สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2310

"นี่? ซินอวี่ เธอมาใส่ร้ายคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง? ทำไมฉันต้องทำแบบนั้น? เราเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งหลายปีไม่ใช่เหรอ! เธอ...ทำไมเธอถึงใส่ร้ายฉันแบบนี้?" หลิ่วจาวเอ๋อร์ยกมือขึ้นเท้าสะเอวและแสร้งทำเป็นตกใจ "ถ้าเธอคิดว่าฉันทำ ได้! เธอหาหลักฐานมาสิ! ถ้าเธอมีหลักฐาน ฉันจะยอมให้เธอจัดการเลย!"

"คนที่นี่ก็มีแค่เธอเท่านั้นที่สามารถเข้าออกห้องฉันได้ตลอดเวลา! ถ้าไม่ใช่เธอแล้วใครจะกล้าเอาไข่มุกพระจันทร์แดงมาวางที่ห้องฉัน?" เย่ซินอวี่กัดฟันกรอด

"หลักฐานล่ะ? เอาออกมาสิ! ไม่มีหลักฐานก็อย่าใส่ความคนอื่นแบบนี้!" หลิ่วจาวเอ๋อร์หัวเราะอย่างไม่แยแส

แม้จะพูดไปแบบนี้ ทว่าสีหน้าของหลิ่วจาวเอ๋อร์กลับแสดงออกอย่างชัดเจน

ว่าเธอเป็นคนทำ!

เพราะมีสุ่ยไท่จื่อคอยให้ท้าย ทำให้ไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอ!

"สารเลว!" เย่ซินอวี่กำหมัดแน่นและอดไม่ได้ที่จะจัดการหลิ่วจาวเอ๋อร์ให้ได้เสียตอนนี้

"เย่ซินอวี่! แม้ว่าเธอจะไม่ได้ขโมยไข่มุกพระจันทร์แดงไป แต่เธอก็แอบบุกรุกเข้าไปในหอบรรพชนของตระกูลสุ่ยและทำร้ายคนของตระกูลสุ่ยจนบาดเจ็บสาหัส เรื่องนี้เธอคงไม่ปฏิเสธใช่ไหม? หอบรรพชนมีกล้องวงจรปิดอยู่ และในมือของผมก็มีวิดีโอบันทึกเหตุการณ์ที่เธอทำร้ายคนของตระกูลสุ่ย หลักฐานมัดแน่นขนาดนี้ เธอยังจะปฏิเสธอะไรได้อีก?" สุ่ยไท่จื่อกล่าวอย่างเย็นชา

"คุณวางแผนทำร้ายฉัน?" เย่ซินอวี่ตัวสั่นสะท้าน

"ซินอวี่ ถอยไป!"

หญิงชราเย่ที่นั่งอยู่ข้างบนก็ตะโกนขึ้น

"คุณย่า?" เย่ซินอวี่หันไปมอง

"บอกให้ถอยไป!" หญิงชราเย่กล่าวอย่างเย็นชา

เย่ซินอวี่จึงจำเป็นต้องถอยไปข้างๆ อย่างจำยอม

"สุ่ยไท่จื่อ คุณคิดว่าเรื่องนี้ควรจัดการยังไง?" หญิงชราเย่หันไปถาม

"คุณท่านเย่ ผมไม่ได้มีเจตนาคิดจะสร้างปัญหา แต่การบุกเข้าไปในหอบรรพชนนั้นมีโทษขั้นร้ายแรง ผมเองก็พลอยถูกคนในตระกูลโมโหเอาได้ เอางี้ พวกคุณมอบเย่ซินอวี่ให้ผมไปจัดการด้วยกฎภายในของตระกูลสุ่ยตกลงไหม?" สุ่ยไท่จื่อกล่าว

"ตามกฎของตระกูลสุ่ยแล้ว สถานการณ์ของเธอต้องลงโทษด้วยวิธีไหนเหรอ?" หญิงชราเย่ถาม

"ผมเองก็ไม่ค่อยรู้อะไร" สุ่ยไท่จื่อหันไปถามคนข้างๆ "กฎว่าไว้ยังไง?"

"ตามกฎแล้วจะต้องถูกฆ่าครับ!" คนของตระกูลสุ่ยกล่าว

"อะไรนะ?"

คนของตระกูลเย่ต่างตกตะลึง

คังฮุ่ยที่เป็นแม่ของเย่ซินอวี่เป็นลมล้มลงทันที

"แม่! แม่เป็นอะไรไป?" เย่ซินอวี่รีบวิ่งเข้าไปประคองด้วยสีหน้าซีดเผือดและตัวสั่นสะท้าน

หญิงชราเย่ไม่พูดอะไรอยู่นาน

"ไม่มีทางที่จะเจรจาได้เลยเหรอ?" สุ่ยไท่จื่อหันไปถามอีกครั้ง

ชายคนนั้นส่ายหน้า "คุณชายเองก็รู้ว่าตระกูลของเราปฏิบัติตามกฎอย่างเคร่งครัด อย่าว่าแต่คนนอก ต่อให้เป็นคนของตระกูลสุ่ยทำผิดก็ไม่ต่างกัน"

"คุณท่านเย่ เรื่องนี้ต้องขอโทษด้วยที่ผมไม่สามารถช่วยอะไรได้" สุ่ยไท่จื่อถอนหายใจ

"ยังมีวิธีอื่นจัดการปัญหาอีกไหม?" หญิงชราถามอย่างเคร่งขรึม

"อืม...มีทางหนึ่ง!" สุ่ยไท่จื่อแสร้งทำเป็นครุ่นคิดและหัวเราะออกมา "หากคุณท่านเย่มอบใบโพธิ์ประจำตระกูลเป็นการชดเชย ผมคิดว่าทั้งตระกูลสุ่ยคงไม่มีใครคิดจะเอาผิดเย่ซินอวี่ได้อีก!"

ใบโพธิ์?

คนของตระกูลเย่ต่างตกตะลึง

"เกรงว่าที่คุณจงใจใส่ร้ายเย่ซินอวี่ในครั้งนี้ก็เพราะสิ่งนี้ใช่ไหม?" คนของตระกูลเย่คนหนึ่งกล่าวอย่างเย็นชา

สุ่ยไท่จื่อชำเลืองมองคนนั้นและกล่าว "ผมได้บอกพวกคุณไปหมดแล้ว พวกคุณเลือกเองแล้วกัน หากไม่ยอมทั้งสองวิธี ตระกุลสุ่ยของผมก็ไม่ยอมให้ใครมารังแกอย่างแน่นอน!"

เมื่อพูดจบสุ่ยไท่จื่อก็เดินไปข้างหน้าอย่างหุนหัน

ทันใดนั้นเอง พลังอันน่าสะพรึงกลัวก็เข้าปกคลุมห้องโถง

คนของตระกูลเย่ต่างกระตุ้นพละกำลังเพื่อเตรียมลงมือ

"ช้าก่อน!"

ขณะนี้เอง หญิงชราเย่ก็ตะโกนขึ้นมา

ทุกคนต่างหันไปมอง

หญิงชรามองไปที่สุ่ยไท่จื่อและกล่าวเสียงแหบแห้ง "พ่อหนุ่ม ดูเหมือนว่าคุณจะเห็นจุดอ่อนของฉันและคงรู้ว่าฉันไม่มีทางปล่อยให้หลานสาวของฉันต้องตายไปต่อหน้าต่อตา! งั้นฉันจะมอบใบโพธิ์ให้คุณ!"

"อ๋า?"

คนของตระกูลเย่ต่างตกตะลึง

"ฮ่าๆ คุณท่านเย่ ผมรู้ว่าคุณเป็นคนฉลาด! องค์โพธิธรรมเป็นเพียงสมบัติภายนอกที่หาใหม่เมื่อไรก็ได้ แต่ถ้าเย่ซินอวี่เป็นอะไรไปจริงๆ ก็คงไม่มีใหม่อีก!" สุ่ยไท่จื่อหัวเราะชอบใจ

"ส่งคนมานี่ ไปเอาใบโพธิ์! มอบให้ตระกูลสุ่ย!" หญิงชราเย่กล่าวอย่างอ่อนล้า

"เอ่อ...."

"ซินอวี่! ! !"

