สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2295

ทุกคนต่างมองไปที่หลินหยางอย่างเหลือเชื่อ

"หมอเทวดาหลิน ใครกันทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้?"

"เทพอัคคีแอบรักษาตัวอยู่ที่นี่ และคนที่รู้เรื่องนี้ก็มีไม่มาก ใครกันนะ?"

บรรดาผู้อาวุโสต่างพากันบ่นพึมพำ

"ผมไม่รู้ ตอนนี้ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายคือศัตรูของพวกคุณไหม พวกคุณต้องรู้ว่า หากอีกฝ่ายต้องการทำร้ายเทพอัคคีจริงก็คงเอาเรื่องนี้ไปบอกคนของแดนมรณะ ให้คนของแดนมรณะมาจัดการเทพอัคคีและยังสามารถกำจัดผมไปด้วยอีกคน ทว่าพวกเขากลับไม่ทำแบบนั้น แต่กลับใช้วิธีการนี้จัดการกับเทพอัคคี ทำให้เขาเสียสติคลุ้มคลั่งควบคุมตัวเองไม่ได้...น่าแปลกมาก! พวกเขาคิดจะทำอะไรกันแน่?" หลินหยางขมวดคิ้วและรู้สึกว่าต้องมีอะไรไม่ดีในเรื่องนี้อย่างแน่นอน

ทว่าเขาคิดเท่าไรก็นึกไม่ออก

"หมอเทวดาหลิน งั้นคืนนี้เราจะเปลี่ยนเวรกันคอยเฝ้าดูแลเทพอัคคี พร้อมกับส่งลูกศิษย์ออกไปลาดตระเวนบริเวณโดยรอบ หากยังมีใครคิดทำอะไรบ้าๆ เราจะจัดการจับตัวเขาอย่างแน่นอน!" ผู้อาวุโสคนหนึ่งกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"คงต้องเป็นแบบนั้น"

หลินหยางพยักหน้าและหันไปมองชวี่เทียน "ชวี่เทียน คุณก็ส่งคนไปคอยเฝ้ารักษาการณ์ตามจุดต่างๆ รวมถึงที่นี่ด้วย และคอยดูแลให้เทพอัคคีได้รับการพักผ่อนอย่างดี!"

"ครับ ประธานหลิน!

ชวี่เทียนพยักหน้า

จากนั้นหลินหยางก็เดินออกจากห้องไป

เกิดเรื่องแปลกประหลาดติดต่อกันจำนวนมาก ทำให้หลินหยางรู้สึกหมดแรงเล็กน้อย

หลินหยางถอนหายใจพร้อมกับคืนร่างกลับเหมือนเดิมและเดินเข้าไปในบ้าน

ประตูถูกเปิดออก

ซูเหยียนกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา

นานๆ ทีเธอจะสวมแว่นตาขอบตา ดูแล้วช่างสงบนิ่งและท่าทางที่สวยงามนี้ทำให้ไม่กล้ารบกวน

"คุณกลับมาแล้ว?"

ซูเหยียนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มออกมา

เธอคุ้นชินกับการไม่ได้เจอหลินหยางหลายวัน แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าหลินหยางทำอะไรบ้าง ทว่าเมื่อนึกถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นทุกวันของสามีตัวเอง ทำให้ซูเหยียนรู้สึกดีใจและมีความสุขอย่างมาก

"กินข้าวหรือยัง? ออกไปหาอะไรกินกันไหม?" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"คุณหิวเหรอคะ? ฉันทำให้คุณกินก็ได้ค่ะ อย่าไปกินข้าวข้างนอกเลย อาหารข้างนอกไม่สะอาดเท่าไร!"

ซูเหยียนลุกขึ้นและเดินเข้าครัวไป

หลินหยางตกใจเล็กน้อยและเมื่อเห็นเงานั้นที่อยู่ในห้องครัวก็รู้สึกซาบซึ้งใจและมีความสุขอย่างมาก

เขานั่งลงที่โซฟาพร้อมกับถอนหายใจด้วยความรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก

หรือว่านี่จะเป็นสิ่งที่เขาใฝ่ฝันมาตลอด

"ฮัลโหล? อ้อ! อ้อ! ค่ะ ฉันรู้แล้ว!"

ขณะนี้เอง ซูเหยียนที่อยู่ในครัวก็รับโทรศัพท์และเวลาผ่านไปเธอก็โผล่หน้าออกมา "หลินหยาง! ช่วยอะไรฉันหน่อย"

"อะไรเหรอ?"

"น้องสาวของฉันมาถึงแล้ว คุณลงไปรับเธอหน่อยสิ" ซูเหยียนกล่าว

"น้องสาวของคุณ?"

