สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2263

"มัวทำอะไรกันอยู่? ฉันบอกให้พวกแกไสหัวออกไปไม่ได้ยินหรือไง? เรื่องที่นี่ไม่เกี่ยวข้องกับพวกแกแล้ว ไสหัวออกไปให้หมด อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลาช่วยชีวิตคุณปู่มู่!" หานซ่าวจ้องเขม็งไปที่หลินหยางพร้อมกับตะคอกใส่

หลินหยางแสดงสีหน้าเคร่งขรึม "ผมกำลังทำการรักษาให้ผู้อาวุโสคนนี้อยู่ จู่ๆ คุณก็เข้ามาขัดจังหวะแบบนี้ คุณไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องที่อันตรายมากเลยอย่างนั้นเหรอ?"

"แกเป็นใครกัน? กล้ามาพูดจาแบบนี้กับฉันงั้นเหรอ? รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นฉันจัดการแกแน่!" หานซ่าวหงุดหงิดมากพร้อมกับหยิบปืนออกมา

หลินหยางโมโหและเมื่อเขาลุกขึ้น หวางเฉียงที่อยู่อีกฝั่งก็วิ่งเข้ามา

"หมอเทวดาหลิน อย่าโกรธไปเลยครับ คนนี้คือหลานบุญธรรมของผู้บัญชาการมู่! อาจเป็นเพราะเขาเป็นห่วงผู้บัญชาการมากเกินไป ทำให้เขาแสดงปฏิกิริยาแบบนี้ คุณอย่าถือโทษโกรธเคืองเลย!" หวางเฉียงพูดเกลี้ยกล่อมอย่างเหงื่อตก

หากหลินหยางและหานซ่าวมีเรื่องกันจริง เช่นนั้นต้องแย่แน่

ไม่ว่าใครเสียเปรียบ ถึงอย่างไรหวางเฉียงคงต้องแย่แน่

หลินหยางโมโหมาก ทว่าอีกฝ่ายคือหลานบุญธรรมของผู้บัญชาการมู่และเขาก็พูดแล้วว่าสามารถช่วยผู้บัญชาการมู่ได้ ฉะนั้นหลินหยางจึงไม่จำเป็นต้องเข้าไปยุ่งเรื่องในครอบครัวของพวกเขาอีก

"หวางเฉียง ไม่ใช่ว่าผมไม่ยอมช่วย แต่เพราะอีกฝ่ายไม่ยอมให้ผมช่วย เรื่องนี้จะโทษผมไม่ได้ รอให้กลับถึงเจียงเฉิน คุณต้องอธิบายเรื่องนี้กับคุณโจวให้ละเอียด" หลินหยางกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"ครับ ครับ หมอเทวดาหลิน เรื่องนี้ไม่โทษคุณเลยครับ" หวางเฉียงกล่าว

หลินหยางหันหลังเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก

หานซ่าวรีบหันไปยิ้มให้กับชายผมทองพร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้ม "หมอฟลอเรสเริ่มลงมือได้เลยครับ"

"โอเค คุณหาน ไม่ต้องเป็นกังวล ผมมีประสบการณ์และเชี่ยวชาญเรื่องนี้มาก"

ชายผมทองรีบจัดแจงทีมงานของตัวเองเข้าทำการรักษา

หลังจากออกมาจากคฤหาสน์ในเกาะไป๋จี๋ หลินหยางก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เขาไม่รู้ว่าหมอฟลอเรสอะไรนั่นจะใช้วิธีไหนในการช่วยชีวิตผู้บัญชาการมู่ แต่สำหรับเขาแล้ววิธีที่จะช่วยชีวิตผู้บัญชาการมู่ได้นั้นมีเพียงทางเดียวเท่านั้น แต่ก็ใช่ว่าจะได้ผลเสมอไป

ตอนนี้ได้ผ่านช่วงเวลาที่ดีที่สุดในการรักษาไปแล้ว หากคิดจะรักษาอีกคงเป็นไปได้ยาก

ช่างเถอะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาอีกแล้ว

"หมอเทวดาหลิน เรากลับเจียงเฉินกันเถอะครับ" หวางเฉียงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"อืม"

หลินหยางพยักหน้า

แต่ขณะนี้เอง บรรดาหมอที่ออกไปก่อนหน้านี้ก็วิ่งเข้ามา

"หมอเทวดาหลิน เดี๋ยวก่อน!" ชายชราที่สวมชุดธรรมดาก่อนหน้านี้ร้องเรียก

"ผู้อาวุโส มีธุระอะไรเหรอครับ?" หลินหยางหันไปถาม

ชายชราก้มโค้งคำนับพร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้ม "หมอเทวดาหลิน เมื่อสักครู่ต้องขอบคุณมากที่ลุกขึ้นพูดแทน ไม่งั้นผมคงแย่แน่"

"คุณไม่จำเป็นต้องคิดมากเรื่องนั้นเลย เหตุการณ์เมื่อสักครู่ ไม่ว่าใครก็ยินดียื่นมือเข้าช่วย คุณไม่ต้องเก็บเอาไปคิดมากหรอก" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"คิดไม่ถึงเลยว่าหมอเทวดาหลินที่ยังหนุ่มและอายุน้อยเพียงนี้จะมีทักษะการแพทย์ที่สูงส่ง แถมยังเป็นคนดีขนาดนี้ น่าชื่นชมมาก น่ายกย่องมากจริงๆ!" ชายชรากล่าวด้วยรอยยิ้ม "หมอเทวดาหลิน ในเมื่อที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรสำหรับพวกเราแล้ว ไม่งั้นเราไปหาที่นั่งดื่มน้ำชานอกเกาะกันสักหน่อยดีไหม?"

เมื่อพูดจบ หลินหยางก็ลังเลเล็กน้อย

ทว่าบรรดาหมอทั้งหลายต่างเฝ้ามองด้วยสายตาแห่งความคาดหวัง ทำให้เขารู้สึกทำตัวไม่ถูก

เพราะทุกคนดูเหมือนจะเป็นผู้อาวุโสของหลินหยางด้วยกันทั้งสิ้น

เมื่อถูกจับจ้องด้วยสายตาแบบนี้ หลินหยางก็เลยใจอ่อน

"ก็ดีเหมือนกัน งั้นก็ไปนั่งดื่มชากันสักประเดี๋ยวแล้วกัน!" หลินหยางพยักหน้าตอบตกลง

"ดีเหลือเกิน!"

ทุกคนต่างพากันดีใจและพากันมุ่งหน้าออกจากเกาะ

ภายในห้อง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน