สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2319

ภายในบริเวณบ้าน

สุ่ยไท่จื่อถูกมัดไว้บนต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ เขาหมดสติและน่าเวทนาอย่างมาก

หลินหยางนั่งอยู่ที่เก้าอี้หินอ่อนและกำลังตรวจวัดชีพจรให้ไท่ชางหลง

เวลาผ่านไป หลินหยางก็หยิบเข็มเงินออกมาปักเข้าที่ร่างกายของไท่ชางหลง

"ช่วงนี้พักผ่อนให้มากและคอยหมั่นกระตุ้นให้เลือดลมไหลเวียนอย่างสม่ำเสมอจะทำให้คุณสามารถพัฒนาไปได้อีกระดับขั้น!" หลินหยางกล่าวขณะกำลังทำการฝังเข็ม

ไท่ชางหลงได้ยินเข้าก็ตกใจ "หมอเทวดาหลิน วรยุทธ์ที่ผมฝึกฝนมาตลอดกว่าหกปี ในที่สุดก็สามารถพัฒนาเพิ่มระดับขั้นได้ เพียงแค่อาศัยเข็มเงินไม่กี่เข็มนี้เหรอ?"

"ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณก็ลองทำตามที่ผมบอก ไม่ถึงหนึ่งเดือนวรยุทธ์ของคุณก็จะเพิ่มไปได้อีกระดับขั้นอย่างแน่นอน!" หลินหยางกล่าว

"จริงเหรอ?" ไท่ชางหลงกล่าวอย่างร้อนใจ

"งั้นเรามาลองพนันกันดู?" หลินหยางหันไปกล่าว

"ไม่ๆ! ไม่พนันครับๆ! ผมเชื่อคุณ! ผมเชื่อคุณ!"

ไท่ชางหลงปฏิเสธด้วยความดีอกดีใจอย่างมาก

หลินหยางไม่เคยโกหกเขา

ถ้าเป็นแบบนั้น งั้นการจะเพิ่มระดับขั้นวรยุทธ์ก็ทำได้ง่ายมากขนาดนั้น!

หรือว่าทักษะการแพทย์มีส่วนช่วยในการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้?

ถ้าเป็นแบบนั้น ต่อไปก็สามารถใช้เข็มเงินของหมอเทวดาหลินมาช่วยในการฝึกฝนได้น่ะสิ? เพื่อจะได้เพิ่มระดับขั้นของวรยุทธ์?

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ไท่ชางหลงก็รู้สึกร้อนรนกระวนกระวายใจ

การเลือกเดินตามหมอเทวดาหลิน ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องแย่อะไร!

"เอาใบยานี้ไปที่สถาบันการแพทย์พรรคซวนอีเพื่อรับยา แล้วให้ไป่ซงทำยาให้คุณ ใช้ยาเพื่อฟื้นฟูร่างกายของคุณ แบบนี้จะทำให้ร่างกายของคุณแข็งแกร่งและกำยำยิ่งขึ้น เพราะก่อนจะพัฒนาระดับขั้นได้นั้น ร่างกายของคุณจะต้องรับกับพลังที่โจมตีเข้ามาอย่างหนักและง่ายที่จะเกิดผลที่ตามมาได้ หลังจากกินยาเหล่านี้เข้าไปก็จะสามารถบรรเทาผลที่ตามมาได้ แบบนี้ก็จะไม่ส่งผลถึงการฝึกฝนในอนาคต" หลินหยางกล่าวขณะกำลังเขียนใบสั่งยา

ไท่ชางหลงรับเอาไว้อย่างดีด้วยความดีใจ

"ขอบคุณมากหมอเทวดาหลิน!"

ขณะนี้เอง

วูบ!

รัศมีสังหารก็แผ่ปกคลุมเข้ามาอย่างเชื่องช้า

ไท่ชางหลงลุกขึ้นและมองออกไปข้างนอก

บรรดาคนของตระกูลเย่ที่อยู่รอบๆ ต่างมองออกไป

"หลงเทียนเจียว เกิดอะไรขึ้น?" เย่ซงถามด้วยความสงสัย

"พระเอกมาแล้ว!"

หลินหยางกล่าวขณะกำลังดื่มน้ำชา

ทุกคนต่างสับสนงุนงง

และตอนนี้เอง ใครคนหนึ่งก็กระโดดลงตรงกลางลานโล่งภายในบ้าน

คนของตระกูลเย่ต่างตกใจและเมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ต่างพากันใจเต้นด้วยความตื่นตระหนก

หญิงชราเย่ที่กำลังนั่งอยู่ก็ทำหน้าเคร่งเครียดและจับจ้องไปที่ชายคนนั้น

สุ่ยเซิ่งอู่ เทียนเจียวลำดับที่สอง! มาถึงแล้ว!

