล่อยพลังออกมา

ดาบที่แหลมคมเหล่านั้นปะทุเป็นพลังดาบที่รุนแรงทันที ควบแน่นในอากาศและสร้างโล่ดาบขนาดใหญ่เหนือศีรษะของทุกคน

"โล่ดาบ? ฮึ ก็แค่โล่กระดาษเท่านั้น!"

ไท่ชางหลงกล่าวอย่างไม่แยแสและหัวเราะเสียงดังพร้อมกับต่อยหมัดออกไป!

แกร๊ง!

โล่ดาบแตกกระจายราวกับแก้วที่แตกกระจายไปทั่ว

"ว้าว!"

ลูกศิษย์ของสำนักสวรรค์อินทนิลต่างพากันกระอักเลือดและล้มตัวไปข้างหลัง

ทุกคนของสำนักสวรรค์อินทนิลต่างล้มเกลือกกลิ้งโดยไม่มีใครยืนอยู่ได้แม้แต่คนเดียว

"ไม่ได้ ความสามารถต่างกันมากเกินไป!"

"เดิมทีความสามารถก็ต่างกันมากอยู่แล้ว ยาที่พวกเขากินเข้าไปยังเทียบไม่ได้กับความแข็งแกร่งของไท่ชางหลงเลยสักนิด ทำให้ความต่างนี้กลับเพิ่มมากขึ้น และตอนนี้คนเหล่านี้กลับคิดต่อสู้กับไท่ชางหลง ถือว่าเป็นความต่างราวฟ้ากับดินชัดๆ!"

"ถ้าเป็นฉัน ฉันยอมรอความตายอยู่เฉยๆ ดีกว่า ทำไมต้องฝืนพยายามให้เหนื่อยและเจ็บตัวด้วย?"

"ใช่! ไม่หัดสำเหนียกตัวเองบ้างเลย! สมน้ำหน้า!"

คนที่อยู่ข้างล่างสังเวียนประลองต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์และพูดจาดูถูก