หลินหยางตกใจและมองเธออย่างประหลาดใจ "คุณมีน้องสาวตั้งแต่เมื่อไร?"

"เป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน เป็นเด็กที่แม่ฉันรับเป็นแม่ทูนหัว เธอเป็นหลานสาวของแม่ทูนหัวของแม่ฉันน่ะ ตอนเด็กๆ เราเล่นด้วยกันอยู่บ่อยๆ ครั้งนี้เธอยังหางานไม่ได้ตั้งแต่เรียนจบมา ก็เลยมายื่นใบสมัครที่เจียงเฉิน ฉันอยากให้เธอมาลองช่วยงานที่บริษัทดูน่ะ" ซูเหยียนกล่าวขณะกำลังผัดอาหาร

"แบบนี้นี่เอง" หลินหยางพยักหน้า "แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ผมจะลงไปรับเธอเดี๋ยวนี้เลย"

"น่าจะอยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าตึก เหมือนว่าจะสวมเสื้อกันหนาวสีแดง! คุณไปถึงก็ตะโกนเรียกเย่ซินอวี่ก็ได้"

"อืม!"

หลินหยางพยักหน้าและรีบลงไปที่ป้ายรถเมล์หน้าตึกทันที

เมื่อตกกลางคืนของฤดูใบไม้ร่วง เมืองเจียงเฉินจะหนาวเย็นมาก

หลินหยางเดินค่อนข้างเร็ว

แต่พอใกล้ถึงป้ายรถเมล์ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้

อีกอย่าง คนที่มีความสามารถมากขนาดนี้ ทำไมถึงต้องมาหางานทำที่เจียงเฉิน?

เธอมาที่นี่...ไม่ใช่เพราะมาหางานทำอย่างเดียวแน่นอน คาดว่าน่าจะมีจุดประสงค์อื่นอีก

หลินหยางครุ่นคิดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ไม่สนใจแล้ว ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นยังไง ขอเพียงแค่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเสี่ยวเหยียนและตัวเองก็ไม่ต้องไปสนใจเธอ

ไม่นานทั้งสองก็กลับมาถึงในบ้าน

"ซินอวี่ เธอมาได้จังหวะพอดีเลย เร็วเข้า รีบไปล้างมือมากินข้าวกัน" ซูเหยียนถือถ้วยน้ำซุปเดินออกมาจากห้องครับและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"พี่เหยียน!"

เย่ซินอวี่ร้องเรียกด้วยความดีใจและวิ่งเข้าไปกอดซูเหยียน

"พี่เพิ่งจะทำกับข้าวเสร็จ สกปรกเลยเห็นไหม!" ซูเหยียนกล่าวอย่างอ่อนโยน

"พี่คะ ไม่เจอกันไม่กี่ปี แต่พี่ก็ยังสวยเหมือนเดิมเลย ไม่สิ พี่สวยขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย...." เย่ซินอวี่กอดหอมซูเหยียนและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"เด็กบ้า รีบไปล้างมือมากินข้าวเร็วเข้า" ซูเหยียนกล่าว

"ได้เลย"

เย่ซินอวี่วิ่งเข้าไปในห้องครัวอย่างดีอกดีใจ

ทั้งสามนั่งรับประทานอาหารด้วยกันพร้อมหน้า

"ซินอวี่ คนนี้คือหลินหยางสามีของพี่เอง นับว่าเพิ่งได้เจอกันครั้งแรก มีอะไรก็พูดคุยกันได้ตามสบายเลยนะ" ซูเหยียนคีบปีกไก่ให้เย่ซินอวี่พร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"พี่คะ พี่ออกจะสวยขนาดนี้ ทำไมถึงเลือกคนแบบนี้เป็นสามีได้? ฉันดูแล้วเขาไม่ได้หล่อ ไม่มีกล้ามเนื้อ ได้ยินมาว่าเขาก็ไม่ได้รวยอะไรเลย ทำไมพี่ถึงเลือกเขา?" เย่ซินอวี่อ้าปากกินอาหารอย่างมูมมามพร้อมกับกล่าวออกมา

ดูไม่ออกเลยว่าเธอออกจะน่ารักขนาดนี้ ทว่าท่าทางการกินของเธอนั้นตะกละมูมมามอย่างมาก

"กินช้าๆ หน่อย เป็นสาวเป็นนางทำไมถึงไม่ระวังเลย" ซูเหยียนหัวเราะโดยไม่ตอบคำถามของเธอ

เย่ซินอวี่มองเธอด้วยความสงสัยและจากนั้นก็หันไปมองหลินหยางที่นั่งกินข้าวโดยไม่พูดไม่จาอะไรพร้อมกับกล่าว "พี่คะ หรือว่าพี่จะถูกเขาหลอก?"