คนของตระกูลเย่ต่างพากันวิ่งเข้ามาอย่างเศร้าโศกและโมโห

คังฮุ่ยที่เพิ่งจะฟื้นขึ้นมาเห็นเหตุการณ์นี้เข้าก็เป็นลมหมดสติไปอีกครั้ง

หญิงชราเย่เดินไปข้างหน้าและมองกลุ่มคนที่รายล้อมเย่ซินอวี่ด้วยสีหน้าซีดเผือด

หญิงชรากำหมัดแน่นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธและโมโห

เธอค่อยๆ หันไปจับจ้องสุ่ยไท่จื่อ

สุ่ยไท่จื่อรู้สึกกดดันอย่างมาก

แม้ว่าหญิงชราจะมีอายุมากแล้ว แต่ความน่าเกรงขามและความทะเยอทะยานของเธอไม่กลับไม่เคยลดลง ตั้งแต่ที่เธอแต่งงานเข้ามาอยู่ในตระกูลเย่ หญิงชราเย่ก็คอยช่วยเหลือกิจการทุกอย่างของตระกูลอย่างดีเสมอมา และผ่านร้อนผ่านหนาวมาต่างๆ นานา และแม้ว่าสุ่ยไท่จื่อจะเป็นผู้สืบทอดอำนาจคนต่อไปของตระกูลสุ่ย แต่ในสายตาของหญิงชราเย่แล้วนั้นเขากลับไม่กล้ากระทำล่วงเกินอะไรเท่าไรนัก

"ยังไม่รีบไสหัวไปอีก?" หญิงชราเย่ตวาดออกไปอย่างเกรี้ยวกราด

สุ่ยไท่จื่อทำหน้าเคร่งเครียดพร้อมกับหันไปกล่าว "ไปกันเถอะ!"

คนของตระกูลสุ่ยต่างหันหลังเดินออกไป

และเมื่อเดินไปถึงหน้าประตู สุ่ยไท่จื่อก็หยุดชะงักและอดไม่ได้ที่จะหันกลับไป "ตระกูลเย่กำลังตกอยู่ในภาวะวิกฤติและหายนะกำลังจะมาเยือนในไม่ช้า! หากยังฝืนต่อไปแบบนี้ไม่เป็นผลดีอย่างแน่นอน มอบใบโพธิ์มาให้ผม ไม่แน่ตระกูลสุ่ยของผมอาจสามารถช่วยให้พวกคุณผ่านพ้นหายนะครั้งนี้ไปได้!"

"หลานสาวของฉันตายไปแล้วและฉันก็จิตใจแหลกสลาย! ในเมื่อเธอไม่ยอมมอบใบโพธิ์ให้คุณ งั้นต่อให้ตระกูลเย่ต้องถูกทำลาย คุณก็ไม่มีทางได้สิ่งนี้ไปครอง! ฝันไปเสียเถอะ รีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้! " หญิงชราเย่กล่าวอย่างเยือกเย็น

"คุณ...ฮึ! งั้นก็ดูว่าใครจะหัวเราะเป็นคนสุดท้าย!"

สุ่ยไท่จื่อหันหลังเดินออกไปด้วยแววตาที่เกรี้ยวกราดและชั่วร้าย

คนของตระกูลสุ่ยเดินทางกลับ

คนของตระกูลเย่ต่างรีบพาตัวของเย่ซินอวี่ไปรักษา

"รีบไปเชิญหมอเทวดาที่ที่สุดในหลงชวนมาเดี๋ยวนี้ เร็วเข้า! !" หญิงชราเย่ตะโกนเสียงดัง

ทุกคนต่างวิ่งออกไป

เพียงครึ่งชั่วโมง หญิงสาวอายุราวๆ สามสิบปีที่สวมชุดกาวน์สีขาวและสวมแว่นตากรอบดำก็วิ่งเข้ามา เมื่อเห็นเย่ซินอวี่ที่นอนหมดลมหายใจอยู่ในห้องโถงก็แสดงสีหน้าเปลี่ยนไป พร้อมกับรีบวิ่งเข้าไปและหยิบเข็มเงินออกมาฝังเข็ม

คนของตระกูลเย่ที่อยู่รอบๆ ต่างไม่กล้าหายใจ

หลังจากนั้น หมอเทวดาอันก็เก็บเข็มเงินและส่ายหน้า "ขอโทษด้วย คนไข้ได้หมดลมหายใจลงแล้ว ฉัน....ฉันไม่สามารถทำให้เธอฟื้นขึ้นมาได้"