สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 219

"คุณคิดว่าผมเป็นคนของตระกูลหลิน?"

หลินหยางหันไปมองหลิวหรูซือ

"มีเพียงคนของตระกูลหลินที่ลึกลับเท่านั้นถึงจะมีทักษะการแพทย์ที่แปลกประหลาดแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้น…ตระกูลหลินไม่ได้ร้ายกาจเพียงทักษะการแพทย์…" ในส่วนลึกของแววตาหลิวหรูซือปรากฏให้เห็นความกังวล ราวกับเธอกำลังนึกถึงเรื่องอะไรที่น่ากลัวมาก

"คุณคิดว่าถ้าผมเผชิญหน้ากับตระกูลหลิน ผมสามารถโค่นล้มพวกเขาได้หรือเปล่า?" หลินหยางยิ้มแล้วถามขึ้นอย่างกะทันหัน

หลังพูดจบ สีหน้าของหลิวหรูซือแข็งทื่อทันที

"เรื่องนี้…" เธออ้างปากแต่ไม่รู้ควรจะตอบยังไงดี

เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องแบบนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ

นั่นเป็นถึงตระกูลหลิน!

ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นตระกูลหลินที่อยู่ในเยี้ยนจิน!

ในแง่ของสถานะ ฝ่ายใต้ไม่คู่ควรที่จะเป็นเด็กถือรองเท้าให้ตระกูลหลินด้วยซ้ำ

"ฉันไม่รู้" สีหน้าของหลิวหรูซือมืดมนลงมา คำถามนี้เธอเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน

"อีกไม่นานคุณก็จะรู้เอง" หลินหยางกลับยิ้มแล้วพูด

หลิวหรูซือที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ ร่างกายสั่นสะท้านเหมือนโดนฟ้าผ่า…

"คุณหลิว ถ้าไม่มีอะไรแล้วเชิญลงจากรถเถอะ ถึงเวลาที่ผมควรจะกลับไปแล้ว หรือคุณจะตามผมไปเที่ยวเมืองเจียงเฉิน? ผมเป็นคนงานยุ่ง ไม่มีเวลาไปเดินเล่นกับคุณหรอก" หลินหยางพูด

หลิวหรูซือเพิ่งตั้งสติได้ เธอเม้มริมฝีปาก มองไปทางหลินหยางแล้วพูดเสียงเบา "คุณหลิน มีอยู่หลายเรื่องที่ฉันไม่เข้าใจ ฉันรู้สึกว่าคุณเป็นต้นกล้าชั้นเยี่ยม ถ้าให้เวลาคุณอีกสิบปี ฉันคิดว่าคุณมีคุณสมบัติพอที่จะงัดข้อกับตระกูลหลิน สิ่งที่คุณต้องทำในตอนนี้คือรวบรวมกำลัง ถ้าหากคุณสนใจ สามารถแวะมาเที่ยวที่มณฑลฮ่วยเทียน คุณย่าชื่นชมคุณมาก"

พูดจบ เธอเปิดประตูเดินลงจากรถโดยทิ้งกลิ่นน้ำหอมไว้

"รอก่อน"

ในตอนนั้นเอง หลินหยางเปิดปากพูด

"มีธุระอะไรอีกหรือเปล่าคุณหลิน?" หลิวหรูซือหันหน้าไปมองแล้วถาม

ใบหน้าที่สวยงามของเธอเพียงพอที่จะทำให้ผู้ชายทุกคนบ้าคลั่ง

ต้องยอมรับว่าออร่าที่อยู่บนตัวของหลิวหรูซือเกรงว่าแม้แต่ซูเหยียนก็เทียบไม่ได้

คงจะไม่มีผู้ชายคนไหนไม่ชอบเธออีกแล้วมั้ง?

"อ๋อ ไม่มีอะไร นี่เป็นเบอร์โทรศัพท์ของผม" หลินหยางหยิบปากกาและกระดาษออกมาจดหมายเลขโทรศัพท์ของตัวเองลง

"ฉันนึกว่าคนที่สูงส่งอย่างคุณหลินจะไม่ได้รับผลกระทบจากอารมณ์พวกนี้ซะอีก" หลิวหรูซือขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ทำไม? คุณคิดว่าผมจะจีบคุณเหรอ?" หลินหยางยิ้มพร้อมกับส่ายหัว

"แล้วคุณหลินให้ฉันทำไม?" หลิวหรูซือถาม

"ผมแค่อยากบอกคุณว่าถ้ารักษาโรคที่คุณเป็นอยู่ไม่ได้ คุณสามารถมาหาผมได้ตลอด แต่ต้องบอกไว้ก่อนว่าค่ารักษาของผมแพงมาก"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นดึงเบรคมือลงเหยียบคันเร่งออกไปทันที

ร่างกายของหลิวหรูซือสั่นเทา กำกระดาษแผ่นนั้นแน่น มองดูรถคันนั้นขับออกไปอย่างไม่เชื่อสายตา

"เขา…มองออก?"

หลิวหรูซือพูดพึมพำ รู้สึกสมองว่างเปล่าไปหมด

ต้องบอกก่อน กว่าจะตรวจวินิจฉัยพบอาการป่วยของเธอ คุณย่าของเธอใช้เวลาถึงสิบปี แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีความคืบหน้าแม้แต่นิดเดียว

แต่ทว่าหลินหยางกลับมองออกโดยไม่ต้องตรวจอะไรเลย

คิดถึงตรงนี้ หลิวหรูซือนึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหัน เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาใครบางคน

"หรูซือ มีอะไรหรือเปล่า? งานประชุมราชาแพทย์น่าสนใจไหม?" เสียงของราชาโอสถหวังฉือเซียงดังขึ้นจากปลายสาย

"คุณย่า บางทีอาจจะมีคนสามารถรักษาโรคของหนู…" ลังเลอยู่สักพัก หลิวหรูซือพูดด้วยความระมัดระวัง

"อะไรนะ? ที่เธอพูดมา…เป็นเรื่องจริงเหรอ?"

เสียงของราชาโอสถที่อยู่ปลายสายฟังดูตื่นเต้นมาก

.....

.....

สังเกตเห็นช่องทางติดต่อของหลิวหรูซือที่ใส่ไว้ในซองหอมด้านข้าง

หลินหยางมองดูกระดาษโน้ตที่อยู่ด้านในแล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

"เป็นคนที่ละเอียดอ่อนมาก แต่ทำไมตอนที่ฉันเอาเบอร์โทรให้เธอเธอต้องโกรธด้วย แล้วเธอให้ฉันแบบนี้หมายความว่ายังไง?"