สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2309

"ดี! ดีมาก! คุณหนูเย่พูดจริงทำจริง! เรื่องของตระกูลเย่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม!" สุ่ยไท่จื่อมองไปที่ไข่มุกพระจันทร์แดงที่อยู่ในมือของเย่ซินอวี่ แต่กลับไม่รับเอาไว้ ทว่ากลับยิ้ม "คุณหนูเย่ คุณได้รับบาดเจ็บสาหัส ยังไงรีบกลับไปรักษาตัวจะดีกว่า ผมเองก็จะได้เตรียมตัวประกาศออกไปให้ทุกคนได้รับรู้ว่าตั้งแต่วันนี้ไปตระกูลเย่และตระกูลสุ่ยถือเป็นพันธมิตรต่อกัน! หากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป คนเหล่านั้นจะต้องไม่กล้าทำอะไรตระกูลเย่แน่"

"ขอบคุณมากพี่ไท่จื่อ!" เย่ซินอวี่รู้สึกตื่นเต้นดีใจและรีบยื่นไข่มุกพระจันทร์แดงออกไป "พี่ไท่จื่อ รับเอาไว้สิ"

"สิ่งนี้เก็บไว้ที่คุณก่อน ดูคุณร่างกายอ่อนล้าขนาดนี้ ไข่มุกพระจันทร์แดงสามารถกระตุ้นพละกำลังให้กลับมาเป็นปกติได้ ใส่มันเอาไว้ แผลที่ร่างกายจะได้หายไวๆ"

"เก็บไว้ที่ฉัน? เอ่อ...ไม่เหมาะกระมัง? ของสิ่งนี้ถูกวางไว้ที่หอบรรพชนของตระกูลสุ่ย แสดงว่ามันจะต้องมีค่าอย่างมาก ฉันรับไว้ไม่ได้หรอก!" เย่ซินอวี่รีบปฏิเสธ

"นี่ เราทั้งสองก็เป็นพันธมิตรกันแล้ว ไม่เห็นจะแปลกเลย? หรือว่า...คุณไม่เชื่อใจผม?"สุ่ยไท่จื่อรู้สึกโกรธเล็กน้อย

"แต่..." เย่ซินอวี่เม้มริมฝีปากและไม่รู้ว่าควรอธิบายยังไง

"ซินอวี่ เธอคงไม่ได้คิดว่าพี่ไท่จื่อจะทำร้ายเธอใช่ไหม?" หลิ่วจาวเอ๋อร์ขยับเข้ามาถาม

"ไม่ใช่ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น..." เย่ซินอวี่กล่าว

"ฉันว่าเธอต้องกังวลเรื่องนี้แน่ๆ เธอวางใจได้เลย ฉันอยู่ตรงนี้ไง! ฉันสามารถเป็นพยานให้เธอได้ว่าของสิ่งนี้พี่ไท่จื่อเป็นคนบอกให้เธอไปหยิบมา คนของตระกูลสุ่ยคนไหนจะกล้าพูดอะไร? อีกอย่างพี่ไท่จื่อเป็นใคร? เขาเหรอจะทำร้ายเธอ? เธอคิดมากเกินไปแล้ว!" หลิ่วจาวเอ๋อร์ส่ายหน้า

"จาวเอ๋อร์ พี่ไท่จื่อ ฉันไม่ต้องการสิ่งนี้จริงๆ วันนี้ฉันมาขอความช่วยเหลือจากพี่ไท่จื่อ ไม่ใช่มาเอาของจากตระกูลสุ่ย หากพี่ไท่จื่อยังคิดจะมอบสิ่งนี้ให้กับฉัน งั้นฉันคงจำเป็นต้องนำสิ่งนี้กลับไปวางที่เดิม"

เย่ซินอวี่ไม่พูดเปล่า จากนั้นก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในหอบรรพชน

"ก็ได้คุณหนูเย่ คุณเอาไข่มุกพระจันทร์แดงมาให้ผม!" สุ่ยไท่จื่อตะโกนเรียกด้วยแววตาแปลกประหลาด

"พี่ไท่จื่อ..."

"ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่เชื่อใจผมเท่าไร แต่ก็ดี เป็นผู้หญิงก็ควรระมัดระวังตัวเป็นธรรมดา งั้นผมจะเก็บไข่มุกพระจันทร์แดงนี้ไว้เอง คุณหนูเย่ คุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ!" สุ่ยไท่จื่อกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"อืม"

เย่ซินอวี่พยักหน้าและจากนั้นก็ก้มศีรษะให้สุ่ยไท่จื่อ "พี่ไท่จื่อ ต้องรบกวนด้วยนะคะ!"

"วางใจได้ ผมไม่มีทางผิดคำพูด รีบกลับไปเถอะ" สุ่ยไท่จื่อกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"อืม!"

