สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2254

"นี่คือยาที่คุณทำขึ้นมาเหรอ?"

ชายชราถือยาของหลินหยางและสังเกตอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกล่าวด้วยเสียงหัวเราะ "ดูแล้วธรรมดามาก! พ่อหนุ่มหลิน ดูเหมือนว่าความพยายามของคุณจะสูญเปล่า"

"มาลองแข่งกันก่อนแล้วค่อยพูดดีกว่า อย่ามัวพูดไร้สาระอยู่เลย"

หลินหยางกล่าวพร้อมกับกินยาที่ชายชราโยนมาให้และจากนั้นก็กินยาที่ตัวเองเตรียมไว้กลืนเข้าไป

ชายชราก็ทำเช่นเดียวกัน

ทั้งสองต่างกลืนยาที่อีกฝ่ายทำขึ้นและนั่งขัดสมาธิอยู่เช่นนั้นเพื่อเฝ้ารอ

วินาทีนี้ ไม่มีใครรู้ได้ว่ายาที่อีกฝ่ายปรุงแต่งขึ้นมานั้นจะส่งผลอันตรายร้ายแรงแค่ไหนต่อตัวเอง และทำได้เพียงสวดภาวนาให้ยาของตัวเองสามารถหยุดยั้งอีกฝ่ายลงได้

หลังจากที่ยาถูกกลืนเข้าไปในลำคอ ทุกคนต่างรีบจับจ้องไปที่ทั้งสองคน

ทั้งสองยังคงนั่งขัดสมาธิโดยไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เกิดขึ้น

ราวกับว่ายาที่กลืนกินเข้าไปนั้นไม่ได้อันตรายถึงชีวิต

เวลาค่อยๆ ผ่านไปอย่างเชื่องช้า

ทว่าหัวใจของทุกคนกลับรู้สึกตื่นตระหนกและเคร่งเครียดอย่างมาก

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่จะดูว่าใครจะอดทนได้นานกว่ากัน และใครที่ทนไม่ได้ก็จะแสดงอาการออกมา!

และขณะนี้เอง ร่างกายของหลินหยางก็กระตุกพร้อมกับอ้าปากและอาเจียนออกมาเป็นเลือดสีดำจำนวนมาก

เลือดสาดกระเซ็นออกมาที่พื้นและมีควันปรากฏขึ้น ทำให้ทุกคนต่างพากันขนลุก

"หมอเทวดาหลิน?"

ทุกคนต่างตกใจจนหน้าถอดสี

หลินหยางยกมือขึ้นเพื่อแสดงให้เห็นว่าไม่ต้องเป็นกังวล ทว่าเขายังคงกระอักเลือดอย่างหนัก และเลือดสีดำนั้นก็ดูน่ากลัวอย่างมาก

เป็นได้ชัดว่าเขาถูกพิษจำนวนมหาศาลเข้าไป ไม่งั้นคงไม่อาเจียนออกมาเป็นสีนี้!

ยาเม็ดนั้นที่หลินหยางกินเข้าไป มันเป็นตัวยาที่น่าสะพรึงกลัวแค่ไหนกันนะ?

พ่ายแพ้อย่างราบคาบ

เขาไม่สามารถทนรับกับยาเม็ดนั้นของหลินหยางได้แม้แต่นิดเดียว!

การแข่งขันครั้งนี้ได้ตัดสินผู้แพ้ ผู้ชนะอย่างชัดเจน!

ชายชราทนไม่ได้และปากของเขายังคงกระอักเลือดออกมา ทว่าอาการสั่นสะท้านของร่างกายเขากลับเบาลง

แม้ว่าหญิงสาวจะไม่รู้ทักษะการแพทย์ แต่เธอก็ดูออกว่าหากเป็นแบบนี้ต่อไป ชายชราคงทนได้อีกไม่นานแล้ว

ท่ามกลางความสิ้นหวังนี้เอง เธอทำได้เพียงขอความช่วยเหลือจากหลินหยาง

"หมอเทวดาหลิน! อาจารย์ของฉันเป็นยังไงบ้าง? คุณรีบเอายาถอนพิษให้ฉันเอาไปช่วยชีวิตอาจารย์เถอะนะ!" เธอตะโกนสุดเสียงด้วยความร้อนรนกระวนกระวายใจ

แม้ว่าหลินหยางจะยังคงอาเจียนออกมาเป็นเลือดสีดำ ทว่าสีหน้าของเขากลับปกติมาก หลังจากอาเจียนครั้งที่ห้าผ่านไป หลินหยางก็สามารถลุกขึ้นยืนได้

"ให้ผมช่วยชีวิตเขา? ก็ได้ มอบของสิ่งนั้นมาให้ผมสิ!" หลินหยางเช็ดคราบเลือดที่มุมปากพร้อมกับกล่าวออกมา