สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2063

“หลายคนก็พูดกับผมแบบนี้แหละ แต่ความเป็นจริงแล้วศีรษะของพวกเขาก็ถูกผมเอาไป”

ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างราบเรียบ

“อย่างนั้นก็ให้ผมดูฝีมือของคุณละกัน!”

หลินหยางพูดอย่างราบเรียบ ตามด้วยเอาเข็มมังกรหงเหมิงออกมา แทงบนร่างกายของตัวเอง เวลาเดียวกันก็รวบรวมพลังทั้งหมดที่มี

ชั่วพริบตาเดียว พลังของเขาก็เริ่มกลับสู่พื้นฐาน กลายเป็นลึกลับยากที่จะสัมผัสได้ และยากที่จะคาดเดา

“ห๊ะ?”

ผู้ชายคนนั้นตื่นตะลึง ยิ้มออกมาจางๆ พูดว่า“น่าสนใจ ดูอย่างนี้แล้วการต่อสู้ครั้งนี้ก็ไม่น่าเบื่อแล้ว!”

พูดจบ เขาหมุนมีดกระดูกที่อยู่ในมือ

ฮู!

กลิ่นอายอำมหิตแผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของเขา ตลบอบอวลไปทั่วถิ่นทุรกันดาร

ชวี่เทียนตกใจจนต้องถอยหลังกลับ ไปหลบอยู่ไกลๆ

การต่อสู้ของเทพเซียนแบบนี้ เขาคนธรรมดาไม่ใช่ว่าจะรับมือได้

“เตรียมตัวพร้อมหรือยัง?”

ปีศาจคนนั้นตะคอกถามขึ้น

“ในลัทธิปีศาจสวรรค์ยังมีคนแบบคุณด้วยเหรอ? ผมนึกว่าคนลัทธิปีศาจสวรรค์เป็นพวกที่ไม่สนใจห่าเหวอะไร ไอคิวต่ำมาก”หลินหยางพูดอย่างราบเรียบ

“อย่างนั้นคุณก็ไม่ค่อยเข้าใจคนลัทธิปีศาจสวรรค์แล้ว!”

“เหรอ? คุณชื่ออะไร?”

“ฉยงตาว!”

“ชื่อแปลกดี!”

“ผมอาจจะเป็นคนสุดท้ายที่คุณรู้จักแล้ว!”

ฉยงตาวพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและยิ้ม ดวงตาแดงก่ำเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว ทันใดนั้นก็โบกสะบัดมือใส่หลินหยางทันที

ฟิ้ว!

มีดกระดูกระเบิดพลังมีดจันทร์เสี้ยวสีดำ ตัดฟาดพื้น และลอยมาทางหลินหยางอย่างโหดเหี้ยม

พลังของมีดน่ากลัวมาก เหมือนทำลายพังพินาศย่อยยับทุกสิ่งทุกอย่างไปได้อย่างง่ายดาย

แต่หลินหยางไม่รีบร้อน กำหมัดแน่นในอากาศ

พลังล้อมรอบพลังของมีดไว้

ปัง!

พลังมีดแตกแยกออกทันที

ชั่วพริบตาเดียวพื้นดินแยกออก บริเวณโดยรอบมีเม็ดทราบหินลอยว่อน ลมอันหน้าสะพรึงกลัวเหมือนอ้าปากกว้างขึ้น หมายจะกลืนกินหลินหยาง

อยู่ตรงหน้าพลังแบบนี้ หลินหยางเหมือนไม่สามารถเอาคืนได้…..

ฉยงตาวไม่ได้หยุดหย่อน มือทั้งสองข้างจับมีด แผ่ซ่านกลิ่นอายปีศาจออกมาล้อมรอบมีดกระดูก จากนั้นยกขึ้นเหนือยอดศีรษะ แผดคำรามออกมา ห้ำหั่นออกมาตามแรงลมนั่น

กลิ่นอายพลังปีศาจออกมาจากมีดกระดูกนั่น อำนาจที่โหดเหี้ยมเป็นเหมือนสายรุ้งที่ทอดยาว ผ่าฟาดท้องฟ้า สลายเมฆหมอกขาว ปกคลุมดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ มันตกลงมาพร้อมกับพลังมากมาย และฟันอย่างดุเดือดมาทางเงาร่างที่อยู่ในลมพายุนั่น

“ประธานหลิน! !”

ชวี่เทียนร้องคำรามออกมา

มีดปีศาจหล่นลงมาแล้ว ห้ำหั่นอยู่ในลมพายุนั้น

ชั่วพริบตาเดียว ผืนแผ่นดินแบ่งเป็นสองส่วน

ทุ่งราบที่รกร้างว่างเปล่ากลายเป็นหลุมเป็นบ่อ

พื้นดินสั่นสะเทือนหลายสิบลี้

ภายใต้มีดนี้ เกรงว่าไม่มีคนรอดแล้วล่ะ!

ชวี่เทียนจ้องมองไปที่พายุลมสีดำที่ค่อยๆ สงบลงด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ใบหน้าของเขาซีดเซียว และหัวใจของเขาก็ห้อยอยู่ที่คอแล้วตอนนี้...

“จบหรือยัง?”