เย่ซินอวี่พยักหน้าและหันหลังเดินออกไป

หลิ่วจาวเอ๋อร์ไม่ได้เดินตามออกไป แต่กลับยืนอยู่ข้างสุ่ยไท่จื่อและแอบมองเงียบๆ

เมื่อเย่ซินอวี่เดินออกไปไกล เธอก็หัวเราะออกมาเสียงดังและโน้มตัวไปในอ้อมแขนของสุ่ยไท่จื่อ

"พี่ไท่จื่อ เธอกลับไปแล้ว ถือว่าประสบความสำเร็จแล้วใช่ไหม?"

"แน่นอน! ฉันจะให้ราลวัลเธอย่างงาม!" สุ่ยไท่จื่อโอบเอวของหลิ่วจาวเอ๋อร์อย่างไม่เกรงใจและกล่าวด้วยรอยยิ้ม "ประเดี๋ยวกลับไปที่คฤหาสน์กับฉัน เธออยากกินเยอะแค่ไหน ฉันจะป้อนเธอเอง!"

"ปัดโธ่พี่ไท่จื่อ คนบ้า!" หลิ่วจาวเอ๋อร์ถามอย่างออดอ้อน "แต่พี่ไท่จื่อ ครั้งนี้เย่ซินอวี่หนีไม่พ้นแน่! พี่อยากได้เธอมาครองจริงเหรอ?"

"ได้เธอมาครอง? ฮึ เธอคิดว่าฉันขาดผู้หญิงเหรอ? จุดประสงค์ของฉันไม่ใช่เย่ซินอวี่สักหน่อย! แต่เป็น...ทั้งตระกูลเย่!"

สุ่ยไท่จื่อหรี่ตาลงและนำไข่มุกพระจันทร์แดงใส่ในมือหลิ่วจาวเอ๋อร์

"รู้ใช่ไหมว่าควรทำยังไง?"

"วางใจได้ค่ะพี่ไท่จื่อ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉัน!"

ภายในห้องยาที่กว้างขวางของสถาบันการแพทย์พรรคซวนอี

หลินหยางกำลังนั่งขัดสมาธิ

เบื้องหน้าของเขาคือเตาเผาขนาดใหญ่จำนวนห้าอัน

มีเสียงประหลาดดังออกมาจากเตาเผา

แต่ละเตาเผามีขนาดประมาณสามเมตร และทำจากทองสัมฤทธิ์ ขณะนี้เตาเผากำลังเดือดพล่านและมีควันพวยพุ่งออกมาและมีกลิ่นของยาอบอวลไปในอากาศ

หลินหยางลืมตาขึ้นและสูดลมหายใจ

"กลิ่นบริสุทธิ์มาก ดูเหมือนว่าจะสำเร็จแล้ว!"

เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปที่หนึ่งในเตาเผาและปิดไฟพร้อมกับเปิดเตาเผา

ทันใดนั้นเอง ก็มีควันสีขาวพวยพุ่งออกมา

หลังจากควันจางลง ภายในหม้อเตาเผาขนาดใหญ่ก็มีกากยาหนาๆ อยู่

หลินหยางยื่นมือออกไปปัด และในที่สุดก็พบยาอายุวัฒนะวิเศษที่เปล่งแสงหลากสีจากกากยากองหนา

"ในที่สุดก็ผลิตยาคุณภาพระดับสวรรค์ได้! เหลือเชื่อมาก! นี่คือพลังของหินวิเศษเทียนฟางงั้นเหรอ?" หลินหยางถอนหายใจและคิดว่าตัวเองตาฝาดไป

ขณะนี้เอง จู่ๆ เขาก็นึกอะไรขึ้นได้และได้เปิดหม้อเตาเผาอื่นๆ

เป็นไปตามคาด

ยาอายุวัฒนะในทุกหม้อเตาเผาล้วนต่างเป็นยาคุณภาพระดับสวรรค์!

ยาแต่ละเม็ดล้วนเปล่งประกายแสงหลากสีซึ่งดูน่าทึ่งอย่างมาก ราวกับเป็นสมบัติของเทวดา!

"มียาอายุวัฒนะเหล่านี้อยู่ ฉันก็จะไม่เกรงกลัวหรือกังวลอะไรแล้ว! แต่หากพึ่งมันอย่างเดียวก็คงไม่อาจชนะได้ร้อยเปอร์เซ็นต์! ยังจำเป็นต้องมียาอายุวัฒนะเม็ดนั้น..." หลินหยางมองดูยาที่เปล่งแสงหลากสีในมือด้วยความพึงพอใจอย่างมาก

เขาอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาชวี่เทียน

"ทำของเลียนแบบนั้นเสร็จหรือยัง?"

"ประธานหลิน! เวลาเร่งรีบขนาดนี้ เราได้รีบเร่งผลิตแล้วครับ! เพราะสิ่งนั้นไม่ธรรมดา การคิดจะทำเลียนแบบจึงเป็นเรื่องยาก!"

"ผมแค่อยากรู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน?" หลินหยางถามอย่างเคร่งขรึม

"อย่างน้อยต้องใช้เวลาอีกหนึ่งเดือนครับ!"

"นานเกินไป!"

"ยี่สิบวัน!"

"ผมให้คุณได้มากสุดแค่สิบวันเท่านั้น"

"ประธานหลิน มันเกินไป...."

