สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2105

"เด็กน้อยจะไปรู้อะไร? ถอยไปเดี๋ยวนี้!" กู่ห้าวตวาด

กู่เหลียนร้อนใจจนกัดฟันตะโกนออกมา "ท่านพ่อ! ในฐานะที่ท่านเป็นผู้นำหมู่บ้านแต่กลับพูดจาไม่น่าเชื่อถือแบบนี้!

หากถูกเผยแพร่ออกไป ท่านพ่อต้องถูกผู้คนดูถูกเหยียดหยามแน่นอน"

"ลูกไม่รักดี! แกกล้าสั่งสอนฉันงั้นเหรอ?" กู่ห้าวโมโหเดือดพล่าน "ลากตัวเธอออกไป! ลากออกไปเร็วเข้า!"

"ท่านพ่อ ก่อนหน้านี้ท่านพ่อพูดเองว่าหมอเทวดาหลินสามารถนำไวเบรเนี่ยมไปครองได้หากเข้ามาในเขตต้องห้าม ทว่าตอนนี้ท่านพ่อกลับพูดแล้วคืนคำและคิดจะแย่งชิงไวเบรเนี่ยมกลับไป ไม่มีใครเห็นด้วยกับท่านพ่อหรอก! คนของหมู่บ้านกู่เจี้ยนเองก็จะไม่เคารพนับถือท่านพ่อ! ท่านพ่อจะทำแบบนี้ไม่ได้! ทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ!"

"แต่แกช่วยให้เขาได้ไวเบรเนี่ยมไปครอง ลำพังจากความสามารถเขาเองไม่มีทางเอาออกมาได้แน่นอน!"

"ก่อนหน้านี้ท่านพ่อไม่ได้พูดแบบนี้กับหมอเทวดาหลิน!"

"แกได้ยินผิดหรือเปล่า!"

"ท่านพ่อ..."

กู่เหลียนรู้สึกหมดคำพูด

กู่ห้าวได้ตัดสินใจไปแล้วว่าจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อแย่งชิงไวเบรเนี่ยมกลับมาให้ได้

ผิดคำพูดแล้วจะแคร์อะไร?

ทุกคนต่างเตรียมลงมือ!

แต่ขณะนี้เอง ชายคนหนึ่งของหมู่บ้านกู่เจี้ยนก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับกระซิบข้างหูกู่ห้าว

เมื่อกู่ห้าวได้ยินเข้าก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปทันทีพร้อมกับเบิกตากว้างจ้องมองเขา "ที่คุณพูดมา...เป็นความจริงเหรอ?"

"เป็นความจริงทุกประการครับ ผู้นำกู่ ไปดูเพื่อพิสูจน์ก็ได้ครับ!"

ชายคนนั้นกล่าว

"หยุด! !"

กู่ห้าวรีบตะโกนเสียงดัง

คนของหมู่บ้านกู่เจี้ยนต่างหยุดฝีเท้าพร้อมกับหันไปมองเขา

จากนั้นก็เห็นกู่ห้าวแสดงสีหน้าเคร่งเครียดและวิ่งหันหลังกลับไปทางแยกนั้น

และพบว่าทางแยกนั้นพังทลายลงเป็นเสี่ยงๆ คนของหมู่บ้านกู่เจี้ยนจำนวนหนึ่งได้คลานไปตามรอยแยกเพื่อเข้าไปยังกลไกกับดักที่อยู่ใต้พื้นดิน และจากนั้นก็หยิบดาบยาวที่หักลงจำนวนหนึ่งออกมา

คนอีกจำนวนหนึ่งก็หันไปหยิบดาบที่หักลงบริเวณพุ่มไม้ที่อยู่ข้างๆ

เมื่อทุกคนเห็นเข้าก็ต่างพากันตกตะลึง!

เขากะพริบตาส่งสัญญาณ

จากนั้นยอดฝีมือของหมู่บ้านกู่เจี้ยนก็พุ่งไปข้างหน้าอีกครั้งพร้อมกับแววตาแห่งความโกรธแค้นที่เดือดพล่าน

กู่เหลียนตกใจจนหน้าถอดสี แต่เมื่อเห็นพ่อของตัวเองไม่ฟังอะไรเลย ทำให้เธอหันกลับไปตะโกน "หมอเทวดาหลิน! คุณรีบจับฉันเป็นตัวประกันเร็วเข้า!"

"อะไรนะ?" หลินหยางตกใจเล็กน้อย

"เร็วสิ! มีเพียงแค่คุณจับฉันเป็นตัวประกันเท่านั้นที่คุณจะออกไปจากที่นี่ได้!"

กู่เหลียนกล่าวอย่างร้อนใจ

"คุณกู่ คุณไม่ต้องทำขนาดนั้น" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"คุณมันคนหัวดื้อ ทำไมคุณถึงไม่เชื่อฟังอะไรบ้างเลย?"

กู่เหลียนร้อนใจจนจับมือของหลินหยางเพื่อยกขึ้นมาพาดคอของตัวเอง

"คุณทำอะไรน่ะ?"

คนของหมู่บ้านกู่เจี้ยนต่างกระวนกระวายใจ