สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2307

การหายตัวไปของเทพอัคคี ทำให้เกิดลางสังหรณ์ขึ้นในใจของหลินหยาง

อีกฝ่ายเป็นใครกัน?

ทำไมต้องจับตัวเทพอัคคีไปด้วย?

จุดประสงค์ของพวกเขาคืออะไร?

หรือเพราะต้องการจัดการกับตัวเอง?

คนของลัทธิปีศาจสวรรค์เป็นคนทำ?

หรือว่า...เป็นการกระทำของแดนมรณะ?

เรื่องทั้งหมดนี้ทำให้หลินหยางกระวนกระวายใจอย่างมาก

ศัตรูที่มีความเก่งกาจและแข็งแกร่งทำให้ยากที่จะป้องกันได้....

"ดูเหมือนว่าต้องเตรียมตัวไว้แต่เนิ่นๆ"

หลินหยางพึมพำและสั่งให้เฉาซงหยางและหยวนซิงจัดการเรื่องการตรวจสอบ ส่วนตัวเองนั้นก็หมกมุ่นกับการทำยาอายุวัฒนะอย่างตั้งใจ

ตอนนี้ก็มีหินวิเศษเทียนฟางมาครองแล้ว เขาจำเป็นต้องใช้หินวิเศษนี้เพื่อนำไปปรุงกลั่นอาอายุวัฒนะพิเศษจำนวนหนึ่งในยามฉุกเฉิน

เขาสังหรณ์ใจว่าจะมีพายุที่โหมกระหน่ำมาเยือนในไม่ช้า!

ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงได้เวลาลองตัวยาเหล่านั้นแล้ว....

...

เมืองหลงชวน ตระกูลเย่

เย่ซินอวี่กลับไปถึงบ้านด้วยความหดหู่

ตระกูลเย่ในตอนนี้ก็เหมือนกับปกติที่มีคนเข้าออกจำนวนมากและไม่ขาดสาย

ทุกคนต่างมารวมกันที่ห้องโถงเพื่อปรึกษาหารือกัน

สีหน้าของทุกคนต่างเศร้าหมองและวิตกกังวล

ต่อให้ไม่ได้ไปนั่งฟัง เย่ซินอวี่เองก็รู้ว่าพวกเขากำลังพูดคุยกันเรื่องอะไร

"สุดท้ายแล้วฉันก็ช่วยอะไรไม่ได้เลยเหรอ?" เย่ซินอวี่ล้มตัวนอนลงและพึมพำกับตัวเอง

"ซินอวี่ เธออยู่บ้านไหม? ซินอวี่?"

ขณะนี้เอง เสียงร้องเรียกเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

เย่ซินอวี่ลุกขึ้นทันทีและรีบผลักประตูวิ่งออกไป

"จาวเอ๋อร์! เธอมาที่นี่?" ในที่สุดใบหน้าที่เศร้าสร้อยของเย่ซินอวี่ก็กลับมายิ้มได้อีกครั้ง

ผู้ที่ยืนอยู่หน้าประตูเป็นผู้หญิงที่สง่างามในชุดกระโปรงสั้นสีแดง ผู้หญิงคนนี้รูปร่างหน้าตาดีและแต่งหน้าจัดจ้าน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ดูมีเสน่ห์อย่างมาก

นี่คือเพื่อนสนิทของเย่ซินอวี่

หญิงคนนั้นเดินเข้ามาและจับมือของเย่ซินอวี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม "ซินอวี่ ฉันได้ยินว่าเธอบุกไปขโมยดอกบัวขาวล้างโลกถึงเจียงเฉิน เป็นยังไงบ้าง? ได้ดอกบัวขาวล้างโลกมาไหม?"

ตระกูลสุ่ยในเมืองหลงชวนนั้นถือเป็นผู้นำและมีอำนาจอยู่แล้ว อย่างไรก็ตามอำนาจที่ว่านี้ก็เพิ่งจะได้รับการยอมรับมากว่าสิบปีมาแล้ว ซึ่งเป็นอะไรที่ไม่มีใครกล้าเทียบได้

เหตุผลง่ายมาก!

