สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 220

หลังจากที่หลินหยางเดินทางมาถึงเจียงเฉินอย่างเร่งด่วน หม่าไห่ส่งคนไปตรวจสอบแล้ว

ไม่นานก็ได้รับผลลัพธ์ออกมาอย่างรวดเร็ว หม่าไห่โทรศัพท์หาโจวอ้าย โจวอ้ายรีบเรียกทุกคนมารวมกันที่อาคารสำนักงานของสมาคมทันที

หลินหยางไม่ได้เปลี่ยนรูปลักษณ์ของตัวเอง และไม่ได้สวมหมวกด้วย ลงจากรถเดินตรงเข้าไปในสำนักงานทันที

ตอนนี้มีคนคนหนึ่งนั่งอยู่ในสำนักงาน

สวมชุดสีขาว ท่าทางดูสมบูรณ์ สวมแว่นและหัวล้าน ตอนนี้เขากำลังนั่งไขว่ห้างดื่มชา ท่าทางดูสบายใจมาก

โจวอ้ายที่นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ขมวดคิ้วพร้อมกับแอบดึงกระโปรงของตัวเองลง เธอพบว่าฟู่เหิงที่มาจากโรงพยาบาลประชาชนเจียงเฉินคนนี้มักจะแอบมองมาที่ข้างล่างของเธอ ถึงแม้เธอจะใส่กางเกงเลกกิ้งไว้ด้านใน แต่สายตาแบบนั้นมักจะทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

น่าจะเป็นเพราะเห็นพฤติกรรมของเธอ ฟู่เหิงยิ้มเล็กน้อย "ผู้อำนวยการโจว ทำไมถึงต้องเรียกผมมาอย่างกะทันหัน? ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

"ฉันเองก็ไม่รู้ ประธานหลินโทรศัพท์มาหาฉันบอกให้เรียกคุณมา บางทีอาจจะเป็นเพราะประธานหลินมีธุระอะไรกับคุณมั้ง!" โจวอ้ายพูดอย่างช่วยไม่ได้

"ประธานหลิน?" หลังจากได้ยินชื่อนี้ ฟู่เหิงรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันที เขารีบถาม "ใช่แล้วผู้อำนวยการโจว ตกลงประธานหลินคนนี้…ใช่หมอเทวดาหลินที่ผู้คนพูดถึงกันหรือเปล่า?"

"น่าจะใช่…" โจวอ้ายพูดเสียงเบา

"ผมว่าแล้ว ครั้งก่อนตอนที่หมอเทวดาหลินมาเยี่ยมโรงพยาบาลของเรา ผมก็ว่าทำไมมันแปลกๆ ดูเหมือนจะเป็นอย่างที่คิดเอาไว้ หมอเทวดาหลินคนนี้เป็นแพทย์อัจฉริยะของจริง" ฟู่เหิงพูดด้วยความตื่นเต้น

โจวอ้ายยิ้มแล้วยิ้มอีกแต่ไม่ได้พูดอะไร

"แล้วคุณว่าหมอเทวดาหลินเรียกหาผมทำไม? คงไม่ได้เป็นเพราะรู้สึกว่าผมมีพรสวรรค์ ก็เลยอยากถ่ายทอดทักษะการแพทย์ให้ผมหรอกมั้ง?" ฟู่เหิงหรี่ตาลงยิ้มแล้วถาม

"ฉันไม่รู้"

"ต้องไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดีแน่นอน…แหะแหะ ผู้อำนวยการโจว หมอเทวดาหลินไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ถ้าหากเขายอมสนับสนุนผม อนาคตของผมต้องไปไกลแน่นอน…คุณคิดว่ายังไง?" ฟู่เหิงถามอีกครั้ง

นี่เขากำลังอวดตัวเองเหรอ?

โจวอ้ายเเอบส่งเสียงฮึ่ม แต่บนใบหน้าของเธอยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "งั้นยินดีกับคุณหมอฟู่ด้วย"

"เห้อ ผู้อำนวยการโจวเกรงใจเกินไปแล้ว ไม่รู้ว่าคืนนี้ผู้อำนวยการโจวว่างหรือเปล่า? ผมอยากเลี้ยงข้าวคุณ ผมก็เป็นสมาชิกของสมาคมเหมือนกัน พวกเรามาแลกเปลี่ยนความรู้กันหน่อยเป็นยังไง…" ฟู่เหิงยิ้มแล้วพูด สายตาของเขามองไปที่ขาทั้งสองข้างของเธอ

"ขอโทษด้วยคุณหมอฟู่ คืนนี้ฉัน…ฉันมีนัดกินข้าวกับสามีของฉัน" โจวอ้ายเค้นรอยยิ้มออกมาแล้วพูด

ความหมายของคำพูดประโยคนี้มันชัดเจนมาก

เธอแต่งงานแล้ว

แต่นี่กลับไม่สามารถปฏิเสธฟู่เหิง ยิ่งไปกว่านั้นเขายังทำตัวบ้าบิ่นมากขึ้น

"คืนนี้ไม่ว่าง คืนพรุ่งนี้ก็ได้ หรือไม่ก็วันมะรืนก็ได้ คุณก็บอกสามีของคุณว่ามีงานต้องไปทำแค่นี้ก็จบ ผู้อำนวยการโจว คุณอาจจะยังไม่ค่อยรู้จักผมดี ผมรู้สึกว่าต้องแนะนำตัวอย่างเป็นทางการสักหน่อย ผมฟู่เหิงอาจจะไม่ได้ธรรมดาเหมือนอย่างที่คุณคิด…" ฟู่เหิงยิ้มแล้วพูด เขาเดินตรงมาถึงหน้าโต๊ะทำงานของเธอแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังคิดจะยื่นมือไปจับมือของโจวอ้าย

โจวอ้ายรีบดึงมือของตัวเองกลับเหมือนโดนไฟช็อต เธอก็โดนลุกขึ้นอย่างกะทันหันแล้วพูดด้วยความโกรธ "คุณหมอฟู่ กรุณาให้เกียรติฉันด้วย!"