ไม่มีใครรู้ชื่อเดิมของคุณย่าเย่ รู้เพียงหลังจากที่เธอแต่งงานเข้ามาในตระกูลเย่ เธอก็เปลี่ยนชื่อเป็นเย่ซิง

ตอนนี้หญิงชราอายุแปดสิบปีแล้ว มีผมหงอกและผิวหนังเหี่ยวย่น

เธอนั่งอยู่ในตำแหน่งสูงพร้อมกับมือที่ถือถ้วยน้ำชา ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและน่าเกรงขาม

ส่วนเบื้องล่างทั้งสองฝั่งล้วนเป็นผู้อาวุโสระดับสูงของตระกูล

ส่วนตรงกลางกลับมีสุ่ยไท่จื่อที่ยืนอยู่ท่ามกลางผู้คน

หนึ่งในนั้นก็มีหลิ่วจาวเอ๋อร์อยู่ด้วย

"พี่ไท่จื่อ พวกคุณ...มาได้ยังไง?" เย่ซินอวี่ถามด้วยสีหน้าซีดเผือด แต่ในใจก็พอจะคาดเดาอะไรได้บ้างแล้ว

"คุณหนูเย่ ผมเห็นคุณเป็นเพื่อน แต่คุรกลับทำแบบนี้กับผม! คุณ! คุณชั่วร้ายมาก!" สุ่ยไท่จื่อกล่าวอย่างเย็นชา

"พี่ไท่จื่อ ฉัน...ฉันไม่เข้าใจว่าพี่กำลังพูดอะไร!" เย่ซินอวี่กล่าวอย่างงุนงง

"ยังจะแสร้งทำเป็นไม่รู้? เย่ซินอวี่ ตอนบ่ายคุณไปหาผมและขอความช่วยเหลือจากผมเพื่อแก้ปัญหาให้กับตระกูลเย่! หลังจากที่ผมปฏิเสธคุณไป คุณก็โมโหและบุกเข้าไปในหอบรรพชนของตระกูลสุ่ยและทำร้ายคนของผมและแอบขโมยไข่มุกพระจันทร์แดงไป! คุณ...คุณไม่เห็นตระกูลสุ่ยอยู่ในสายตาของคุณเลย!" สุ่ยไท่จื่อตำหนิออกมา

"อะไรนะ?"

เย่ซินอวี่งุนงง

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าสุ่ยไท่จื่อจะไร้ยางอายแบบนี้ที่กล้าสร้างเรื่องใส่ร้ายเธอ!

"สุ่ยไท่จื่อ! เรื่องที่เกิดขึ้นที่หอบรรพชนเป็นเพราะคุณสั่งให้ฉันเข้าไปเอง! ไข่มุกพระจันทร์แดงก็เป็นคุณบอกให้ฉันไปหยิบมา! ฉันไม่ได้แอบขโมยของของตระกูลคุณไป! หยุดใส่ร้ายฉันได้แล้ว!" เย่ซินอวี่โกรธจนตะโกนออกไปเสียงดัง

"ใส่ร้าย? ฮึ ผมมีเวลาขนาดนั้นเลยเหรอที่ไปใส่ร้ายคุณมั่วๆ? เย่ซินอวี่! ถ้าคุณกล้าก็ลองให้ผมไปค้นห้องคุณดูสิ? ถ้าคุณไม่ได้ขโมยไข่มุกพระจันทร์แดงไป คุณต้องกล้าให้ผมค้น!"

"คุณอยากค้นก็ค้นเลย! ฉันบริสุทธิ์ใจและฉันก็ไม่กลัวด้วย" เย่ซินอวี่ตะโกนด้วยความโมโห

"ไม่ต้องค้นแล้ว!"

ขณะนี้เอง หญิงชราที่นั่งอยู่ข้างบนก็เอ่ยปากขึ้นช้าๆ

"คุณย่า?" เย่ซินอวี่หันไปด้วยอาการตัวสั่น

หญิงชราเย่หันไปส่งสายตาให้กับคนของตระกูลเย่และกล่าวเสียงแหบแห้ง "ไปหยิบของสิ่งนั้นในห้องซินอวี่ออกมา!"

"ครับ!"

คนที่อยู่ข้างๆ รีบวิ่งออกไป

"คุณย่า ไปเอาอะไร?" เย่ซินอวี่ถามไปอย่างงุนงง

หญิงชราเย่ไม่พูดอะไร

เย่ซินอวี่ทำหน้าเคร่งเครียดและก็นึกอะไรขึ้นมาได้พร้อมกับหันไปตะโกน "เป็นไปไม่ได้! ฉันคือนไข่มุกพระจันทร์แดงให้คุณไปแล้ว! ทำไมมัน...มันถึงมาอยู่ในห้องของฉันได้?"

ขณะนี้เอง สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นหลิ่วจาวเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ข้างสุ่ยไท่จื่อ

"จาวเอ๋อร์ หรือว่า...เป็นเธอ...ที่เอาไข่มุกพระจันทร์แดงเพื่อใส่ร้ายฉัน?" เย่ซินอวี่กล่าวเสียงสั่น