สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1947

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ไท่ชางหลงก็รู้สึกผงะตกใจ

บรรดาคนของสำนักสวรรค์อินทนิลก็ต่างพากันตกใจและพากันมองดู

จากนั้นก็เห็นแขนของหลินหยางที่นอน "ตาย" อยู่นานแล้วขยับเล็กน้อยและค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาและปากบ่นพึมพำถึงความเจ็บปวด

"โอ๊ย...อือ..."

"อะไรกัน?"

คนที่อยู่ข้างล่างต่างพากันส่งเสียงร้องอุทานด้วยความหวาดกลัว

"ศพกระตุก! ศพกระตุกเหรอ?"

"ผีหลอก! !"

มีคนร้องอุทานออกมาเสียงดัง

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ?" ธิดาอี้เยว่พึมพำ "หรือว่า...จะเป็นผีจริงๆ?"

"บนโลกนี้มีผีที่ไหนกัน?" เป่ยเซวียนชางคงไม่เชื่อ แต่สีหน้าของเขาก็ดูตื่นตระหนกไม่ต่างไปจากคนอื่น

ไท่ชางหลงก็เบิกตากว้างจ้องมองไปที่หลินหยางอย่างลืมตัว

จากนั้นก็เห็นหลินหยางค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด และเวลาผ่านไปกว่าสิบวินาทีเขาก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง

"หืม? พวกคุณเป็นอะไรกัน?" หลินหยางถามขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง

"อาจารย์? อาจารย์ยังไม่ตาย? เยี่ยมไปเลย! เยี่ยมมากเลย! !" เว่ยซินเจี้ยนตะโกนออกไปด้วยความดีใจและมีน้ำตาไหลออกมา

"หมอเทวดาหลินยังมีชีวิตอยู่! หมอเทวดาหลินยังไม่ตาย!"

"สวรรค์มีตา! สวรรค์มีตา!"

ส่วนคนอื่นๆ ก็ดีใจไม่ต่างกัน

"หมอเทวดาหลิน?"

ทุกคนต่างพากันตกตะลึงอย่างมาก

"เขา...เขาคือหมอเทวดาหลินแห่งเจียงเฉินคนนั้นเหรอ?"