สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1946

หลิงเจี้ยนเฟยมีสถานะที่สูงส่งอย่างมากในหัวใจของลูกศิษย์สำนักสวรรค์อินทนิลทั้งหลาย

เขาไม่ได้เป็นเพียงเจ้าสำนัก แต่นับเป็นอาจารย์และนับเป็นพ่อของลูกศิษย์ทุกคนในสำนัก

คนนอกอาจไม่รู้ว่าเจ้าสำนักที่สูงส่งคนนี้ได้เสียสละและทำเพื่อลูกศิษย์เหล่านี้ไปมากเท่าไร

ในขณะที่ลูกศิษย์ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาได้นำยาที่เขาที่เขาตั้งใจทำขึ้นออกมาเพื่อให้คนเหล่านี้ใช้

และในขณะที่ลูกศิษย์ได้รับบาดเจ็บเขาก็ไม่ได้นิ่งเฉย แต่ยังคอยพูดปลอบใจและให้กำลังให้ความเชื่อมันพวกเขา

ไม่ว่าจะยุ่งมากแค่ไหน หลิงเจี้ยนเฟยมักจะคอยอบรมสั่งสอนลูกศิษย์และคอยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ แถมยังคอยบอกเล่าประสบการณ์ของตัวเองต่อพวกเขา

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่เจ้าสำนักที่ดีที่สุด และบางครั้งอาจจะทำไม่ดีหรือผิดพลาดไปบ้าง แต่ในใจของบรรดาลูกศิษย์ทั้งหลายนั้นกลับไม่มีใครมาแทนที่เขาได้ และไม่สามารถดูถูกเหยียดหยามได้

"สารเลว!"

เว่ยซินเจี้ยนกัดฟันกรอดและลุกขึ้นยืนพร้อมกับคำรามอย่างเย็นชา "ผมจะฆ่าคุณ! !"

"ทุกคน วันนี้ผมดีใจมากที่ได้ร่วมเป็นร่วมตายกับทุกคน! ทุกคนร่วมมือกับผม! แม้ว่าต้องตายเราก็ต้องจัดการฉีกหนังของเขาออกมาให้ได้!"

"ทุกคนร่วมมือกัน!"

"ฆ่า!"

ทุกคนต่างคำรามและยกดาบขึ้นวิ่งออกไปข้างหน้าเมื่อจัดการกับไท่ชางหลง

"ไม่หัดดูตัวเองเอาซะเลย!"

ไท่ชางหลงหัวเราะชอบใจโดยไม่สนใจคนเหล่านี้เลยสักนิด

เขาหรี่ตาลงและยกมือขึ้นมาและโบกไปยังคนเหล่านี้!

บู้ม!

กลุ่มคนที่พุ่งเข้ามาได้ถูกแรงกดทับจากพลังที่แข็งแกร่งทำให้พวกเขาล้มลงกับพื้น

ความกดอากาศที่รุนแรงทำให้กระดูกของพวกเขาแตกสลาย ทำให้พวกเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

แม้แต่สังเวียนยังสั่นสะเทือน

นี่เป็นการลงมือที่น่าสะพรึงระดับไหนกันเชียว!

"น่ากลัวมาก!"

"แค่โบกมือก็สามารถทำให้คนของสำนักสวรรค์อินทนิลรู้สึกถูกกดทับได้!"

"พลังนี้...พระเจ้า ฉันแค่สัมผัสดูนิดเดียวก็รู้สึกแทบไม่ไหว ไท่ชางหลงในตอนนี้แข็งแกร่งถึงระดับขั้นไหนแล้วนะ?"

ธิดาอี้เยว่และเป่ยเซวียนชางคงมองหน้ากันและต่างก็เห็นความหวาดกลัวที่อยู่ในแววตาของกันและกัน