ตระกูลสุ่ยมีบุคคลที่มีความสามารถและแข็งแกร่งอย่างมากคนหนึ่ง!

เพียงแค่มีบุคคลนี้อยู่ใครก็ไม่สามารถทำอะไรตระกูลสุ่ยได้! ซึ่งถือเป็นการครองงำเมืองหลงชวนโดยตรง แม้แต่ตระกูลเย่ก็ไม่อาจรับมือได้...

และบุคคลนี้คือพี่ชายของสุ่ยไท่จื่อ

แม้ว่าพี่ชายของเขาจะเดินทางและฝึกฝนอยู่ภายนอกตลอดเวลาและแทบไม่ได้กลับไปที่ตระกูลเลย ดังนั้นตำแหน่งผู้นำตระกูลจึงตกไปอยู่ที่สุ่ยไท่จื่อโดยปริยาย

"หากได้รับความช่วยเหลือจากสุ่ยไท่จื่อ นั่นก็หมายความว่าพี่ชายของสุ่ยไท่จื่อก็ยืนข้างตระกูลเย่ พี่ชายเขาแข็งแกร่งและน่าเกรงขามมากแค่ไหน เธอคงรู้ดีใช่ไหม? หากทำให้เขาคนนั้นมายืนข้างตระกูลเย่ได้ ทั้งอาณาจักรมังกรจะยังมีใครกล้าลงมือกับตระกูลเย่ของเธออีก?" หลิ่วจาวเอ๋อร์กล่าวอย่างระมัดระวัง

"จาวเอ๋อร์ เธอรู้ความคิดของสุ่ยไท่จื่อ ก่อนหน้านี้เขาก็แสดงออกให้เห็นว่าเขารู้สึกดีกับฉัน คราวก่อนเขายังวางแผนคิดจะ....หากพี่สาวของฉันมาไม่ทัน ฉันเกรงว่า....เกรงว่า....เฮ้อ จาวเอ๋อร์ ผู้ชายคนนี้ไม่ต่างกับงูพิษ ถ้าฉันไปขอความช่วยเหลือจากเขา...ฉันไม่ถูกเขากลืนกินไปทั้งตัวหรอกเหรอ? แบบนั้นก็เท่ากับส่งตัวเองไปเข้าปากเสือน่ะสิ" เย่ซินอวี่กล่าวอย่างลำบากใจ

"เฮ้อ เรื่องนี้จะโทษสุ่ยไท่จื่อก็ไม่ได้ เรื่องคราวก่อนเขาไม่ได้เป็นคนวางแผน แต่เพราะลูกน้องของเรารู้ถึงความคิดของเขาที่มีต่อเธอ ก็เลยตัดสินใจด้วยตัวเอง สุ่ยไท่จื่อเคยบอกให้ฉันมาอธิบายให้ธอฟัง แต่เธอก็ไม่เชื่อ"

"แต่...."

"ปัดโธ่ ซินอวี่ เธออยากช่วยตระกูลเย่จริงหรือเปล่า? ถ้าอยากละก็รีบไปหาสุ่ยไท่จื่อดู ลองดูว่าเขาจะว่ายังไง หากสุ่ยไท่จื่อยังคิดจะทำมิดีมิร้ายกับเธออีก หรือใช้เรื่องนี้เพื่อบีบบังคับให้เธอทำเรื่องที่ไม่อยากทำ งั้นเธอก็เดินออกมาแค่นั้นเอง เธอเป็นคุณหนูของตระกูลเย่นะ ต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก เขาจะกล้าทำอะไรเธอได้ยังไง? ถ้าเราไปแล้วเขาสามารถช่วยเราได้ นั่นก็ถือเป็นเรื่องดีมากเลยนะ" หลิ่วจาวเอ๋อร์กล่าว

เพียงแค่คำพูดนี้ก็ทำให้เย่ซินอวี่รู้สึกกดดัน

เธอเม้มปากและกัดฟันด้วยแววตามุ่งมั่น "ตกลง! งั้นเราลองดูสักตั้งแล้วกัน!"

หลิ่วจาวเอ๋อร์หรี่ตาลงด้วยแววตาที่เปล่งประกายอันน่าประหลาด