สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1952

ทุกคนต่างตกตะลึง

"อาจารย์ระวัง!" เว่ยซินเจี้ยนตะโกนออกไปสุดเสียง!

แต่...ไม่ทันเสียแล้ว!

การเคลื่อนไหวของไท่ชางหลงรวดเร็วอย่างมาก!

แขนข้างนั้นของเขาเคลื่อนไหวเร็วราวกับฟ้าแล่บ และเพียงชั่วพริบตาก็ขยับเข้ามาใกล้แผ่นหลังของหลินหยาง และสิ่งคล้ายเข็มสีดำพุ่งออกมาจากข้อมือของแขนนั้น มันเจาะหลังของหลินหยางอย่างดุเดือดและสาดกระเซ็นพุ่งออกจากหน้าอกของเขา

เลือดสาดกระเซ็นหยดย้อย

หลินหยางตัวสั่นสะท้านและอ้าปากค้าง

"อาจารย์! !"

เว่ยซินเจี้ยนตะโกนออกไปสุดเสียงและเบิกตากว้าง

"หมอเทวดาหลิน! !"

"น่ารังเกียจที่สุด! ลอบโจมตี!"

"ฉันจะฆ่าแก! !"

คนของสำนักสวรรค์อินทนิลโมโหมากและต่างพากันพุ่งเข้าหาไท่ชางหลงอย่างบ้าคลั่ง

"พวกคนไร้ความสามารถ! คิดจะเป็นศัตรูกับฉันงั้นเหรอ?"

ไท่ชางหลงหัวเราะชอบใจ จากนั้นก็โบกมือและพลังที่หนักแน่นเดือดพล่านก็ปะทุออกมาทำให้เว่ยซินเจี้ยนและคนอื่นๆ ต่างกระเด็นลอยออกไป

ผู้คนต่างเบิกตากว้างและแทบไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า

เชียนเย่รีบวิ่งไปที่ขอบสังเวียนและตะโกนออกไปด้วยความโกรธ "ไท่ชางหลง! คุณมันน่ารังเกียจและไร้ยางอายที่สุดที่คิดลอบโจมตีแบบนี้! คุณมันสารเลว! คุณจะต้องไม่ตายดีแน่! !"

"ไม่ตายดี? ฮึๆ งั้นต้องขอโทษด้วยที่ผมจะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีความสุขและมีความสุขมากด้วย แต่ตรงกันข้ามกับพวกคุณที่จะต้องตายลงทั้งหมด" ไท่ชางหลงหัวเราะเสียงดังด้วยความอำมหิต!

ทุกคนที่อยู่รอบๆ ต่างแสดงสีหน้าเคร่งเครียด

ไท่ชางหลงเผยให้เห็นความเกรี้ยวกราดและชั่วร้าย จากนั้นก็กล่าวขึ้นมา "ถ้าเป็นฉัน ฉันไม่มีทางทำเรื่องผิดพลาดระดับต่ำช้าขนาดนี้แน่นอน ไม่ว่าศัตรูหน้าไหนฉันจะกำจัดมันให้สิ้นซากโดยไม่เหลือ และไม่มีทางรับฟังคำขอร้องหรือเงื่อนไขใดๆ ทั้งสิ้น ถ้าฆ่าได้จะฆ่าไม่ให้เหลือ ตอนนี้ดูเหมือนว่าแกคงไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว! น่าเสียดายเหลือเกิน หมอเทวดาหลิน!"

"น่าเสียดายเหรอ? น่าสงสารมากกว่า?" หลินหยางอาเจียนออกมาเป็นเลือดและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ก็น่าสงสาร แต่ตอนนี้แกยังยิ้มออกได้อีก ฉันว่าน่าขำมากกว่า!" ไท่ชางหลงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"แต่ผมไม่คิดแบบนั้น! น่าสงสารและน่าสมเพชกลับเป็นคุณซะมากกว่า!" หลินหยางหันมาหัวเราะใส่

ไท่ชางหลงตกใจ "แกหมายความว่ายังไง?"

"ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? อันที่จริงผมก็ไม่ได้คิดจะปล่อยคุณไปตั้งแต่ทีแรก! คุณคิดว่าคุณลอบโจมตีผมได้สำเร็จงั้นเหรอ?" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ลองดูที่แขนของคุณดูสิ!"

ไท่ชางหลงแสดงสีหน้าเคร่งเครียดและรีบก้มหน้ามอง

จากนั้นเขาก็เห็นว่าแขนทั้งสองข้างของเขากลายเป็นสีดำสนิทตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ดูเหมือนว่าจะถูกพิษอะไรเข้าให้แล้ว...