สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 221

ฟู่เหิงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเลย

โจวอ้ายมีสีหน้าแปลกใจเช่นกัน

คนนี้คือใคร?

จะจัดการเขาได้ยังไง?

แต่...เขาไม่ได้สนใจฟู่เหิงเลย แค่เดินเข้ามาและต่อยจมูกของฟู่เหิง

ปัง!

ฟู่เหิงเวียนหัวทันทีที่โดนต่อย มีเลือดไหลออกมาจากจมูกของเขา

"คุณทำอะไรหน่ะ ทำร้ายคนอื่น ฆ่าคนอื่น! ประธานหลิน ไอบ้าคนนี้คือใคร? รีบมาจับตัวเขา!" ฟู่เหิงตะโกนเสียงดัง

แต่ไม่ว่าเขาจะตะโกนยังไงก็ไม่ช่วยอะไร

หลินหยางแค่นั่งอย่ที่โต๊ะทำงาน มองภาพตรงหน้าอย่างไร้อารมณ์

สำหรับโจวอ้ายเขาตกตะลึงมานานแล้วและสูญเสีย

ชายร่างใหญ่ถีบเข้าที่ท้องของฟู่เหิงอีกครั้ง

"อึก..."

ฟู่เหิงกุมท้องตัวเองในทันที อาเจียนออกมาไม่หยุด เกือบจะอาเจียนอาหารเมื่อคืนออกมา

ชายร่างใหญ่คนนั้นยกกำปั้นขึ้นและต่อยไปทางฟู่เหิงอีกหลายครั้ง

ปัง!

ปัง!

ปัง!

ปัง!

....

เสียงอู้อี้ดังขึ้น

สิ่งที่ตามมาคือเสียงร้องไห้ที่น่าสังเวชของฟู่เหิง

"ประธานหลิน..." โจ้วอ้ายตะโกนใส่หลินหยางด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

"พอแล้ว!"

ในที่สุดหลินหยางก็ส่งเสียงออกมา

ชายร่างใหญ่คนนั้นหยุดทันที

โจวอ้ายโล่งอก

ถ้ายังต่อยแบบนี้ต่อไป ฟู่เหิงก็คงถูกต่อยจนตาย

"ประธานหลิน ช่วยผมด้วย..." ฟู่เหิงกุมหัวของตัวเอง จมูกบนใบหน้าของตเขาเลอะเลือน เขาตะโกนออกมา

"คุณชื่ออะไร?" หลินหยางไม่มองฟู่เหิง จ้องไปที่ชายร่างใหญ่และถามอย่างเยือกเย็น

"ลูกพี่หลิน ผมเปียวจื่อ" ชายคนนั้นตอบ

ลูกพี่หลินหรอ?

ทั้งสองคนตกใจอย่างมาก

สรุปแล้วคนนี้เป็นคนที่หลินหยางหามาหรอ?

"คุณเป็นคนติดตามของกงซีหยุนหรอ?" หลินหยางถามอย่างเย็นชา

"ใช่ ผมเป็นบอดี้การ์ดข้างกายของคุณผู้หญิงหยุน!"

"เฮอะ คนข้างกายของกงซีหยุนมีแค่ถังไม้หรอ? นี่เรียกว่าการจัดการคนหรอ? ไม่ได้กินข้าวหรอ?" หลินหยางพูดอย่างเย็นชา จากนั้นก็เดินออกไป เหยียบที่ฝ่ามือของฟู่เหิง

คลิก

เสียงกระดูกหักดังขึ้นอย่างชัดเจน

"อ๊า ! ! !"

เสียงร้องอย่ารุนแรงดังทะลุท้องฟ้า

คนของสมาคมการแพทย์อึ้ง แต่กลับไม่ส่งเสียงใดๆ

เพราะพวกเขารู้ข้อมูลก่อนหน้านี้แล้ว

สำหรับในห้องทำงาน โจวอ้ายและคนที่ชื่อเปียวจื่ออ้าปากค้าง

พวกเขาจะรู้หรอว่าหมออัจฉริยะหลินที่ช่วยโลกจะมีด้านที่โหดร้ายอย่างนี้

หลินหยางยกเท้าขึ้น มองไปทางเปียวจื่อที่กำลังน้ำลายไหลและถามอย่างเยือกเย็น: "ตอนนี้ทำได้แล้วหรือยังไง?"

เปียวจื่อเหงื่อออก พยักหน้า: "ได้...ได้..."

"ดี เริ่มได้ ไม่สนใจจะเป็นหรือตาย" หลินหยางกลับไปนั่งที่หน้าโต๊ะทำงานอีกครั้ง จุดบุหรี่และเพลิดเพลินกับมัน

"ประธานหลิน คุณ..."

ฟู่เหิงเงยหน้าขึ้นมาพึมพำ ตกใจอย่างมาก

แต่วินาทีถัดไป เท้าหนึ่งก็เตะกลับอย่างดุเดือด

"อึก..."

ฟู่เหิงกระอักเลือดออกมา เขาเพียงรู้สึกว่ากระดูกสันหลังของเขากำลังจะถูกเตะออกโดยเปียวจื่อคนนี้

เปียวจื่อทำเหมือนที่เห็น เหยียบไปที่มืออีกข้างของฟู่เหิงจนแหลก

"อ๊า..."

ปากของฟู่เหิงกรีดร้องเหมือนหมู เขาเจ็บปวดจนสลบลงไป

เปียวจื่อเตะอีกหลายครั้ง สองมือของเขาแหลกอยู่บนพื้น และฟู่เหิงก็นอนนิ่งอยู่บนพื้นไม่ขยับ

"ลูกพี่หลิน เขาเหมือนจะสลบลงไปแล้ว" เปียวจื่อถาม

"เมื่อความเจ็บปวดถึงระดับหนึ่ง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นลม เว้นแต่สมองจะหยุดทำงาน ซึ่งเป็นที่รู้จักกันทั่วไปว่าพิการ" หลินหยางพูดอย่างสงบและหันหน้าไปมองโจวอ้าย: "มีอะดีนาลีนไหม?"

"มี..." โจวอ้ายพยักหน้าตัวสั่น