สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1966

"โอ๊ะ?"

หลินหยางตกใจเล็กน้อย "หรือว่าในถ้ำนี้จะยังมีคนอื่น?"

"น่าจะเป็นแบบนั้น...แต่อาของฉันไม่เคยรับลูกศิษย์คนไหนเลยในชีวิต! เขาอยู่อย่างสันโดษเพียงลำพังมาโดยตลอด! และแทบไม่เคยติดต่อผู้คน...ใครมาที่ภายในถ้ำนี้กันแน่นะ?" ธิดาไท่อวี้กล่าวด้วยความประหลาดใจ

"เราเข้าไปดูก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ?"

หลินหยางกล่าวกระซิบและจากนั้นก็เดินเข้าไปในถ้ำ

ธิดาไท่อวี้และไท่ชางหลงเดินตามเข้าไป

ภายในถ้ำนั้นมีขนาดใหญ่มาก ทั้งสามทำการซ่อนร่างของพวกเขาและแอบซ่อนลมปราณ จากนั้นก็ค่อยๆ เดินเข้าไปข้างใน

แต่ภายในถ้ำขนาดใหญ่แบบนี้ จะต้องไม่ทำให้เกิดเสียงอะไรขึ้นมา

ไม่งั้นต่อให้แค่เพียงเดินสะดุดก้อนหินก็อาจทำให้เกิดเสียงก้องกังวานขึ้นได้อย่างแน่นอน

ฉะนั้นทั้งสามจึงก้าวเดินอย่างระมัดระวังอย่างมากเพื่อจะเข้าไปให้ถึงส่วนลึกของภายในถ้ำ

หลังจากเดินไปได้ไม่เท่าไร ก็เห็นแสงสลัวๆ มาจากส่วนลึก ตามด้วยเสียงโหยหวนและเสียงกรีดร้องแผ่วเบา

เสียงไม่ดังมากและมาพร้อมกับเสียงแส้เฆี่ยนซึ่งทำให้ผู้ได้ยินรู้สึกขนลุก

ธิดาไท่อวี้ตกใจและแทบไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน

ดูเหมือนว่ามีแขกที่ไม่คาดคิดมาหาอาของตัวเองแน่ๆ

แต่จะเป็นใครกันนะ?

ทำไมมีเสียงที่ถูกตีด้วยแส้ด้วยนะ?

เธอเร่งฝีเท้าอย่างอดใจไม่ได้

ในไม่ช้าพวกเขาทั้งสามก็เข้าใกล้แหล่งที่เกิดแสงและเห็นทุกอย่างชัดเจน

ลึกเข้าไปในถ้ำเป็นพื้นที่โล่งขนาดใหญ่

นี่คือสถานที่ที่ฝ่ายที่ถูกไล่ออกจากวัดไท่อวี้เสินอาศัยและฝึกฝนทักษะ

และยังเป็นสถานที่ที่หยูจื้ออาศัยอยู่มาโดยตลอด

แต่ในขณะนี้ หยูจื้อไม่ได้พักผ่อนที่นี่ แต่ถูกคนอื่นกดลงกับพื้นและใช้แส้เฆี่ยนตีทำให้ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลนอง

ร่างกายที่ผอมแห้งของเขาถูกทุบตีจนแทบไม่เป็นคน ปากของเขาเต็มไปด้วยเลือด ฟันและผมของเขาถูกถอนออกหมดแล้ว แม้แต่นิ้วที่ซูบผอมของมือทั้งสองของเขาก็กระเด็นลอยออกไป ช่างน่าสังเวชยิ่งนัก