สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2315

สุ่ยไท่จื่อไม่ได้โง่ เขาดูออกว่าหมอเทวดาหลินไม่คิดจะผูกมิตรกับเขา

ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ต้องการเป็นเพื่อน งั้นก็คงต้องเป็นศัตรูกัน!

การลงมือกับศัตรูนั้น สุ่ยไท่จื่อไม่เคยออมมืออย่างแน่นอน

"ผมเองก็ไม่ได้อยากให้คุณทำอะไรมาก แค่แลกด้วยชีวิตก็พอ คุณบีบบังคับให้น้องสาวของผมต้องฆ่าตัวตาย งั้นตอนนี้คุณก็ฆ่าตัวตายต่อหน้าผม แล้วเรื่องนี้ก็จะจบสิ้นลงไม่เป็นปัญหาอีก" หลินหยางกล่าว

"คุณว่ายังไงนะ?"

คนของตระกูลสุ่ยตกจและต่างมองไปที่หลินหยางอย่างเหลือเชื่อ

สุ่ยไท่จื่อและคนของตระกูลเย่ต่างก็ตกใจและจ้องมองไปที่หลินหยาง

ใครก็ต่างไม่คาดคิดว่าหลินหยางจะพูดออกไปแบบนั้น

"ก็แค่สิ่งของนอกกาย หมอเทวดาหลินต้องลงทุนเพื่อตระกูลเย่ถึงขั้นนี้เลยเหรอ?" หญิงชราเย่พึมพำ

หญิงชราเย่เม้มริมฝีปากและไม่รู้ควรพูดอะไรดี

"คุณหลิน ผมจะบอกอะไรให้ว่าที่นี่คือหลงชวน! ไม่ใช่เจียงเฉินของคุณ! คุณไม่มีสิทธิ์อวดเบ่งที่นี่ได้!"

"กล้าพูดแบบนี้กับคุณชายตระกูลสุ่ย! รนหาที่ตายหรือไง!"

"เชื่อไหมว่าเราไม่มีทางยอมให้คุณออกไปจากหลงชวนได้อย่างแน่นอน?"

ยอดฝีมือของตระกูลสุ่ยต่างโมโหเดือดพล่านและจ้องมองไปที่หลินหยาง

การแสดงออกนั้นแทบจะกลืนกินและถลกหนังของเขาให้ได้

สุ่ยไท่จื่อเองก็โมโห แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา ทว่ากลับยิ้มออกมาและพยักหน้า "หมอเทวดาหลิน! คุณน่าสนใจกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก! ผมโตมาขนาดนี้ยังไม่เคยเจอคนที่กล้าพูดแบบนี้กับผมมาก่อน"

"จริงเหรอ? ดูเหมือนว่าตระกูลสุ่ยจะตามใจคุณมากเกินไปสินะ!" หลินหยางกล่าว

"ไม่ใช่เพราะตระกูลผมตามใจผมมากเกินไป แต่เพราะผู้คนบนโลกนี้ต่างก็ไม่กล้าเหิมเกริมต่อผม! หมอเทวดาหลิน เดิมทีผมก็อยากจะผูกมิตรกับคุณก็เลยตั้งใจมาที่นี่เพื่อพบเจอคุณ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะแสดงท่าทีแบบนี้ออกมา ผมคิดว่าระหว่างเราคงไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้อีก งั้นตั้งแต่นี้ต่อไปก็อย่าได้ออมมือให้กันอีกเลย!"

สุ่ยไท่จื่อยิ้มอย่างเย็นชาและลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไป

คนของตระกูลสุ่ยต่างไม่เข้าใจและต่างพากันงุนงงสับสนอย่างมาก

ยังไม่คิดบัญชีเลย? จะกลับไปแบบนี้?

ทว่าสุ่ยไท่จื่อกลับไม่โง่เง่าเหมือนคนเหล่านี้

เขาเคยได้ยินชื่อเสียงของหมอเทวดาหลินมาก่อน และรู้ดีว่าความสามารถของบุคคลนี้เป็นยังไง

แม้ว่าเขาจะมีฝีมือที่ไม่ธรรมดา แต่ก็ไม่สามารถรับปากว่าจะสามารถรับมือกับหมอเทวดาหลินได้

อีกอย่างที่นี่คือตระกูลเย่ หากต่อสู้กันขึ้นมาจริง หญิงชราเย่จะต้องช่วยเหลือสนับสนุนหมอเทวดาหลินอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นหากถูกยอดฝีมือของตระกูลเย่ปิดล้อม สุ่ยไท่จื่ออาจต้องตกอยู่ในสถานการณ์เสียเปรียบอย่างแน่นอน

ฉะนั้นเขาจึงตัดสินใจถอยออกไปตั้งหลัก และเมื่อกลับไปถึงตระกูลสุ่ยก็ค่อยรวบรวมยอดฝีมือของตระกูลเพื่อเล่นสนุกกับหมอเทวดาหลิน

และคิดหรือว่าหลินหยางจะโง่? ที่ไม่รู้แผนการของสุ่ยไท่จื่อ?

"ผมไม่ได้บอกว่าให้พวกคุณกลับไป" หลินหยางหยิบถ้วยชาขึ้นและกล่าว

สุ่ยไท่จื่อหยุดชะงักและขมวดคิ้วจ้องมองหลินหยาง "ทำไมเหรอ? หมอเทวดาหลินคิดจะบีบบังคับให้ผมต้องฆ่าตัวตายจริงเหรอ?"

"ไม่ได้เหรอ?"

"คุณรู้ไหมว่าผลที่ตามมาคืออะไร?" สุ่ยไท่จื่อยิ้ม "ตระกูลสุ่ยของผมถือเป็นตระกูลที่มีอำนาจยิ่งใหญ่กว้างขวางมากที่สุดในหลงชวน และเป็นผู้มีอิทธิพลอันดับหนึ่ง! และผมเองก็เป็นผู้สืบทอดอำนาจผู้นำคนต่อไปของตระกูล! หากคุณบีบบังคับให้ผมต้องตาย ตระกูลสุ่ยจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อจัดการกับคุณ! ฉะนั้นคุณไม่มีทางออกไปจากหลงชวนได้อย่างแน่นอน ต่อให้ผมตาย พวกคุณก็ไม่มีทางได้มีชีวิตอยู่ต่อไป"

"สำคัญตัวเองมากเกินไป!" หลินหยางส่ายหน้าและโยนถ้วยน้ำชาในมือ

แกร๊ง!

ถ้วยน้ำชาแตกลงจนน้ำชาสาดกระเซ็น

หลินหยางหยิบเศษถ้วยที่แตกหักขึ้นมาและโยนไปที่สุ่ยไท่จื่อ

"ผมเห็นรอยแผลที่คอของซินอวี่แล้ว เป็นรอยกรีดของถ้วยชา คุณก็รีบลงมือซะเถอะ!" หลินหยางกล่าว

คนของตระกูลสุ่ยต่างสูดหายใจเข้า

คนของตระกูลเย่เองก็ตกตะลึง

หมอเทวดาหลินคนนี้ช่าง...บ้าระห่ำเสียเหลือเกิน!

สุ่ยไท่จื่อเบิกตากว้างและทำหน้าซีดเผือด

เขาจับจ้องเศษถ้วยน้ำชาที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่ละสายตาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโมโห

และขณะนี้เอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

"หยุดเดี๋ยวนี้!"

ทุกคนต่างตกตะลึง

คือหลินหยาง!

"หมอเทวดาหลิน?" หญิงชราเย่ร้องอุทานด้วยความงุนงง

"ช่วยสั่งให้คนของคุณหยุดเดี๋ยวนี้" หลินหยางกล่าว

แม้ว่าหญิงชราเย่จะไม่เข้าใจ แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธหลินหยาง

"กลับมาเดี๋ยวนี้!" หญิงชราเย่ตวาดเสียงดัง

คนของตระกูลเย่งุนงงและต่างพากันถอยหลังกลับไปอย่างไม่ยอม

ทั้งสองฝ่ายแยกย้ายกัน

ทว่าคนของตระกูลสุ่ยมีสภาพน่าเวทนาอย่างมาก

เพราะคนของตระกูลสุ่ยเดินทางมาอย่างกระชั้นชิด ทำให้จำนวนคนจำกัดและครั้งนี้ถือว่าเสียเปรียบอย่างมาก

"พี่ไท่จื่อ พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม?" หลิ่วจาวเอ๋อร์รีบประคองสุ่ยไท่จื่อ เขาเองก็ได้รับบาดเจ็บ แม้จะไม่สาหัส แต่ก็มีเลือดออกที่แขน

"ไสหัวไป!"

สุ่ยไท่จื่อสะบัดหลิ่วจาวเอ๋อร์ออกอย่างแรงและจ้องคนของตระกูลเย่ตาเขม็ง!

"ดีมาก! กล้ามาก! พวกแกคอยดูเถอะ! ในเมื่อคิดจะเป็นศัตรูกับตระกูลสุ่ยของฉัน งั้นระหว่างเราไม่มีทางจบลงง่ายๆ แน่! ฉันจะต้องถล่มทำลายตระกูลเย่ให้ราบเป็นหน้ากลองเลยคอยดู! !" สุ่ยไท่จื่อคำราม

"คุณพูดแบบนี้ งั้นก็ไม่ควรปล่อยคุณกลับไปน่ะสิ?"

หลินหยางลุกขึ้นมากล่าว

"ผมจะไป พวกคุณก็ห้ามไม่ได้! คุณหลิน อย่าคิดว่ามีตระกูลเย่คอยช่วยเหลือสนับสนุนก็สามารถทำอะไรผมได้ รอให้ผมออกไปจากตระกูลเย่ พวกคุณจะต้องเสียใจอย่างแน่นอน!" สุ่ยไท่จื่อกล่าวอย่างเกรี้ยวกราด

"จริงเหรอ? งั้นผมไม่ขอให้คนของตระกูลเย่ลงมือ คุณลองดูว่าคุณออกไปได้ไหม!" หลินหยางกล่าว