"เซิ่งอู่แห่งเทียนเจียว! คุณมาได้จังหวะพอดีเลย!" หญิงชราเย่กล่าวเสียงแหบแห้ง

"ท่านผู้หญิงเย่ ยังสบายดีเหมือนเดิมเลยนะ!" สุ่ยเซิ่งอู่โค้งคำนับอย่างนอบน้อม

"คุณมาหาหมอเทวดาหลินใช่ไหม? แต่ฉันขอบอกอะไรไว้อย่าง หากคุณคิดจะจัดการกับหมอเทวดาหลินละก็ คุณต้องข้ามตระกูลเย่ของเราไปก่อน!"

เมื่อพูดจบ หญิงชราเย่ก็ยื่นไม้ค้ำยันหัวมังกรออกไป

ลานบ้านที่เงียบสงบกลับเต็มไปด้วยเหล่ายอดฝีมือที่พุ่งเข้ามาทุกทิศทุกทางกว่าร้อยคน

ทุกคนต่างใส่ชุดเต็มเครื่องและมากันอย่างฮึกเหิมพร้อมกับปิดล้อมสุ่ยเซิ่งอู่เอาไว้!

"ตระกูลเย่! คิดว่าตระกูลสุ่ยของเราไม่มีคนเหรอ?"

ขณะนี้เอง ภายนอกก็มีเสียงดังครึกโครม

จากนั้นก็มียอดฝีมือของตระกูลสุ่ยจำนวนมากก็พุ่งเข้ามา

ทั้งสองฝ่ายต่างถือดาบ ทำให้บรรยากาศในลานบ้านนั้นคุกรุ่นอย่างมาก

เมื่อเทียบจำนวนคนแล้วนั้น ตระกูลเย่ไม่สามารถสู้ตระกูลสุ่ยได้เลย

เวลาผ่านไปประมาณสิบวินาที จากนั้นสุ่ยเซิ่งอู่ก็เอ่ยปากขึ้น

"เซิ่งเหวินทำให้คุณหนูเย่ซินอวี่ต้องตาย ว่ากันตามหลักแล้วก็ควรต้องแลกด้วยชีวิต! แต่ในฐานะที่ผมเป็นพี่ชาย ผมจะปล่อยให้น้องชายของผมต้องตายไปแบบนี้ไม่ได้!"

เมื่อพูดถึงตอนนี้ สุ่ยเซิ่งอู่ก็ขยับแขน

ควับ!

ดาบที่อยู่ในมือของคนตระกูลเย่ที่อยู่ข้างๆ ลอยออกไปและตกไปอยู่มือของเขา

ทุกคนต่างตกตะลึง

สุ่ยเซิ่งอู่เหวี่ยงมือตาม

แกร๊ง!

ปลายดาบเล่มนั้นแทงทะลุเข้าไปที่โต๊ะหินอ่อนที่อยู่หน้าหลินหยาง

สุ่ยเซิ่งอู่เดินไปข้างหน้าและนั่งขัดสมาธิลงกับพื้นพร้อมกับสูดหายใจเข้าและหลับตาลง "งั้นผมขอตายแทนเซิ่งเหวิน! หมอเทวดาหลินฆ่าผมได้เลยและได้โปรดปล่อยเซิ่งเหวินไป! ตกลงไหม?"

วินาทีนี้ ทุกคนต่างตกตะลึง

หลินหยางขมวดคิ้วและมองไปที่สุ่ยเซิ่งอู่ "ทำไมคุณถึงไม่สู้? หากคุณลงมือฆ่าผม! และหากผมตาย ใครก็ไม่สามารถทำร้ายหรือฆ่าสุ่ยเซิ่งเหวินได้อีก?"

"ต่อสู้?" สุ่ยเซิ่งอู่ตกใจและหัวเราะออกมา "ที่ผมออกไปทำการฝึกฝนภายนอกเป็นเวลาหลายปีนั้น กลับไม่ได้ให้ความสำคัญกับการฝึกฝนด้านการต่อสู้ แต่ผมกลับสนใจศึกษาเกี่ยวกับการฝึกฝนจิตใจมากกว่า และพบว่าศิลปะการต่อสู้นั้นสำคัญกับจิตใจอย่างมาก หากในหัวเต็มไปด้วยความแค้นจะไม่สามารถพัฒนาระดับขั้นให้เพิ่มสูงขึ้นได้เลย ฆ่าคน? ง่ายมาก แต่การปล่อยวางใครคนหนึ่งไปกลับทำได้ยากมาก! หมอเทวดาหลิน ผมพูดไปแล้วว่า ผมไม่ได้มาที่นี่เพื่อต่อสู้ ผมแค่ต้องการมาช่วยน้องชายของผม หากคุณต้องการชีวิตก็เอาชีวิตของผมไป!"

ทุกคนต่างเงียบไม่พูดจา

ทุกคนต่างมองไปอย่างเหม่อลอยและเหลือเชื่อกับสิ่งที่ตัวเองได้ยินและได้เห็น

"นี่..." ไท่ชางหลงเองก็ทำตัวไม่ถูก

หลินหยางเฝ้ามองเขาอย่างเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง

ทันใดนั้นเอง...

แกร๊ง!

หลินหยางลุกขึ้นและดึงดาบที่ปักอยู่ออกมา!

ทุกคนต่างตกตะลึง