ฟู่เหิงหยุดชะงัก หลังจากนั้นหัวเราะเหอะเหอะ "ผู้อำนวยการโจวอย่าเข้าใจผิด ผมไม่ได้มีความหมายอื่น พอดีผมมีความรู้เกี่ยวกับการดูลายมือ ก็เลยอยากดูลายมือให้คุณก็เท่านั้น"

"งั้นคงไม่จำเป็นแล้ว ฉันไม่เชื่อเรื่องพวกนี้" โจวอ้ายพูดด้วยท่าทางที่รังเกียจ

"จริงเหรอ? ผู้อำนวยการโจว คุณอย่าคิดว่าคุณเป็นผู้อำนวยการของสมาคมการแพทย์แล้วทำได้ทุกอย่าง เรื่องบางเรื่องมันไม่ได้ง่ายเหมือนอย่างที่คุณคิด! เชื่อหรือเปล่าว่าพรุ่งนี้ผมสามารถทำให้คุณออกจากตำแหน่งผู้อำนวยการ?" ฟู่เหิงยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูด เขาขี้เกียจเสแสร้งแล้ว

โจวอ้ายที่ได้ยินแบบนี้รู้สึกอึ้งทันที "คุณหมายความว่ายังไง"

"ความหมายมันก็ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? ไปกินข้าวกับผม แล้วทุกอย่างมันก็จะง่ายขึ้น" ฟู่เหิงยิ้มแล้วพูด

"คุณ!" โจวอีรู้สึกโมโหจนแทบจะระเบิด

ถึงแม้เธอจะเคยได้ยินเรื่องของคนไร้ยางอายแบบนี้มาไม่น้อย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเคยเจอเรื่องแบบนี้!

แต่ในตอนนั้นเอง ประตูโดนผลักออกอย่างกะทันหัน

หลังจากนั้นมีชายหนุ่มที่หน้าตาหล่อเหลาเหมือนเทพบุตรเดินเข้ามา

คนคนนั้นสวมชุดสูทสีดำเข้ากับตัวเขามาก คิ้วคมเข้ม แววตาเยือกเย็น หลังจากที่เดินเข้ามา ผมนั่งลงบนโต๊ะทำงานของประธานสมาคมทันที

โจวอ้ายและฟู่เหิงรู้สึกตกตะลึง

โจวอ้ายรีบมองไปทางคนคนนั้น สติของเธอโดนใบหน้าที่หล่อเหลาของคนคนนั้นดึงดูดทันที ผ่านไปสักพักกว่าจะตั้งสติกลับมาได้

เขาเป็นใคร?

"ผมรู้ ประธานหลินมีความสามารถ และยังเป็นหมอเทวดาหลินที่มีชื่อเสียง แต่ถึงจะเป็นหมอเทวดาหลิน ก็คงไม่สามารถถามเรื่องส่วนตัวของคนอื่นได้หรอกมั้ง? ผมจะเกี่ยวข้องกับใครยังไง นั่นมันเป็นเรื่องของผม มันคงไม่ได้เกี่ยวอะไรกับสมาคมหรอกมั้ง?" ฟู่เหิงยิ้มแล้วพูด

"ผมเข้าใจแล้ว"

หลินหยางพยักหน้าไม่พูดอะไรอีก

"ประธานหลิน ยังมีธุระอะไรอีกหรือเปล่า? ถ้าไม่มีผมไปได้หรือยัง?" ฟู่เหิงยิ้มแล้วถาม

"ไปได้แล้ว" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ประธานหลิน…" โจวอ้ายเริ่มรู้สึกร้อนรนแล้ว

แต่หลินหยางกลับนิ่งเฉย

จะปล่อยให้คนไร้ยางเดินจากไปแบบนี้เหรอ? เธอรู้สึกไม่พอใจมาก

"ประธานหลิน ไว้พบกันใหม่ก็แล้วกัน!"

ฟู่เหิงยิ้มแล้วพูด หันหลังคิดจะเดินจากไปทันที

แต่ตอนที่เขาเพิ่งเปิดประตู ตรงหน้าประตูมีชายฉกรรจ์คนหนึ่งยืนขวางทางอยู่ตรงนั้น

ฟู่เหิงรู้สึกอึ้ง รีบยิ้มแล้วพูด "รบกวนช่วยหลบทางด้วย!"

แต่วินาทีต่อมา

เพี๊ยะ!

มีฝ่ามือข้างหนึ่งเหวี่ยงตรงเข้ามา

บนใบหน้าของฟู่เหิงปรากฏให้เห็นรอยฝ่ามือสีแดงทันที แว่นของเขาโดนตบจนกระเด็น ร่างกายล้มลงไปกองกับพื้น

ผู้มาเดินเข้ามาแล้วปิดประตูโดยตรง

"คุณเป็นใคร?"

ฟู่เหิงถามด้วยความหวาดกลัว