สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1970

หญิงสาวคอยตามธิดาไท่อวี้อย่างใกล้ชิดและระมัดระวังตัวมากขึ้นเมื่อเข้าไปในพื้นที่ค่ายกล

แม้ว่าเธอจะมีความสามารถแข็งแกร่ง ทว่าก็รู้จักสังเกตและไม่ประมาทแม้แต่นิดเดียว

สิ่งนี้ทำให้ธิดาไท่อวี้รู้สึกหนักใจอย่างมาก

เธอคุ้นชินกับพื้นที่ค่ายกลอย่างมากและรู้ว่าสถานที่ไหนสามารถทำให้อีกฝ่ายติดกับดักได้

แต่ถ้าเขาคนนี้ดูระแวดระวังตัวขนาดนี้ ทำให้เธอไม่มีโอกาสลงมือและยังให้ลูกน้องรออยู่ข้างนอกเพื่อขัดขวางการลงมือของเธอ

ทำให้เธอไม่อาจทำอะไรได้เลย!

"ทำไม? คุณจำไม่ได้แล้วเหรอว่าโลงศพไท่อวี้เสินอยู่ตรงไหน? ทำไมถึงต้องเดินวนไปมาอยู่แบบนี้?"

ขณะนี้เอง หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นพร้อมกับถามไปยังธิดาไท่อวี้

ธิดาไท่อวี้แสดงสีหน้าเคร่งเครียดและกล่าวน้ำเสียงเคร่งขรึม "ฉันไม่ได้เข้ามาที่นี่บ่อยนัก การจะลืมเส้นทางก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรไม่ใช่เหรอ?"

"เหรอ? หวังว่าคุณจะลืมทางจริงๆ แต่ความอดทนของฉันก็มีขีดจำกัด ฉันจะให้เวลาคุณอีกห้านาที ถ้าฉันยังไม่เห็นโลงศพไท่อวี้เสินก็อย่าโทษฉันแล้วกัน" หญิงสาวกล่าวด้วยรอยยิ้มและเผยให้เห็นความเกรี้ยวกราดที่แผ่ซ่านออกมา

เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวรับรู้ได้ถึงความไม่ปกติและไม่คิดจะให้โอกาสธิดาไท่อวี้ได้ลงมือทำอะไรไม่ดีต่อเธอแน่นอน

ธิดาไท่อวี้ทำได้เพียงเดินต่อไป

ไม่นานทุกคนก็เดินทางมาถึงเบื้องหน้าของประตูทองสัมฤทธิ์ขนาดใหญ่

จากนั้นหลินหยางก็เงยหน้าขึ้นเพื่อมองไปยังประตูบานนั้นด้วยความรู้สึกตื่นเต้นตกใจ

ในรอบแรกของการทดสอบ เขาได้เคยมาที่ประตูบานใหญ่นี้ และหินไท่อวี้ก็ได้มาจากที่แห่งนี้เช่นกัน

ข้างในเต็มไปด้วยโลงศพไม้ของบรรพบุรุษวัดไท่อวี้เสิน

"สิ่งที่คุณต้องการอยู่ข้างในนี้" ธิดาไท่อวี้กล่าวด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

"งั้นคุณช่วยเข้าไปนำมาให้ฉันหน่อยแล้วกัน" หญิงสาวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ทำไม? คุณไม่เข้าไปเหรอ?" ธิดาไท่อวี้ขมวดคิ้วถาม

"แน่นอน ทำไมฉันต้องเข้าไปด้วย?" หญิงสาวกล่าว

เธอรู้แล้วว่าสถานที่แห่งนี้มีกับดักอยู่จำนวนมาก ฉะนั้นเธอจะไม่ประมาทอย่างแน่นอน

หากข้างในมีกับดักกักขังอะไรอยู่ งั้นเธอคงต้องถูกขังอยู่ข้างในไปตลอดแน่นอน