สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2306

ไม่มีทางขโมยดอกบัวขาวล้างโลกได้แน่นอน

ด้วยความสามารถของเย่ซินอวี่แล้วนั้น แม้ว่าเธอพอจะมีความสามารถอยู่บ้าง แต่ที่นี่คือเจียงเฉิน ทุกการกระทำของเธอล้วนถูกจับตามอง ฉะนั้นความสามารถเพียงแค่นั้นไม่มีประโยชน์อะไรเลย

ท่ามกลางภาวะกดดัน เย่ซินอวี่จึงจำเป็นต้องตามวีรบุรุษทั้งสองของตระกูลเย่กลับไป

เธอโทรหาซูเหยียนเพื่อบอกลาและบอกว่าไม่มีงานที่เหมาะกับเธอ จึงกลับบ้านไปก่อน

ซูเหยียนรู้สึกประหลาดใจ เดิมเธออยากยื้อให้อยู่ต่ออีกสองสามวัน ทว่ากลับถูกเย่ซินอวี่ปฏิเสธไป

ซูเหยียนไม่เข้าใจ เมื่อกลับมาถึงก็ได้ถามหลินหยางด้วยความสงสัย เธอคิดว่าหลินหยางทำให้เย่ซินอวี่โมโหจนหนีกลับไป ทำให้หลินหยางต้องคอยอธิบายให้เข้าใจอยู่นาน

"เสี่ยวเหยียน ผมไม่ได้ทำให้ซินอวี่โกรธแล้วหนีกลับไปจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อก็โทรไปถามซินอวี่ได้" หลินหยางกล่าวอย่างลำบากใจ

เมื่อเห็นหลินหยางทำหน้าจริงจังและเคร่งขรึม ในที่สุดซูเหยียนก็พยักหน้า "ก็ได้ งั้นฉันเชื่อคุณ! ฉันไม่โทรไปถามแล้ว ในเมื่อซินอวี่อยากกลับไป แสดงว่าเธอต้องมีเหตุผลของเธอ เด็กผู้หญิงอย่างเธอก็ไม่ใช่คนที่คุณสามารถควบคุมได้"

"ใช่"

หลินหยางหัวเราะ

"คุณไปนั่งดูทีวีตรงนั้นก่อน เดี๋ยวฉันจะไปทำอาหารให้ทาน" ซูเหยียนกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์พร้อมกับหันหลังเดินเข้าไปในครัว

หลินหยางหยิบรีโมทขึ้นมาอย่างสบายใจ

ขณะที่เขากำลังจะกดรีโมทเปิดทีวีนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

หลินหยางขมวดคิ้วและหยิบโทรศัพท์ออกมารับสาย

เมื่อรับสาย เสียงของชวี่เทียนที่อยู่ปลายก็ดังขึ้นอย่างร้อนใจ "ประธานหลิน เกิดเรื่องแล้วครับ!"

"เกิดอะไรขึ้น?" สีหน้าของหลินหยางเปลี่ยนไปพร้อมกับลุกขึ้นถามอย่างเคร่งเครียด

"เทพอัคคีหายไปแล้ว" ชวี่เทียนแทบร้องไห้ออกมา

"อะไรนะ?"

หลินหยางทำหน้าเคร่งเครียด

"คุณเป็นอะไรไป?"

ซูเหยียนที่อยู่ในครัวได้ยินเสียงผิดปกติจึงได้โผล่หน้าออกมาถาม

"เสี่ยวเหยียน ผมมีธุระสำคัญที่ต้องจัดการ คุณกินข้าวไปก่อนนะ"

หลินหยางรีบหยิบเสื้อคลุมและวิ่งออกไป

ซูเหยียนถือตะหลิวผัดอาหารด้วยความงุนงง

"ผู้ชายคนนี้....ทำไมถึงดูมีความลับอะไรแบบนี้?"

.....

เมื่อหลินหยางมุ่งหน้ามาถึงสถาบันการแพทย์พรรคซวยอี ที่นี่ก็ได้โกลาหลวุ่นวายอย่างมาก

ผู้คนของเกาะเสินหั่วต่างมารวมตัวกันในอาคารที่เทพอัคคีพักฟื้น

ผู้อาวุโสจำนวนหนึ่งต่างนั่งร้องไห้คุกเข่าลงกับพื้นด้วยความเสียใจและเจ็บปวด

บรรยากาศนั้นดูโศกเศร้า

"หมอเทวดาหลินมาแล้ว!"

ขณะนี้เอง ใครคนหนึ่งก็ร้องตะโกนออกมา

ทุกคนต่างมองไปที่คนที่เดินเข้ามา

จากนั้นก็เห็นหมอเทวดาหลินเดินเข้ามาอย่างเคร่งเครียด

บรรดาผู้อาวุโสต่างหันไปมอง

"หมอเทวดาหลิน ได้โปรดส่งคนไปตามหาเทพอัคคีด้วยเถอะ! รีบส่งคนไปตามหาอาจารย์!"

"เราได้ส่งคนออกไปตามหาเทพอัคคีแล้ว แต่จำนวนมากไม่พอแน่ หมอเทวดาหลิน ได้โปรดออกหน้าเพื่อส่งคนออกตามหาอาจารย์ด้วยเถอะ!"

"หมอเทวดาหลิน..."

ทุกคนต่างร้องตะโกนออกมา

หลินหยางมองไปยังห้องพักฟื้นที่ว่างเปล่าและถามอย่างเคร่งขรึม "เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมจู่ๆ เทพอัคคีถึงได้หายตัวไปแบบนี้?"

"เราก็ไม่รู้เหมือนกัน!"

"วันนี้หลังจากอาจารย์กินยาเข้าไปก็นอนหลับทันที เราก็คอยเฝ้าอยู่ที่นี่ตลอด แต่หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมงในห้องก็เกิดเสียงประหลาดดังขึ้น เมื่อเราเข้ามาถึง อาจารย์ก็ไม่อยู่แล้ว!"

บรรดาผู้อาวุโสร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา

"ไม่เจอ? ทั้งตึกนี้ล้วนเป็นคนของพวกคุณ ทำไมจู่ๆ เทพอัคคีถึงได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยได้?" หลินหยางขมวดคิ้วถาม

"หรือว่าเขาจะกระโดดออกไปทางหน้าต่าง?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน