สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1951

ไท่ชางหลงอ้าปากค้างและเบิกตากว้างพร้อมกับความว่างเปล่าในหัว

วินาทีนี้ เขาเพิ่งจะรับรู้ได้ถึงความน่าสะพรึงกลัวของหลินหยาง!

โดยเฉพาะรัศมีอันน่าสะพรึงที่ปล่อยออกมาจากหมัดนี้!

เขาเคยเห็นคำอธิบายในหนังสือโบราณเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้ว่าบุคคลที่มีพลังชี่แข็งแกร่งในระดับหนึ่ง พลังชี่ที่ปล่อยออกมาจะกลายเป็นเวทมนตร์ราวกับลำแสง!

ผู้ที่คนโบราณมองว่าเป็นเทพเจ้านั้นเป็นนักศิลปะการต่อสู้ที่ทรงพลังและมีศิลปะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม

พวกเขาสามารถเคลื่อนภูเขาและเติมเต็มท้องทะเล สามารถไล่ตามก้อนเมฆและบุกรุกดวงจันทร์ ทำได้ทุกอย่างตั้งแต่สวรรค์จนถึงใต้ดิน สิ่งเหล่านั้นคือการแสดงออกถึงที่สุดของศิลปะการต่อสู้ไม่ใช่เหรอ?

อันที่จริงในแวบแรกไท่ชางหลงไม่เชื่อเลย แต่หลังจากเห็นการโจมตีของหลินหยางในวันนี้ เขาก็ตื่นขึ้นอย่างสิ้นเชิง!

ในโลกนี้อาจจะมีเทพเจ้าอยู่จริงๆ!

สู้ต่อไปไม่ได้!

สู้ต่อไปไม่ได้แล้ว! ไม่มีโอกาสชนะเลยสักนิด!

ดวงตาของไท่ชางหลงสั่นไหว และทันใดนั้นความคิดของเขาก็เปลี่ยนไป เขารีบคุกเข่าลงบนพื้นและพูดด้วยเสียงสั่นเครือ "หมอเทวดาหลิน! ผม...ผมยอมแพ้! ผมยอมแพ้แล้ว! ได้โปรดปล่อยผมไป ผมยอมยกเพชรไท่อวี้ให้กับคุณ! ผมจะไม่คิดแย่งชิงกับคุณอีก!"

เมื่อทุกคนเห็นสิ่งนี้พวกเขาทั้งหมดก็ตกใจ

ไท่ชางหลงผู้ยิ่งใหญ่และเป็นยอดผู้ปราดเปรื่องเทียนเจียวลำดับสาม...ตกใจกับหมัดนี้จริงๆ!

แต่ลองคิดดูก็เป็นแบบนั้นจริง คู่ต่อสู้ที่น่ากลัวขนาดนั้น ถ้ายังไม่รู้ อาจจะกลายเป็นศพไปเพราะหมัดนั้นของอีกฝ่ายอย่างแน่นอน

"ยอมแพ้? คุณพูดจากใจจริงไหม?" หลินหยางถามขึ้น

"แน่นอน ฟ้าดินเป็นพยานได้ ผมสาบานว่าต่อจากวันนี้ไปจะไม่คิดเป็นศัตรูกับหมอเทวดาหลินอีก! ผมจะไม่ปรากฏตัวให้คุณได้เจออีกในอนาคต! ขอเพียงแค่คุณยอมปล่อยผมไปเท่านั้น! ได้โปรดล่ะหมอเทวดาหลิน!"

เมื่อพูดจบ ไท่ชางหลงก็ก้มศีรษะโขกลงกับพื้น

"ว้าว!"